Powierzchnia biologicznie czynna

Powierzchnia biologicznie czynna (PBC), teren biologicznie czynny (TBC) – powierzchnia gruntu (np. na działce budowlanej) pokrytego roślinnością wraz z powierzchnią wód powierzchniowych. Wskaźnik udziału powierzchni biologicznie czynnej w ogólnej powierzchni działki jest stosowany w urbanistyce i budownictwie[1].

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie posługuje się obecnie pojęciem teren biologicznie czynny[2]. Wlicza się do niego:

  • teren z nawierzchnią ziemną[3] urządzoną w sposób zapewniający naturalną wegetację,
  • 50% powierzchni tarasów i stropodachów, jeśli są one urządzone jako stałe trawniki lub kwietniki z taką nawierzchnią, przy czym ich powierzchnia nie może być mniejsza niż 10 m2,
  • wody powierzchniowe.

Na działkach budowlanych przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania, powierzchnia terenu biologicznie czynnego musi stanowić co najmniej 25% powierzchni działki, chyba że inny procent wskazuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego[4].

Przypisy

  1. ↑ Osiedle mieszkaniowe w strukturze przyrodniczej miasta. Barbara Szulczewska (red.). Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo SGGW, 2015. ISBN 978-83-7583-604-2.
  2. ↑ § 3 pkt 22 rozporządzenia po zmianie z dnia 12 marca 2009 r. (Dz.U. z 2009 r. nr 56, poz. 461)
  3. ↑ "nawierzchnia ziemna" dodana zmianą z dnia 12 marca 2009 r. (Dz.U. z 2009 r. nr 56, poz. 461)
  4. ↑ § 39 rozporządzenia

Bibliografia

  • Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2022 r. poz. 1225)