Powierzchnia nieciągłości

Ten artykuł od 2014-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Powierzchnia nieciągłości (nieciągłość) – powierzchnia lub wąska strefa w głębi Ziemi, stanowiąca granicę ośrodków o różnych własnościach fizycznych, wyrażająca się w zmianie właściwości fal sejsmicznych, padających na taką granicę[1].

Najwyraźniejsze nieciągłości rozdzielają skorupę ziemską, płaszcz oraz jądro Ziemi. Na tych granicach następuje nagła zmiana gęstości materii, następstwem czego jest odbicie oraz załamanie fal sejsmicznych, a także zmiana ich prędkości.

Najbardziej znana jest strefa (nieciągłość) Moho, która oddziela skorupę ziemską od płaszcza[1]. Została odkryta jako pierwsza, w 1909 r.

Strefa (nieciągłość) Wiecherta-Gutenberga oddziela płaszcz ziemski od jądra zewnętrznego i jest najbardziej wyraźna, gdyż stykają się tam ciała stałe oraz ciekłe[1].

Termin powierzchnia nieciągłości w geologii często oznacza też wszelkiego rodzaju powierzchnie, gdzie przerwana jest pierwotna ciągłość masywu skalnego, np. wskutek powstania uskoku.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1985, s. 70. ISBN 83-02-00870-2.