Powstanie Kiereńskiego i Krasnowa

Powstanie Kiereńskiego i Krasnowa

rewolucja październikowa/wojna domowa w Rosji
Czas	26 października?/ 8 listopada 1917– 31 października?/ 13 listopada 1917
Miejsce	gubernia piotrogrodzka
Terytorium	RFSRR
Wynik	przegrana Kiereńskiego
Strony konfliktu
Lojaliści Kiereńskiego i ich sojusznicy Rada Komisarzy Ludowych (bolszewicy i ich sojusznicy)
Dowódcy
Aleksander Kiereński Piotr Krasnow Paweł Baldien Ignacy Gintowt-Dziewałtowski Fiodor Raskolnikow Siemion Roszal Michaił Murawjow
Siły
Kozacy dońscy (ok. 700 żołnierzy) marynarze bałtyccy Czerwona Gwardia ~5000 żołnierzy
Położenie na mapie Rosji miejsce bitwy
58°53′00″N 29°19′30″E/58,883333 29,325000

Powstanie Kiereńskiego i Krasnowa – powstanie antybolszewickie będące próbą odzyskania władzy przez Aleksandra Kiereńskiego po obaleniu Rządu Tymczasowego w Piotrogrodzie^[1][2].

Po obaleniu Rządu Tymczasowego, Kiereński zbiegł z Piotrogrodu do Pskowa, gdzie rozpoczął zbieranie armii lojalnej wobec niego. Zebrawszy ok. 700 ludzi (w tym kadetów ze szkoły wojskowej junkrów, ok. 600 kawalerzystów, 12 dział oraz 1 samochód pancerny), na dowódcę swojej armii wyznaczył Piotra Krasnowa.

Oddziały Kiereńskiego z sukcesem zajęły Carskie Sioło, lecz następnego dnia zostały rozbite na Wzgórzach Pułkowskich. Klęska Kiereńskiego zmusiła go do emigracji najpierw do Francji, a potem do Stanów Zjednoczonych^[3].

Przypisy