Poziomy Fibonacciego

Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Poziomy Fibonacciego na parze walut USD/CAD

Poziomy Fibonacciego (poziomy zniesienia Fibonacciego, potocznie: "poziomy Fibo") – jedna z metod analizy technicznej opierająca się na zasadzie złotej proporcji (złotego podziału) (ang. golden ratio).

Wstęp

Metoda opiera się na założeniu, że występujące w licznych przypadkach w przyrodzie "złote proporcje" pojawiają się również na wykresach cen instrumentów finansowych lub indeksów takich jak np. akcje, kontrakty terminowe i inne^[1].

Jak w wielu innych przypadkach analizy technicznej zdania co do skuteczności tej metody są podzielone. Jest jednak faktem, że metoda istnieje w świadomości wielu inwestorów giełdowych, co może powodować jej użyteczność w znaczącej liczbie przypadków.

Poziomy Fibonacciego na osi cen

Podstawowe i najprostsze zastosowanie metody to wyznaczenie na wykresie cen analizowanego waloru znaczącego maksimum i znaczącego minimum w ostatnim okresie. Jest to w dużym zakresie decyzja uznaniowa jaki czas jest brany pod uwagę i zależy również od tego czy analizujemy dany walor w krótkim czy długim terminie.

Bezwzględna różnica tych poziomów (czyli odległość) uznana jest za odcinek jednostkowy. Odcinek ten można następnie podzielić w proporcjach będących współczynnikami Fibonacciego, a także przedłużać go, również zachowując "złote proporcje".

Punkty podziału wyznaczają poziomy Fibonacciego, które uważane są za wsparcia i opory na wykresie danego waloru.

Odcinki Fibonacciego na osi czasu

Analogicznie jak w przypadku poziomów Fibonacciego dla osi pionowej wykresu (cen), można również dokonywać "złotego" podziału czasu na osi poziomej (czasu). Czas będący w tym przypadku okresem podstawowym (jednostkowym) to okres pomiędzy kolejnymi ekstremami na wykresie.

Można na tej podstawie próbować wyznaczać prawdopodobne momenty zwrotne ruchu cen w przyszłości.

Istnieją również metody będące połączeniem i rozwinięciem dwóch powyższych, podstawowych metod wykorzystania poziomów Fibonacciego w analizie technicznej.

Wartości ważniejszych współczynników

Współczynniki do wyznaczenia poziomów Fibonacciego oblicza się korzystając z definicji "liczby złotej" φ (czyt. "fi"), podnosząc ją do kolejnych potęg (w większości całkowitych).

Najczęściej używane (w programach do komputerowej analizy technicznej) poziomy zawarte są w poniższej tabeli.

* Dokładnie: ln(1/2)/ln(φ). Ze względów praktycznych i tradycyjnych współczynnik 0,5 zaliczamy do poziomów Fibonacciego.

Krytyka metody

Krytycy metody wskazują, że przy wyznaczeniu wielu minimów i maksimów na wykresie a następnie poziomów Fibonacciego rośnie prawdopodobieństwo odbicia lub zatrzymania się ceny na którymś z nich. W niektórych mutacjach metody stosowane są oprócz podstawowych współczynników ich rozmaite kombinacje, co w oczywisty sposób wpływa na wzrost "trafności".

Stosowane są również metody wyznaczania zagęszczeń takich poziomów na wykresie, które to zagęszczenia traktuje się jak pojedyncze poziomy wsparcia lub oporu.

Zobacz też

• Fibonacci
• złoty podział

Przypisy