Poznańska szkoła metodologiczna

Poznańska szkoła metodologiczna (także: szkoła poznańska lub szkoła Kmity^[1]) – polski nurt marksizmu, który odrzucał tzw. „humanistyczną interpretację marksizmu”, starając się inkorporować do filozofii marksistowskiej elementy pozytywizmu i osiągnięcia szkoły lwowsko-warszawskiej. Szkoła poznańska koncentrowała się na zagadnieniach epistemologicznych i metodologicznych. W obręb jej zainteresowań wchodziła jednak, przede wszystkim, epistemologia historyczna, metodologia nauk humanistycznych i filozoficzne podstawy humanistyki (rozpatrywane z punktu widzenia marksizmu za pomocą metod analitycznych). Obok filozofów „szkoła poznańska” objęła także historyków i metodologów historii.

Do rozwoju filozofii analitycznej w UAM przyczynił się Kazimierz Ajdukiewicz. Główni reprezentanci szkoły byli jego sukcesorami – należeli do nich Jerzy Giedymin, Jerzy Kmita, Leszek Nowak, Jerzy Brzeziński, Jerzy Topolski i Anna Pałubicka^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Artykuł o poznańskiej szkole metodologicznej. segr-did2.fmag.unict.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-22)].