Prałatura personalna

Prałatura personalna – instytucja w Kościele katolickim tworzona dla właściwego rozmieszczenia duchowieństwa albo prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub misyjnych, albo dla różnych grup społecznych, przy czym realizacja tych celów dotyczy różnych regionów i przez to wykracza poza możliwości pojedynczych diecezji.

Charakterystyka

Prałatura składa się z kapłanów i diakonów, a na jej czele stoi prałat, który może, ale nie musi być biskupem. Zadania i funkcjonowanie prałatury są określone przez statuty, które nadaje Stolica Apostolska.

Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, wierni mogą się poświęcić jej dziełom apostolskim, nie przestają jednak należeć do swoich Kościołów partykularnych. Współpracując w ten sposób z prałaturą mogą także pogłębiać swoją formację chrześcijańską, zobowiązując się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury.

Sobór watykański II (1962–65), przewidział formę prawną dla tzw. prałatur personalnych (osobowych): Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, lecz także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć jakieś seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje (Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10).

Kodeks prawa kanonicznego z 1983 tak reguluje istnienie prałatur personalnych:

Kan. 294 – Celem właściwego rozmieszczenia duchowieństwa albo prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub misyjnych w różnych regionach, albo dla różnych grup społecznych, Stolica Apostolska, po wysłuchaniu zdania zainteresowanych Konferencji Episkopatu, może erygować prałatury personalne, złożone z prezbiterów i diakonów duchowieństwa diecezjalnego.

Kan. 296 – Na podstawie umowy zawartej z prałaturą, świeccy mogą się poświęcić dziełom apostolskim prałatury personalnej; sposób zaś tej organicznej współpracy a także główne obowiązki i prawa z nią złączone, winny być odpowiednio określone w statutach.[1]

Aktualnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest Opus Dei, powołana w 1982 r. na mocy konstytucji apostolskiej Jana Pawła II Ut sit. Podlega ona Kongregacji ds. Biskupów. Rozważana jest również możliwość powstawania innych prałatur personalnych, np. dla duszpasterstwa wśród emigrantów[2] czy członków Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X[3][4].

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy