Prakolczatka papuaska

Prakolczatka papuaska
	Zaglossus bartoni
	(Thomas, 1907)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	prassaki
Rząd	stekowce
Rodzina	kolczatkowate
Rodzaj	prakolczatka
Gatunek	prakolczatka papuaska
Synonimy
	Acanthoglossus Bruijnii Bartoni Thomas, 1907;
	Acanthoglossus Bruijnii Bartoni Thomas, 1907;
Podgatunki
	Z. b. bartoni (Thomas, 1907); Z. b. clunius Thomas & W. Rothschild, 1922; Z. b. diamondi Flannery & Groves, 1998; Z. b. smeenki Flannery & Groves, 1998;
	Z. b. bartoni (Thomas, 1907); Z. b. clunius Thomas & W. Rothschild, 1922; Z. b. diamondi Flannery & Groves, 1998; Z. b. smeenki Flannery & Groves, 1998;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; narażony na wyginięcie
	Zasięg występowania
	(c) IUCN Red List of Threatened Species, species assessors and the authors of the spatial data., CC BY-SA 3.0

Prakolczatka papuaska^[7] (Zaglossus bartoni) – gatunek stekowca z rodziny kolczatkowatych (Tachyglossidae). Zamieszkuje teren Nowej Gwinei na wysokościach od 2000 do 3000 metrów nad poziomem morza.

Zasięg występowania

Prakolczatka papuaska występuje w zależności od podgatunku^[8]:

Z. bartoni bartoni – Góry Centralne w Papui-Nowej Gwinei między obszarem Efogi (147° 42' E) a okolicą Wau (146° 44' E) włącznie z Wharton Range i obszar Wau-Bulolo, na wysokości pomiędzy 2000 m a 3200 m n.p.m. Populacja odnosząca się do tego taksonu występuje na nizinach południowej prowincji Chimbu, na wysokości ok. 600 m n.p.m.
Z. bartoni clunius – ograniczony do gór półwyspu Huon we wschodniej Papui Nowej Gwinei.
Z. bartoni smeenki – Góry Centralne w Papui-Nowej Gwinei od jezior Paniai po Kratke w Eastern Highlands.
Z. bartoni diamondi – ograniczony do Maneau Range aż do Collingwood Bay we wschodniej Papui-Nowej Gwinei.

Morfologia

Odróżnia się od innych przedstawicieli rodzaju ilością pazurów, w tylnej nodze ma ich cztery, a w przedniej pięć. Długość ciała samic 51,5–63,7 cm, samców 48–55 cm; masa ciała samic 4,3–9 kg, samców 4,2–6,5 kg^[8] – jest największym stekowcem. Porusza się wolno. W razie niebezpieczeństwa broni się kolcami.

Systematyka

Wyróżniono cztery podgatunki Zaglossus bartoni, jednak są one bardzo charakterystyczne i mogą stanowić odrębne gatunki^[6]^[9].

Przypisy

↑ Zaglossus bartoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ ^a ^b ^c O. Thomas. On the occurrence of Acanthoglossus in British New Guinea. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 20, s. 294, 1907. (ang.).
↑ O. Thomas & W. Rothschild. On a new subspecies of Zaglossus,with remarks on other species of the genus. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 10, s. 129, 1922. (ang.).
↑ Flannery i Groves 1998 ↓, s. 385.
↑ Flannery i Groves 1998 ↓, s. 383.
↑ ^a ^b T.T. Leary T.T. i inni, Zaglossus bartoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-07-12] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 1. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b S. Nicol: Family Tachyglossidae (Echidnas). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 55. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Zaglossus bartoni. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 sierpnia 2010]

Bibliografia

T.F. Flannery & C.P. Groves. A revision of the genus Zaglossus (Monotremata, Tachyglossidae), with description of new species and subspecies. „Mammalia”. 62 (3), s. 367-396, 1998. DOI: 10.1515/mamm.1998.62.3.367. (ang.).
T.T. Leary T.T. i inni, Zaglossus bartoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-07-12] (ang.).

[itis-1] Zaglossus bartoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[Thomas-2] O. Thomas. On the occurrence of Acanthoglossus in British New Guinea. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 20, s. 294, 1907. (ang.).

[Thomas&Rothschild-3] O. Thomas & W. Rothschild. On a new subspecies of Zaglossus,with remarks on other species of the genus. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 10, s. 129, 1922. (ang.).

[CITEREFFlanneryGroves1998385-4] Flannery i Groves 1998 ↓, s. 385.

[CITEREFFlanneryGroves1998383-5] Flannery i Groves 1998 ↓, s. 383.

[iucn-6] T.T. Leary T.T. i inni, Zaglossus bartoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-07-12] (ang.).

[Cichocki&inni-7] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 1. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Nicol-8] S. Nicol: Family Tachyglossidae (Echidnas). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 55. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).

[msw-9] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Zaglossus bartoni. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 sierpnia 2010]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne