Prasa (maszyna rolnicza)

Ten artykuł od 2012-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stacjonarna prasa do słomy (1951)

Praca prasy zwijającej

Bela cylindryczna

Sianokiszonka w belach i owinięta folią

(c) Markus Hagenlocher, CC BY-SA 3.0

Prasa kostkująca, wysokiego zgniotu

(c) Jesster79, CC-BY-SA-3.0

Prasa wysokiego zgniotu wytwarzająca wiązki kostkowe do załadunku ręcznego

Prasa – maszyna rolnicza do maszyna do zagęszczania rolniczych materiałów objętościowych takich jak siana, słomy lub zielonki i wiązania go w bele lub wiązki. Pierwotnie produkowano prasy stacjonarne, współpracujące z młocarniami, po wprowadzeniu kombajnów – prasy polowe, które pobierają materiał do prasowania z wałów. Istniały też kombajny zbożowe wyposażone w prasy.

Przyjmuje się, że pierwszą prasę rolującą stworzył Ummo F. Luebben w 1910 roku. Stworzył on urządzenie, które zrolowało siano z pokosu w okrągłą belę, obwiązało ją sznurkiem i wyrzuciło^[1]

Wyróżnia się

• prasy zwijające, prasy belujące – prasy formujące materiał w zwijki w kształcie walca. Prasowany materiał jest podbierany za pomocą podbieracza do środka prasy, gdzie w komorze prasowania gumowe pasy, stałe wałki lub kombinacja wałków i łańcuchów zwijają w bele w kształcie walca. Kiedy bela osiągnie pożądaną wielkość i stopień zgniotu, jest owijana sznurkiem lub siatką. Tył prasy jest otwierany i bela jest wyrzucana. Bele z siana lub słomy są gotowe w tym procesie. Zielonka musi być owinięta specjalną rozciągliwą folią, która zapewnia hermetyczne zamknięcie zakiszanej zielonki. Zmiennokomorowa prasa formuje bele o średnicy od 1,2 do 1,8 m i szerokości 1,23 m. Bele ważą od 0,2 do 1,0 t, w zależności od rozmiaru oraz zebranego materiału. Zaletą tych pras jest to, że zbierany materiał jest ubijany od samego początku procesu zwijania.
• prasy kostkujące – prasy wytwarzające kostki do załadunku ręcznego (o masie do około 10 kg) i do załadunku mechanicznego (do 200 kg). Aby uformować kostkę, siano jest podnoszone z wału (pokosu) za pomocą palców podbieracza. Następnie materiał jest transportowany za pomocą ślimaka (lub drugiego odpychacza) i odpychacza do komory, w której ruch posuwisty tłoka i noża powoduje jego zgniecenie i odcięcie. Osiągnięcie przez kostkę odpowiedniej wielkości uruchamia mechanizm wiążący. Tak sprasowana kostka jest wyrzucana na ziemię lub przenoszona za pomocą specjalnej drabinki na przyczepę transportową.

Prasy stacjonarne (stacyjne) pracowały głównie z młocarniami. Słoma po opuszczeniu młocarni trafiała do prasy, gdzie była formowana w wiązki. Początkowe konstrukcje jedynie prasowały słomę, ale nie wiązały jej w wiązki. Wiązanie było wykonywane ręcznie przez obsługę prasy, w trakcie rozwoju dodano do pras aparaty wiążące.

Rodzaje pras zwijających, rolujących

Ten rodzaj pras dzieli się w zależności od systemu, jaki został zastosowany do prasowania beli^[2]. Każde z rozwiązań ma inną charakterystykę i jest wydajniejsze w innego rodzaju materiałach. Ze względu na rodzaj elementu zgniatającego i zwijającego wyróżnia się następujące rodzaje pras:

• Prasa łańcuchowa – łańcuch wraz z prętami na rolkach tocznych,
• Prasa walcowa – system metalowych walców zamontowanych na stałe na obwodzie komory prasy (prasa stałokomorowa).
• Prasa pasowa – pasy gumowe,
• Prasa łańcuchowo-walcowa – walce oraz łańcuchy.

Przypisy

Bibliografia

• Historia prasy rolniczej. agromaszyna.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-02)].