Prawo Dollo

Prawo Dollo – hipoteza wysunięta przez francusko-belgijskiego paleontologa Louisa Dollo w roku 1893, mówiąca o nieodwracalności ewolucji[1].

Po raz pierwszy została sformułowana przez Dollo w brzmieniu „organizm nie jest w stanie powrócić nawet częściowo do formy uzyskanej przez przodków” (ang. An organism is unable to return, even partially, to a previous stage already realized in the ranks of its ancestors)[2].

Według tej hipotezy struktura czy też organ utracony w procesie ewolucji nie pojawi się ponownie w linii organizmów, których przodkowie organ ów utracili. Wśród zwierząt znanych jest co najmniej kilka przykładów łamiących to prawo (choć nie wszyscy autorzy się z tym zgadzają), np. ponowne wykształcenie zębów żuchwowych u żab z rodzaju Gastrotheca przed 5–17 mln lat, po tym, jak płazy bezogonowe utraciły zęby żuchwy przed co najmniej 230 mln lat[3].

Przypisy

  1. ↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 32, ISBN 978-83-01-16530-7.
  2. ↑ Dollo cytowany w: Ammonites indicate Reversal. „Nature”. 225, s. 1101–1102, 1970. DOI: 10.1038/2251101b0. 
  3. ↑ John J. Wiens. Re-evolution of lost mandibular teeth in frogs after more than 200 million years, and re-evaluating of Dollo’s law. „Evolution”. 65 (5), s. 1283–1296, 2011. DOI: 10.1111/j.1558-5646.2011.01221.x.