Prawo pościgu

Prawo pościgu (ang. right of hot pursuit) – prawo przysługujące okrętom wojennym i samolotom oraz innym upoważnionym statkom morskim i powietrznym w służbie rządowej stosowane wobec jednostek, których załoga lub pasażerowie podejrzani są o naruszenie przepisów prawa państwa nadbrzeżnego. Pościg taki może rozpocząć się na:

• wodach wewnętrznych;
• morzu terytorialnym;
• morskim pasie przyległym;
• wyłącznej strefie ekonomicznej;
• strefie rybołówstwa;
• w związku z naruszeniem praw państwa na szelfie.

Przebywanie przez statek ścigany na wodach wewnętrznych lub terytorialnych nie jest warunkiem wymaganym dla rozpoczęcia pościgu. Konieczne jest natomiast nadanie sygnału optycznego lub dźwiękowego w odległości umożliwiającej dostrzeżenie lub usłyszenie go. Pościg powinien być nieprzerwany, ustaje natomiast z chwilą wpłynięcia jednostki ściganej na morze terytorialne państwa trzeciego.

Obecnie odpowiednie regulacje w tym zakresie zawiera Konwencja jamajska z 1982 w art. 111^[1]. W prawie polskim instytucja prawa pościgu opisana została w art. 16 – 18 ustawy z 12 października 1990 r. o Straży Granicznej^[2]. Brak regulacji odwrotnego prawa pościgu (ang. reverse hot pursuit), dzięki któremu statek płynący pod banderą jednego państwa mógłby po podjęciu pościgu na wodach otwartych wpłynąć na wody terytorialne innego państwa^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides: Prawo międzynarodowe publiczne. Wyd. 8. Warszawa: LexisNexis, 2008, s. 231-232. ISBN 978-83-7334-294-1.