Prawo poznańskie

Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Prawo poznańskie (łac. ius Posnaniense) – prawo miejskie, lokalna odmiana prawa magdeburskiego wzorowana na przywileju lokacyjnym Poznania z 1253 i stosowana w zachodniej Wielkopolsce.

Powstało ono wskutek niedostatecznej znajomości tegoż prawa przez lokalnych książąt, a później i królów, którzy omijali te niedostatki poprzez wzorowanie się na poznańskiej wersji tegoż prawa^{[potrzebny przypis]}. Na prawie poznańskim lokowano takie miasta jak:

• Śrem w 1253
• Żnin w 1260
• Kcynia w 1263
• Rogoźno w 1280
• Górczyn w 1284 (dziś część Poznania)
• Wielichowo w 1429
• Oborniki w 1485
• Babimost w 1513
• Gniezno w 1619

Natomiast w przywilejach lokacyjnych Wschowy z 1426 i Bledzewa z 1619 wspomina się ogólniej o "prawie miast wielkopolskich".