Prefektura Ehime

Prefektura Ehime

Nazwa japońska Kanji 愛媛県 Transkrypcja Hepburna Ehime-ken
prefektura
Most nad cieśniną Kurushima
Herb Flaga
Państwo	Japonia
Wyspa	Sikoku
Region	Sikoku
Siedziba	Matsuyama
Kod ISO 3166-2	JP-38
Gubernator	Tokihiro Nakamura
Powierzchnia	5 678 km²
Populacja (2012) • liczba ludności	1 422 117
• gęstość	255 os./km²
Kod pocztowy	790-8570
Adres urzędu: Ehime-ken, Matsuyama-shi, Ichibanchō 4-4-2
Plan
Symbole japońskie
Drzewo	Sosna
Kwiat	Kwiat mandarynki satsumy
Ptak	Rudzik krasny
Położenie na mapie
Strona internetowa
Portal Japonia

Węzeł drogowy Kawauchi w mieście Tōon

Dōgo Onsen (główny budynek) w Matsuyamie

Prefektura Ehime (jap. 愛媛県 Ehime-ken) – prefektura znajdująca się w północno-zachodniej części wyspy Sikoku, w Japonii. Jej stolicą jest miasto Matsuyama.

Historia

Do okresu Meiji na terenach obecnej prefektury istniała prowincja Iyo. Po bitwie pod Sekigaharą tereny te otrzymali od Ieyasu Tokugawy jego sprzymierzeńcy na czele z Yoshiaki Katō, który wybudował zamek Matsuyama, tworząc podwaliny dzisiejszego miasta Matsuyama.

Geografia

Prefektura leży w północno-zachodniej części wyspy Sikoku, nad Morzem Wewnętrznym (Seto-naikai). Dzieli się na trzy części: Nan’yo (Południową), Chūyo (Środkową), Tōyo (Wschodnią). Graniczy z prefekturami: Kagawa i Tokushima na wschodzie i Kōchi na południu^[1].

Rzeźba terenu jest zróżnicowana: od górzystej wewnątrz prefektury, po urozmaicone wybrzeże z licznymi wyspami. Najdalej wysuniętym krańcem prefektury jest półwysep Sadamisaki, który jest najwęższym półwyspem w Japonii.

Z dniem 1 kwietnia 2014 roku 7% całkowitej powierzchni prefektury zostało oznaczone jako obszary chronione, a mianowicie Parki Narodowe Ashizuri-Uwakai i Seto Naikai, Quasi-Park Narodowy Ishizuchi oraz siedem prefekturalnych parków przyrody^[2].

Miasta

Miasta prefektury Ehime:

Miasteczka i wioski

Przemysł i rolnictwo

W prefekturze Ehime rozwinęły się przemysły: stoczniowy, chemiczny, papierniczy i tekstylny, a w mieście Matsuyama – rolniczy, maszynowy, petrochemiczny, włókien sztucznych i ceramiczny. Wysoko rozwinięte jest leśnictwo, rolnictwo i rybołówstwo. Koło Uwajimy poławia się perły. W miasteczku Ikata istnieje elektrownia atomowa.

Owoce cytrusowe (mandarynki, pomarańcze) różnego rodzaju (uprawia się w prefekturze ok. 40 rodzajów owoców cytrusowych), m.in.: mikan (Citrus unshiu), ponkan (Citrus reticulata), iyokan (Citrus iyo), natsumikan (Citrus natsudaidai), hassaku (Citrus hassaku)^[3][4]

Atrakcje turystyczne

• W Ōzu można oglądać tradycyjne połowy pstrągów z wykorzystaniem szkolonych kormoranów, które trwają od 1 czerwca do 20 września. Rybacy wypływają o zmierzchu na drewnianych łodziach oświetlonych pochodniami, których światło przyciąga ryby. Ten widok można podziwiać nad brzegiem rzeki Hiji lub na łodzi^[5].
• W Uwajimie można obejrzeć walki pomiędzy bykami. Jest to część kultury ludowej regionu Uwajima. Walki nie mają ograniczenia czasowego. Regularnie zaplanowane turnieje odbywają się pięć razy w roku^[6][7].
• Zamek Uwajima – jeden z zaledwie 12 oryginalnych zamków, które przetrwały nietknięte od okresu Edo (1603–1867). W 1615 roku przejął go klan Date, który rządził miastem Uwajima przez okres Edo. Zamek stoi na wzgórzu, które w przeszłości znajdowało się tuż nad morzem, ale rekultywacja terenu wzdłuż wybrzeża sprawiła, że stoi dziś w głębi lądu^[8].
• Zamek Matsuyama – znajduje się na stromym wzgórzu Katsu w centrum miasta. Został zbudowany w latach 1602–1628. W 1635 roku został przydzielony rodzinie Matsudaira, krewnym rządzącego rodu Tokugawa, i pozostał w ich rękach do końca epoki feudalnej. Na terenie zamku znajduje się około 200 drzew wiśni (sakura), których kwitnienie jest celem hanami, zwykle na przełomie marca i kwietnia^[9].
• Zamek Ōzu – stoi na wzgórzu nad rzeką Hiji, w północno-zachodniej części miasta Ōzu. Jego początki są datowane na rok 1300. Był kilkakrotnie przebudowywany po pożarach, klęskach żywiołowych i katastrofach spowodowanych przez człowieka. Obecny zamek odbudowywano etapami od lat 50. XX wieku, a w 2004 roku ostatecznie ukończono jego przebudowę. W przeciwieństwie do wielu innych zamków, które zostały odbudowane w ubiegłym wieku przy użyciu żelazobetonu, główna część (donżon) została wykonana głównie z drewna, według tradycyjnych technik budowlanych. W rezultacie obecny wygląd jest bliski oryginału nie tylko z zewnątrz, ale także od wewnątrz. Wewnątrz zamku umieszczono eksponaty dotyczące historii Ōzu, mapy dotyczące lokalnej topografii od przeszłości do teraźniejszości, modele zamku oraz zbroje i inne przedmioty należące do byłych feudałów^[10].
• Dōgo Onsen w Matsuyamie – najstarsza w Japonii łaźnia publiczna z gorącym źródłem. Słynny, główny budynek (Dōgo Onsen Honkan) został zbudowany w 1894 roku w okresie Meiji. Wygląd zewnętrzny i drewniane wnętrze pełne schodów, przejść i pomieszczeń były inspiracją dla reżysera filmów animowanych, Hayao Miyazakiego, przy tworzeniu filmu animowanego pt.: „Spirited Away: W krainie bogów”^[11].
• Góra Ishizuchi (1982 m) – najwyższy szczyt na Sikoku z trasami spacerowymi i wspinaczkowymi. Jedna z nich, zabezpieczona łańcuchami, prowadzi po stromych skałach ^[12].

Regionalne specjalności

• Botchan-dango – zestaw trzech małych kulek (przeważnie słodkich) nadzianych na bambusowy patyczek, każda o innym kolorze, wykonanych z kleistej mąki ryżowej (mochiko). Zabarwiane są pastą z fasoli azuki, jajkiem i zieloną herbatą. Wspomina o nich Sōseki Natsume w powieści pt. Botchan (1906, wyd. pol. pt. „Panicz” 2009), której akcja rozgrywa się w Matsuyamie^[13][14].
• Chanpon – dosł. mieszanina różnych składników^[15]. W Ehime specjalnością jest yawatahama-chanpon, rodzaj lekkiego rosołu z makaronem, ugotowanego z kości kurczaka, bonito i konbu (rodzaj wodorostów). Na wierzchu układa się m.in. smażone mięso (zwykle wieprzowinę), krewetki, rozmaite warzywa^[4][3].
• Goshiki-sōmen – pięciokolorowy makaron: kolor żółty uzyskuje się z jajek, zielony ze sproszkowanej zielonej herbaty (matcha), brązowy z mąki gryczanej, czerwony ze śliwek i shiso (rodzaj zioła, Perilla frutescens var. crispa) i zwykły biały^[16][15].
• Hana-gatsuo (ang. flower bonito) – suszone płatki ryby bonito (Katsuwonus pelamis, jap. katsuo, ang. skipjack tuna), krojone jak płatki kwiatu. Płatki te nazywają się katsuo-bushi i służą jako dodatek do potraw^[3].
• Ichiroku-taruto – rodzaj japońskiego ciastka (wagashi) z delikatną pastą z czerwonej fasoli i nutą owoców yuzu (Citrus junos). Wygląda bardziej jak rolada niż zwykła tarta. Pojawienie się tego ciastka w Japonii wiąże się z historią z okresu Edo (1603–1868). Sadayuki Matsudaira, feudalny władca domeny Iyo-Matsuyama, przeprowadzając kontrolę dwóch portugalskich statków zacumowanych w zatoce Nagasaki w 1647 roku, spróbował oferowanej mu portugalskiej tarty i uzyskał przepis^[17].
• Imotaki – rodzaj gęstej zupy składającej się z: ziemniaków sato-imo (kolokazja jadalna, taro, Colocasia esculenta), ośmiornicy, kurczaka, warzyw i innych składników. Gotuje się je razem w naczyniu, przeważnie na zewnątrz domu jako wspólne danie przyjęcia związanego z podziwianiem jesiennego księżyca (tsuki-mi). Jest to regionalny zwyczaj celebrowany od 300 lat^[3][18][15].
• Imabari-yakitori – pieczony kurczak, przyrządzany w odmienny niż w innych częściach kraju, nie na wąskim grillu w postaci szaszłyków, ale w unikalny sposób, znany jako teppan-yaki. Kurczak jest ułożony i pieczony na gorącej, metalowej płycie i dociskany drugą, również gorącą z góry^[19][4].
• Iyo-satsuma – danie serwowane głównie w okolicach miasta Uwajima. Mięso ryby jest ugniatane w moździerzu, następnie dodaje się mugi-miso (miso z jęczmienia lub żyta i soi). Mieszankę piecze się, miesza z bulionem i podaje na mugi-meshi (ryż gotowany z jęczmieniem).
• Tai-meshi – pagrus z ryżem. Tradycyjna, lokalna specjalność Ehime. Obszary wschodnie (Imabari i Matsuyama) i południowe (Uwajima) mają własne, charakterystyczne przepisy. Tai-meshi na wschodzie składa się z ryżu i gotowanej całej ryby. Na południu prefektury (Nan’yo) jest to świeża, surowa ryba (sashimi) zanurzana w mieszaninie sosu sojowego (shōyu) i jajka, jedzona z białym ryżem^[4].
• Tai-sōmen – pagrus czerwony (Pagrus major, rodzina prażmowatych, Sparidae). Ryba gotowana ze słono-słodkim sosem, jedzona z bardzo cienkim, białym makaronem z mąki pszennej^[3][4].

Galeria

• 

  Miasto Uwajima

• 

  Kanał Funakoshi

• 

  Siedziba władz prefektury w Matsuyamie

• 

  Zamek Ōzu

• 

  Miasto Yawatahama

• 

  Katsuo-bushi

• 

  Botchan-dango

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Japanese Dango: How to Eat and Make Traditional Japanese Sweets (ang.)
• Smaki prefektury Ehime (ang.)
• Oficjalna strona prefektury (ang.)
• Informacja o walkach byków w Uwajimie (ang.)