Premio Rómulo Gallegos

Premio Internacional de Novela Rómulo Gallegos – nagroda literacka ustanowiona (dekretem z 6 sierpnia 1964) przez prezydenta Wenezueli Raúla Leoniego.

Patronem nagrody jest wenezuelski pisarz i polityk Rómulo Gallegos, a pierwszy raz przyznano ją w 1967. Premio Rómulo Gallegos wyróżnia się najlepszą hiszpańskojęzyczną powieść z danego okresu. Przez ponad dwie dekady otrzymać mógł ją jedynie pisarz pochodzący z Ameryki Południowej, od lat 90. przyznawana jest także Hiszpanom.

Laureaci

• 1967 – Mario Vargas Llosa (Peru), Zielony dom (La casa verde)
• 1972 – Gabriel García Márquez (Kolumbia), Sto lat samotności (Cien años de soledad)
• 1977 – Carlos Fuentes (Meksyk), Terra Nostra (Terra Nostra)
• 1982 – Fernando del Paso (Meksyk), Palinuro de México
• 1987 – Abel Posse (Argentyna), Los perros del paraíso
• 1989 – Manuel Mejía Vallejo (Kolumbia), La casa de las dos palmas
• 1991 – Arturo Uslar Pietri (Wenezuela), La visita en el tiempo
• 1993 – Mempo Giardinelli (Argentyna), Santo oficio de la memoria
• 1995 – Javier Marías (Hiszpania), Jutro, w czas bitwy, o mnie myśl (Mañana en la batalla piensa en mí)
• 1997 – Ángeles Mastretta (Meksyk), Mal de amores
• 1999 – Roberto Bolaño (Chile), Los detectives salvajes
• 2001 – Enrique Vila-Matas (Hiszpania), El viaje vertical
• 2003 – Fernando Vallejo (Kolumbia), El desbarrancadero
• 2005 – Isaac Rosa (Hiszpania), El vano ayer
• 2007 – Elena Poniatowska (Meksyk), El tren pasa primero
• 2009 – William Ospina (Kolumbia), El país de la canela
• 2011 – Ricardo Piglia (Argentyna), Blanco nocturno
• 2013 – Eduardo Lalo (Portoryko), Simone
• 2015 – Pablo Montoya (Kolumbia), Tríptico de la infamia
• 2020 – Perla Suez (Argentyna), El país del diablo^[1]

Przypisy