Profesor biedy

Profesor biedy (także: prawnik biedy) – dobrowolnie przyjęta rola społeczna, a także źródło dorywczego zatrudnienia[1] wśród osób o niskich dochodach, bezrobotnych, korzystających ze wsparcia pomocy społecznej, w tym zamieszkujących enklawy biedy.

Istotą tej roli jest sprawne opanowanie przez daną osobę ustaw i innych przepisów prawa, pozwalające czerpać środki finansowe i inne beneficja z systemu pomocy społecznej[2], jak również uzyskiwać korzyści z pośredniczenia w tym procederze na korzyść innych osób o złym położeniu materialnym i społecznym[1]. Celem profesorów biedy jest optymalizacja: potrafią biegle pisać skargi, wnioski i zażalenia, zdobywać pieniądze z różnych dostępnych źródeł (państwowych, samorządowych, religijnych i pozarządowych). Nie opłaca im się w tej sytuacji podejmować jakiegokolwiek zatrudnienia, ponieważ mają świadomość, że mogą zdobyć nieporównywalnie większe środki znacznie mniejszym nakładem sił[3].

Prof. Marek Szczepański określa liczbę profesorów biedy na około 20% klientów instytucji pomocy społecznej[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Marek S. Szczepański, Bramy raju i miejsca przeklęte? Socjolog miasta wobec różnych form wykluczenia społecznego na Górnym Śląsku, s.180
  2. ↑ Marek S. Szczepański, Weronika Ślęzak-Tazbir, Między lękiem i podziwem: Getta społeczne w starym regionie przemysłowym
  3. ↑ Profesorowie biedy. Rozmowa z Tomaszem Harsze, kierownikiem projektu "Odziedzicz pracę"
  4. ↑ red. Paulina Chodyra, Ewa Leś, Małgorzata Ołdak, Obszary gospodarki społecznej. Doświadczenia Partnerstwa na Rzecz Rozwoju „Tu jest praca”, s. 62