Programowanie strategiczne

Ten artykuł od 2010-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Programowanie strategiczne – kształtowanie procesów społeczno-gospodarczych w warunkach współczesnej gospodarki. Wspiera ważne dla państwa kierunki rozwoju (mające przynieść trwały wzrost gospodarczy lub stwarzające problemy w funkcjonowaniu gospodarki) oraz służy koordynacji działań poszczególnych podmiotów w różnych aspektach. Polega ono na opracowaniu i realizowaniu przez państwo lub odpowiednie organy różnego rodzaju dokumentów programowych (plany, strategie, programy).

Cechy programowania strategicznego:

• wzgląd na inne systemy – rozwiązuje problemy gospodarcze, dbając o interesy społeczne i ochronę środowiska – zgodnie z koncepcjami zrównoważonego rozwoju
• patrzy na problem, mając na uwadze usprawnienie całego systemu
• łatwość dostosowania do zaistniałych zmian
• zaangażowanie części społeczeństwa zainteresowanej danym projektem – metoda ekspercko-partnerska.

Etapy rozwoju programowania strategicznego w Polsce:

• przemiany ustrojowe i odejście od praktyki planowania centralnego po 1989 r.
• powrót do programowania w związku z perspektywą akcesji do Unii Europejskiej od połowy lat 90.
• przystąpienie do UE i jej struktur planowania 1 maja 2004 roku
• dalsze kształtowanie krajowego systemu programowania (ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju z 6 grudnia 2006 r. i jej nowelizacje).