Prokuratoria Generalna (Królestwo Polskie)

Prokuratoria Generalna – naczelny organ prokuratorski w Królestwie Polskim utworzony w 1816 roku postanowieniem króla Aleksandra II.

Prokuratoria Generalna, na zlecenie komisji rządowych, miała bronić interesów majątkowych rodziny królewskiej, skarbu państwa i instytucji publicznych.

Na jej czele stał prokurator generalny prezydujący. W jej skład wchodziło także ośmiu radców i sekretarz generalny. Działała w przynajmniej trzyosobowych kolegiach. W 1831 roku, po stłumieniu powstania listopadowego, zmieniono tytuł prokuratora generalnego prezydującego na prokuratora prezydującego, a sekretarza generalnego na naczelnika kancelarii.

Jako jedyna z konstytucyjnych organów centralnych Królestwa Polskiego, Prokuratoria Generalna nie została zlikwidowana po stłumieniu powstania styczniowego.

Bibliografia

• Artur Korobowicz, Wojciech Witkowski: Historia ustroju i prawa polskiego (1772–1918). Kraków: Zakamycze, 2003, s. 144. ISBN 83-7333-146-8.