Promot Polonia I

Promot Polonia I – samochód Formuły Polonia, skonstruowany przez Zbigniewa Kulczyńskiego w Ośrodku Techniczno-Zaopatrzeniowym pod marką Promot. Produkowany był w latach 1974–1977.

Historia

Według powstałej na początku lat 70. Formuły Polonia samochody mogły być napędzane silnikami Polskiego Fiata o pojemności 1,3 litra z jedynie niewielkim zakresem przeróbek, natomiast ich masa musiała wynosić przynajmniej 420 kg^[1]. W 1970 roku zbudowano pierwszy prototyp samochodu według tej kategorii. Był to nieco przerobiony Rak z silnikiem Fiat 1500 i skrzynią biegów Hewland. Karoseria została wykonana z laminatów^[2]. Od 1971 roku samochód rywalizował w wyścigach górskich, a prowadził go Otto Bartkowiak^[1].

Budowę większej serii samochodów Formuły Polonia podjęto w 1974 roku^[1]. Od sezonu 1974 bowiem w Wyścigowych Samochodowych Mistrzostwach Polski kierowcy rywalizowali w klasie C-IX, która była rozgrywana według przepisów formuły wolnej oraz Formuły Polonia^[3]. Wiele samochodów uczestniczących w nich to stare Promoty i Raki, dostosowane do silników Polskiego Fiata, sprzężonych ze skrzyniami biegów Wartburga i Dacii. Niektóre samochody poddawano szerszym modyfikacjom, jak Czesław Pilarz, który pokrył swojego Promota-Raka 67 karoserią MT 77^[1].

W 1974 roku zbudowano nowy pojazd, konieczny do rozwoju Formuły Polonia, a zarazem tańszy i prostszy aniżeli przerobione Raki i Promoty^[1]. W samochodzie tym z uwagi na niższe koszty wykorzystano wiele części pochodzących z samochodów bloku wschodniego^[4]. Silnik pochodził z Polskiego Fiata 125p i dysponował pojemnością 1300 cm³. Jednostka ta była zdolna uzyskać moc maksymalną 70 KM oraz prędkość 170 km/h^[5]. Czterobiegowa skrzynia biegów pochodziła z Dacii. Konstrukcję samochodu stanowiła przestrzenna rama z rur stalowych, pokryta karoserią z włókna szklanego. Niezależne zawieszenie zawierało amortyzatory wyprodukowane przez Krośnieńską Fabrykę Amortyzatorów. Układ hamulcowy pochodził z Polskiego Fiata 125p^[6]. Z tego samochodu pochodziła też chłodnica, powstała z przecięcia jednej seryjnej w poziomie i zespawania obu części obok siebie w celu obniżenia wysokości, a także półosie napędowe wykonane z wału napędowego ^[7]. Na trzynastocalowych kołach były osadzone opony OZOS Olsztyn^[6]. Obrotomierz wyprodukowała firma Smiths, natomiast wskaźniki temperatury wody i ciśnienia oleju wywodziły się ze Stara^[8]. Nowy pojazd ze względu na kształt został nazwany „Kaczorem”^[4].

Prototyp był testowany w 1974 roku na lotnisku w Toruniu^[8]. W wyścigach zadebiutował w roku 1975 podczas wyścigu w Ornecie, a prowadził go wówczas Andrzej Mieloch^[5]. Model nie okazał się udanym projektem, a do jego największych wad należały nieprzewidywalne zachowanie się podwozia wynikające z zastosowania z powodów oszczędnościowych w zawieszeniu silentbloków zamiast przegubów kulowych oraz źle dobrane przełożenia skrzyni biegów^[9]. Z tego powodu zawodnicy niechętnie z niego korzystali; tacy kierowcy, jak Józef Kiełbania, Aleksander Oczkowski czy Otto Bartkowiak używali starszych samochodów. Tytuły mistrzowskie zdobyli nim Jacek Szmidt (1978^[10][11]), Andrzej Szulc (1979^[12][13]) oraz Ryszard Kopczyk (1980)^[14].

Zbudowano 21 egzemplarzy modelu. Jego następcą był Promot II^[15].

Przypisy

Bibliografia

• Robert Steć: Polskie samochody wyścigowe. Opole: Studio conTEXT, 2011. ISBN 978-83-930306-4-4.