Przełęcz Nowickiego
| ||
Widok z Orlej Perci | ||
Państwo | Polska | |
Wysokość | ok. 2105 m n.p.m. | |
Pasmo | Karpaty, Tatry Wysokie | |
Sąsiednie szczyty | Buczynowe Czuby, Budzowa Igła | |
49°13′38,1″N 20°02′19,0″E/49,227250 20,038611 |
Przełęcz Nowickiego (słow. Nowického sedlo, niem. Nowicki-Scharte, węg. Nowicki csorba, ok. 2105 m[1]) – przełęcz położona w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich, oddzielająca od siebie Buczynowe Czuby i Wielką Buczynową Turnię. Jest to największe obniżenie na odcinku pomiędzy Granatami a Ptakiem[2]. Na północ z przełęczy opada do Zadnich Usypów w Pańszczycy krucha rynna, na południe do Dolinki Buczynowej prosty żleb. Po wschodniej stronie Przełęczy Nowickiego, już w masywie Wielkiej Buczynowej Turni ciągnie się skalista grań z kilkoma zębami, zakończona Budzową Igłą, od górnych partii oddzielona Budzową Przełączką[3].
Od 1911 r.[4] na przełęcz prowadził szlak turystyczny z górnej części doliny Pańszczycy (zlikwidowano go z uwagi na zbyt kruche skały)[2]. Jeszcze w latach 50. XX wieku istniało kilka śladów czerwonej farby po tym znakowaniu[4]. Przełęcz jest dostępna dla turystów przy przejściu granią, prowadzi przez nią szlak Orlej Perci. Zejście z Buczynowych Czub na Przełęcz Nowickiego ubezpieczone jest łańcuchami. Dalej szlak prowadzi w górę skalną rynną będącą wielką odnogą żlebu spod Budzowej Przełączki[5].
Siodło zostało nazwane na cześć poety Franciszka Henryka Nowickiego, autora Sonetów tatrzańskich i projektodawcy Orlej Perci. Pierwszy nazwy tej użył ks. Walenty Gadowski w roku 1902[6].
Pierwsze wejście turystyczne:
- latem – ks. Walenty Gadowski, Franciszek Henryk Nowicki, Antoni Panek, tragarz Józef Budz, 19 sierpnia 1902 r.,
- zimą – Jan Sokołowski, Stanisław Sokołowski, 8 kwietnia 1925 r.[2]
Taternictwo
Rejon Przełęczy Nowickiego dopuszczony jest do uprawiania wspinaczki skalnej, ale tylko od strony Dolinki Buczynowej[7]. Jest tutaj kilka dróg wspinaczkowych[3]:
- Od północy przez grzędę Buczynowych Czub; I stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 45 min[3].
- Od północy przez żleb Budzowej Przełączki; 0+, jedno miejsce I, 45 min (od wejścia w ścianę),
- Wprost południowym żlebem; II, 1 godz.
- Droga Nowickiego; 0+, 30 min (od wylotu żlebu)[3].
Szlaki turystyczne
- – czerwony (Orla Perć) przebiegający granią główną z Zawratu przez Kozi Wierch, Granaty, Przełęcz Nowickiego i Buczynowe Turnie na Krzyżne.
- Czas przejścia z Zawratu na Krzyżne: 6:40 h
- Czas przejścia z Krzyżnego na Kozi Wierch (część Zawrat – Kozi Wierch jest jednokierunkowa!): 3:35 h[8]
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2016-03-29].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część III. Granacka Przełęcz – Wołoszyn. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 26–29.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński: Granaty. Tatry. Przewodnik szczegółowy, tom 18. Poronin: Wyd. Górskie, 2013. ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ a b Władysław Midowicz, Z historii znakowania szlaków w Tatrach Polskich, PTTK Kraj, Warszawa-Kraków, 1986, s.24, ISBN 83-7005-106-5
- ↑ Dariusz Dyląg: Orla Perć: przewodnik wysokogórski. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2006. ISBN 83-89188-50-3.
- ↑ Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XV. Latchorzew: Trawers, 2007. ISBN 978-83-60078-04-4.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN. [dostęp 2019-01-04].
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000. Warszawa: ExpressMap Polska, 2005. ISBN 83-88112-35-X.
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Tatry mapa 2.png: ToSter 2 września 2008
- Poland location map white.svg,
- Poland location map.svg: NordNordWest
- derivative work: Mareklug Mareklug
Mapa Tatr
oriented mountain pass symbol : n ne e se
Czerwony szlak turystyczny.
Autor: Krzysztof Dudzik (User:ToSter), Licencja: CC BY 3.0
Buczynowe Turnie od północy z Doliny Pańszczycy, od lewej: Mała Buczynowa Przełączka, dwa wierzchołki Małej Buczynowej Turni, Buczynowa Przełęcz, Wielka Buczynowa Turnia, Przełęcz Nowickiego, Buczynowe Czuby, Pościel Jasińskiego