Przedstawiciele dyplomatyczni Polski w ZSRR
Lista posłów i ambasadorów Polski w ZSRR obejmuje szefów misji dyplomatycznych w okresie 1924–1991, tj. od momentu nawiązania stosunków dyplomatycznych pomiędzy Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich a Polską (po uznaniu jego utworzenia notą rządu polskiego z 13 grudnia 1923[1]) do rozpadu ZSRR i jego formalnego rozwiązania układem białowieskim 8 grudnia 1991.
Przedstawiciele dyplomatyczni II Rzeczypospolitej w ZSRR
- 19 stycznia 1924 - 18 czerwca 1924 Ludwik Darowski (poseł)
- 27 czerwca 1924 - 20 grudnia 1924 Kazimierz Wyszyński (kierownik poselstwa)
- 20 grudnia 1924 - 10 grudnia 1926 Stanisław Kętrzyński (poseł)
- 10 grudnia 1926 - 31 grudnia 1932 Stanisław Patek (poseł)
- 31 grudnia 1932 - 1 lutego 1933 Henryk Sokolnicki (kierownik poselstwa)
- 1 lutego 1933 - 12 kwietnia 1934 Juliusz Łukasiewicz (poseł)
- 12 kwietnia 1934 – 20 czerwca 1936 Juliusz Łukasiewicz (ambasador) wzajemne podniesienie szczebla przedstawicielstw
- 1 lipca 1936 - 17 września 1939 Wacław Grzybowski (ambasador)
W chwili swej agresji na Polskę 17 września 1939 ZSRR uznał jednostronnie ustanie stosunków dyplomatycznych z Polską, stwierdzając w nocie do ambasadora RP w Moskwie Wacława Grzybowskiego (nieprzyjętej przez dyplomatę) zaprzestanie istnienia państwa polskiego i w konsekwencji nieważność wszystkich umów zawartych pomiędzy ZSRR a Polską, lub umów międzynarodowych z udziałem Polski i ZSRR jako sygnatariuszy. Po próbie zakwestionowania przez władze ZSRR immunitetu dyplomatycznego ambasador Wacław Grzybowski i polski personel dyplomatyczny opuścili terytorium ZSRR po interwencji dziekana korpusu, ambasadora III Rzeszy – Friedricha von Schulenburga. 30 lipca 1941 na skutek układu Sikorski-Majski stosunki dyplomatyczne wznowiono wstępnie na szczeblu chargé d’affaires, zaś od września 1941 – po nominacji Stanisława Kota na ambasadora Rządu RP w Moskwie, później Kujbyszewie – na poziomie ambasadorów. ZSRR wycofał się z umów zawartych z III Rzeszą 28 września 1939, stwierdzających zaprzestanie istnienia państwa polskiego i ustalających granicę pomiędzy ZSRR a III Rzeszą na terytorium Polski.
- 14 sierpnia 1941 - 5 września 1941 Józef Retinger (chargé d’affaires)
- 1 września 1941 - 14 września 1942 Stanisław Kot
- 15 września 1942 - 26 kwietnia 1943 Tadeusz Romer
Dnia 26 kwietnia 1943 – po ujawnieniu przez III Rzeszę grobów ofiar zbrodni katyńskiej – ZSRR, wobec apelu Rządu RP do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie o zbadanie sprawy, jednostronnie zerwał stosunki dyplomatyczne z Polską.
Ambasadorowie Polski Ludowej w ZSRR
Dnia 1 sierpnia 1944 ZSRR ustanowił stosunki dyplomatyczne z Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego. Przedstawicielem ZSRR przy PKWN został Nikołaj Bułganin. Pełne stosunki dyplomatyczne na poziomie ambasad pomiędzy ZSRR a Rządem Tymczasowym Rzeczypospolitej Polskiej zostały nawiązane 5 stycznia 1945.
- 1944 Stefan Jędrychowski
- 1945 Zygmunt Modzelewski
- 1945-1946 Henryk Raabe
- 1947-1950 Marian Naszkowski
- 1953-1957 Wacław Lewikowski
- 1957-1959 Tadeusz Gede
- 1959-1963 Bolesław Jaszczuk
- 1963-1964 Edmund Pszczółkowski
- 1968-1971 Jan Ptasiński
- 1971 Zenon Nowak
- 1978-1982 Kazimierz Olszewski
- 1982-1985 Stanisław Kociołek
- 1985-1989 Włodzimierz Natorf
- 21 listopada 1989-1996 Stanisław Ciosek (do 1 stycznia 1990 ambasador PRL, w latach 1990-91 ambasador RP w ZSRR, od 1991 po rozwiązaniu ZSRR kontynuował misję jako ambasador RP przy rządzie Federacji Rosyjskiej).
Przypisy
- ↑ W latach 1921-1923, po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych ryskiego traktatu pokojowego (30 kwietnia 1921) Polska utrzymywała stosunki dyplomatyczne z RFSRR i USRR na szczeblu chargé d’affaires (Polska) i polpredów (RFSRR i USRR).
Bibliografia, literatura
- Wojciech Materski, Na widecie. II Rzeczpospolita wobec Sowietów 1918-1943. Warszawa 2005 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN i Wyd. „Rytm”, ISBN 83-88490-84-2, ISBN 83-7399-125-5.
- Historia dyplomacji polskiej t. V 1939-1945, Warszawa 1999, Wydawnictwo Naukowe PWN, ISBN 83-01-12808-9
- Historia dyplomacji polskiej t. VI, 1944/1945-1989, Warszawa 2010, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, ISBN 978-83-89607-94-2