Przewody Müllera
Przewody Müllera (przewody przyśródnerczowe, ang. Müllerian ducts, łac. ductus paramesonephricus) – para przewodów wykształcających się w embriogenezie z nabłonka mezodermalnego, w wyniku wgłobienia wtórnej jamy ciała. Przewody przyśródnerczowe biegną równolegle z przewodami śródnerczowymi (Wolffa). Rozwijają się z nich żeńskie narządy płciowe.
Rozwój
U samic, które nie wytwarzają wystarczających ilości testosteronu i hormonu anty-müllerowskiego (AMH), przewody te mogą się swobodnie rozwijać. Górne odcinki tych przewodów przyjmują położenie poziome, natomiast dolne - pionowe. Poziome odcinki przekształcają się ostatecznie w jajowody. Przewody Müllera są w tym odcinku zarodka otwarte do wtórnej jamy ciała (która przekształci się w otrzewną), jajowody w konsekwencji również pozostaną otwarte. Stan ten utrzyma się dalej, jako ujście jajowodu brzuszne skierowane w kierunku jajników. W dolnej części przewody lewy i prawy łączą się ze sobą, zanika przegroda i tworzy się kanał maciczno-pochwowy, z którego ostatecznie wykształcą się macica i górna część pochwy. U samców przewody ulegają uwstecznieniu, tworząc narządy szczątkowe: przyczepek jądra i łagiewkę sterczową[1].
Historia
Struktury te opisał jako pierwszy niemiecki fizjolog Johannes Peter Müller w pracy „Bildungsgeschichte der Genitalien” z 1830 roku.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Michael Schunke: Prometeusz Atlas anatomii człowieka Tom 2. Wrocław: Med-Pharm Polska, 2017, s. 50-51. ISBN 978-83-7846-042-8.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.Diagrams to show the development of male and female generative organs from a common type. (Allen Thomson.)