Przybitka

Współczesne przybitki kal. 0,45 cala stosowane przez miłośników broni czarnoprochowej – po lewej filc nasączany, po prawej filc wełniany

Przybitka

• W broni czarnoprochowej ładowanej odprzodowo element wciskany do lufy, oddzielający ładunek prochowy od pocisku, zapobiegają bezpośredniemu oddziaływaniu płomienia palącego się w trakcie strzału ładunku prochowego na ołowiany pocisk, zapobiegający nadtopieniu pocisku i zaołowieniu lufy. Ubijanie ładunku z przybitką przy użyciu stempla (pobojczyka) zagęszczało ładunek prochowy i zwiększało jego siłę wybuchu. Przybitki wykonywano z różnych materiałów, np. kawałków tkaniny, papieru (na przykład używano do tego tutek papierowych, w których był odmierzony ładunek prochu) lub w postaci krążków o średnicy zbliżonej do kalibru lufy, wyciętych z filcu, grubej tektury lub podobnych materiałów. Kształt i jakość materiału, z którego wykonywano przybitki, miała wpływ na celność oddanego strzału.

Nabój do stosowania w gładkiej lufie broni o kalibrze 12/70 w przeźroczystej plastikowej łusce. Wewnątrz widoczne od lewej: proch bezdymny, przybitka, śrut ołowiany i zatyczka

• W amunicji do broni myśliwskiej lub sportowej o lufach gładkich element oddzielający ładunek prochowy od śrutu lub pocisku myśliwskiego. Głównym zadaniem przybitki jest uszczelnienie przewodu lufy, tak by gazy prochowe nie wyciekały bokiem, lecz cała ich energia służyła nadaniu pociskowi (wiązce śrutu) maksymalnej prędkości. Dawniej wykonywana była z filcu, obecnie najczęściej z włóknin syntetycznych lub tworzyw sztucznych w formie koszyka z uszczelnionym dnem.

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 188. ISBN 83-86028-01-7.