Przyjaźń-84

Logo zawodów „Przyjaźń-84”
Państwa uczestniczące w zawodach „Przyjaźń-84”

Przyjaźń-84 (ros. Дружба-84) – cykl międzynarodowych zawodów sportowych zorganizowanych w 1984 przez kraje socjalistyczne jako alternatywa dla igrzysk olimpijskich rozgrywanych w Los Angeles w Stanach Zjednoczonych. Związek Radziecki zbojkotował igrzyska w ramach retorsji za bojkot igrzysk olimpijskich w Moskwie w 1980. W ślad za ZSRR poszły inne kraje socjalistyczne, choć decyzja ta została narzucona niektórym narodowym komitetom olimpijskim. Jako powód organizacji zawodów „Przyjaźń-84” podawano umożliwienie:

zaprezentowania umiejętności i formy na zakończenie 4-letniego cyklu olimpijskiego sportowcom, którzy nie mogli uczestniczyć w IO 1984[1].

Zawody rozgrywane były w dziewięciu państwach bloku wschodniego. Termin rozgrywania zawodów wybrano tak, by nie kolidowały ze zmaganiami olimpijczyków. Tym samym umożliwiono start również reprezentantom krajów, które nie bojkotowały igrzysk w Los Angeles. Ogółem w zawodach udział wzięło 2300 sportowców z 50 państw. Mottem zawodów było hasło: „Sport, przyjaźń, pokój” (ros. Спорт, дружба, мир). Ceremonia otwarcia odbyła się na stadionie Łużniki w Moskwie, podobnie jak to miało miejsce podczas Igrzysk w 1980. Znicz zapalił dwukrotny mistrz olimpijski w biegu na 400 metrów Wiktor Markin. Pochodnia została zapalona od wiecznego ognia płonącego dla ofiar II wojny światowej znajdującego się na Kremlu.

Zawody były rozgrywane w następujących krajach:

Poziom zawodów „Przyjaźń-84” był wysoki, a wyniki uzyskiwane w niektórych konkurencjach były lepsze niż te w Los Angeles. Przykładowo w 28 spośród 41 konkurencji lekkoatletycznych uzyskano lepsze wyniki (na przykład Marlies Göhr w biegu na 100 metrów czy Uwe Hohn w rzucie oszczepem). Podczas zawodów „Przyjaźń-84” sportowcy pobili łącznie 48 rekordów świata (z tego 22 sportowcy radzieccy) w kolarstwie, lekkoatletyce, pływaniu i podnoszeniu ciężarów.

Polscy zawodnicy odnieśli zwycięstwa w judo, jeździectwie, lekkoatletyce (Bogusław Mamiński, Ryszard Ostrowski) i szermierce (drużyna szpadzistów). W 2006 pojawiła się propozycja przyznania polskim medalistom zawodów „Przyjaźń-84” takich samych uprawnień (tzw. emerytura olimpijska) jak medalistom olimpijskim[3]. 19 lutego 2007 prezydent Lech Kaczyński podpisał ustawę przyznającą te uprawnienia[4].

Polskie medale[5]

Medale złote

Medale srebrne

Medale brązowe

Zobacz też

Przypisy

  1. Mała encyklopedia sportu, 1987, tom 2, s. 320.
  2. Sztuka walki sambo nie była nigdy dyscypliną olimpijską.
  3. Projekt ustawy PiS. old.pis.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-24)]. z 17 marca 2006.
  4. Drużba-84: socjalistyczne igrzyska
  5. Według Gwiazdy sportu – 84, Warszawa 1985, s. 85–94; Na olimpijskim szlaku 1984. Sarajewo Los Angeles, Warszawa 1987, s. 205–206.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of Bulgaria (1971–1990).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1971-1990). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1971.
Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Drujba 84.png
Логотип международных соревнований «Дружба-84»
Flag of the Mongolian People's Republic (1945–1992).svg
Flag of People's Republic of Mongolia 1945-1992