Przymierze Społeczne

Przymierze Społeczne – koalicja wyborcza zawiązana w 1998 roku, biorąca udział w wyborach samorządowych.

Historia

Koalicja powstała oficjalnie 27 czerwca 1998 roku, przed planowanymi na jesień wyborami samorządowymi[1]. W jej skład weszły Polskie Stronnictwo Ludowe, Unia Pracy oraz Krajowa Partia Emerytów i Rencistów. Z jej list startowali także przedstawiciele innych formacji, jak Przymierze Samoobrona i Stronnictwo Demokratyczne[2]. W swoim manifeście Przymierze Społeczne deklarowało: Nic się w Polsce nie zmieni, jeśli kolejnym odmianom postsolidarnościowego i postkomunistycznego liberalizmu nie przeciwstawimy przymierza ludzi pracy[2]. Lider Unii Pracy Marek Pol wskazywał, że koalicja stawia sobie za cel reprezentowanie m.in. tych Polaków, którym się nie powiodło w trakcie transformacji[2]. Ówczesne sondaże dawały koalicji 8% poparcia[2].

Według statystyk z 1998 roku na Przymierze Społeczne oddano o 450 tys. mniej głosów niż w wyborach z 1997 na PSL, UP i KPEiR łącznie[3]. W prasie podkreślano, że na zawarciu koalicji skorzystało głównie PSL, podczas gdy dla Unii Pracy udział w bloku wyborczym oznaczał klęskę[3]. Koalicja uzyskała łącznie 4583 mandaty radnych na ogólną liczbę 63 765[4]. Wywalczono 89 mandatów radnych sejmików województw z ogólnej liczby 855[5][6]. Przymierze uzyskało mandaty we wszystkich sejmikach; zdobyli je głównie przedstawiciele PSL. Do sejmiku województwa zachodniopomorskiego z listy PS wybrany został Andrzej Lepper[7]. W wyborach do sejmików koalicja zajęła trzecie miejsce za AWS i SLD (a nieznacznie przed UW) z wynikiem łącznym 12,04% głosów. Najwyższe poparcie, powyżej 20%, PS zanotowało w województwach lubelskim i świętokrzyskim[2].

Po wyborach PS zadeklarowało równy dystans wobec AWS i SLD, twierdząc, że nie zadecyduje odgórnie o tym, kto będzie jego koalicyjnym partnerem w samorządzie[8]. W większości sejmików Przymierze weszło jednak w koalicję z SLD[2]. Koalicja, choć uzyskała umiarkowany sukces, była krytykowana przez polityków PSL z narodowo-radykalnego skrzydła[2]. Rozczarowanie wyraziła Unia Pracy, która opowiedziała się przeciwko pogłębianiu współpracy z PSL[2].

W wyborach w 2001 roku oba ugrupowania wystartowały z różnych list[2].

Przypisy

  1. ↑ Samorządowa koalicja PSL, UP i KPEiR. archiwum.rp.pl, 29 czerwca 1998. [dostęp 2022-02-10].
  2. ↑ a b c d e f g h i Michał Syska: „Razem możemy więcej”. krytykapolityczna.pl, 5 sierpnia 2019. [dostęp 2022-02-10].
  3. ↑ a b Janina Paradowska: Ciasto czteropartyjne. polityka.pl, 19 grudnia 1998. [dostęp 2022-02-10].
  4. ↑ Józef Ryszard Szaflik, Dzieje partii i stronnictw chłopskich w Europie. W podzielonej Europie, Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk 2007, s. 505
  5. ↑ Dziś, nr 1, 2007, s. 147
  6. ↑ Halina Lisicka (red.), System polityczny Rzeczypospolitej Polskiej. Praca zbiorowa, Biuro Doradztwa Ekologicznego, Warszawa 2001, s. 55
  7. ↑ Maciej Łuczak, współpraca Ryszard Kamiński, Jacek Szczęsny: Prawo Leppera. wprost.pl, 16 maja 1999. [dostęp 2022-02-10].
  8. ↑ Równy dystans do AWS i SLD. archiwum.rp.pl, 31 października 1998. [dostęp 2022-02-10].