Przystosowanie ptaków do lotu

Przystosowania ptaków do lotu – szereg cech anatomicznych, morfologicznych i fizjologicznych umożliwiających ptakom lot.
Ptaki w toku ewolucji wykształciły wiele przystosowań do lotu. Najważniejsze spośród nich to:

Lot wpłynął w sposób zasadniczy na zmysły i na system nerwowy ptaków. Zdolność latania znacznie ułatwia ptakom zmianę miejsca w poszukiwaniu żeru, dogodnych stanowisk lęgowych, ucieczki przed wrogami, a to z kolei sprzyja rozprzestrzenianiu się geograficznemu, a także tworzenia nowych odmian i gatunków. Lot ptaków współczesnych osiągnął pewną doskonałość, pojawiły się pewne specjalizacje związane ze środowiskiem i sposobem poruszania się poszczególnych gatunków. Na skrzydło ptaka w locie działa siła oporu powietrza, którą można rozłożyć na dwie składowe. Jedna z nich dźwiga skrzydło ku górze, druga natomiast hamuje ruch postępowy. Wzajemny stosunek tych składowych zależy od kształtu skrzydła, szybkości ruchu, kąta nachylenia skrzydła w stosunku do kierunku ruchu, a także od mniej ważnych czynników jak: temperatura powietrza, wysokość nad poziomem morza, zimne lub gorące prądy powietrza, ukształtowanie terenu itp. Prawie wszystkie ptaki szybują, przy czym ptaki małe szybują bezpośrednio przed lądowaniem, zaś ptaki duże mogą unosić się w powietrzu bez poruszania skrzydłami przez dłuższy czas. Długotrwały lot szybujący polega na wykorzystywaniu prądów powietrza wznoszących, bez potrzeby poruszania skrzydłami.

Niektóre ptaki w toku ewolucji wtórnie utraciły zdolność lotu. Cechy, które wtedy mogą ulec uwstecznieniu to przede wszystkim: skrzydła, pióra asymetryczne, pneumatyczne kości i grzebień na mostku.