Przywództwo Regionalne syryjskiej partii Baas

Baszszar al-Asad, aktualny (2015) sekretarz generalny Przywództwa Regionalnego syryjskiej partii Baas

Przywództwo Regionalne – najwyższy stały organ kierujący syryjską partią Baas.

Nazwa i kompetencje

Ideologia baasistowska zakłada istnienie jednego wielkiego narodu arabskiego. Partia Baas posiada zatem Przywództwo Narodowe, które ma kierować strukturami organizacji w całym świecie arabskim, oraz Przywództwa Regionalne, zarządzające strukturami partyjnymi w poszczególnych państwach. W praktyce politycznej syryjskiej partii Baas Przywództwo Narodowe straciło na znaczeniu i jego istnienie ma wymiar wyłącznie symboliczny^[1]. Rywalizacja między Przywództwem Narodowym i Regionalnym, z uwagi na różnice poglądów między członkami każdego z ciał, zaistniała już po przejęciu władzy w Syrii przez partię. Przywództwo Regionalne, któremu de facto przewodził Salah Dżadid, reprezentowało bardziej radykalne poglądy niż Przywództwo Narodowe z gen. Aminem al-Hafizem i twórcami partii Salah ad-Dinem al-Bitarem oraz Michelem Aflakiem. W rywalizacji o kontrolę nad organizacją zwycięstwo odniosło Przywództwo Regionalne. 19 grudnia 1965 gen. al-Hafiz, widząc, że traci wpływy w kraju mimo pełnienia urzędu głowy państwa, postanowił rozwiązać Przywództwo Regionalne^[2]. Decyzja ta została odwołana po tym, gdy radykałowie na czele z Dżadidem i Hafizem al-Asadem przejęli władzę w kraju drogą drugiego zamachu stanu^[3].

Kompetencje

Przywództwo Regionalne jest najwyższym stałym organem kierującym działaniami syryjskimi partii Baas między jej poszczególnymi kongresami, które odbywają się nieregularnie^[1]. Konstytucja Syrii stanowi, że kandydat na prezydenta Syrii, zanim jego kandydatura zostanie przedstawiona Zgromadzeniu Ludowemu i poddana pod referendum, musi zostać zaakceptowany przez Przywództwo Regionalne^[1]. Przywództwu Regionalnemu podlega panarabska zbrojna organizacja palestyńska As-Sa’ika^[4]. Przy Przywództwie działa również Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, które w teorii zajmuje się koordynowaniem działań krajowych agencji wywiadowczych. W praktyce jednak mają one szeroką autonomię^[5].

Skład

Sekretarze generalni

• Hammud asz-Szufi (5 września 1963-1 lutego 1964)
• Szibli al-Ajsami (5 lutego 1964-4 października 1964)
• Amin al-Hafiz (4 października 1964-19 grudnia 1965)

Przywództwo Regionalne rozwiązane między 19 grudnia 1965 a 27 marca 1966

• Nur ad-Din al-Atasi (27 marca 1966-13 listopada 1970)
• Hafiz al-Asad (18 listopada 1970-10 czerwca 2000)
• Baszszar al-Asad (od 24 czerwca 2000)

Zastępcy sekretarzy generalnych

• Fahmu al-Aszuri (1 lutego 1964-17 marca 1965)
• Muhammad az-Zubi (17 marca - 1 sierpnia 1965)
• Salah Dżadid (1 sierpnia 1965-13 listopada 1970)
• Muhammad Dżabir Badżbudż (18 listopada 1970-7 stycznia 1980)
• Zuhajr Maszarika (7 stycznia 1980-20 stycznia 1985)
• Sulajman Kadda (20 stycznia 1985-9 czerwca 2005)
• Muhammad Sa’id Bichajtan (9 czerwca 2005-8 lipca 2013)
• Hilal Hilal (od 10 lipca 2013)

Członkowie^[6][7]

Charakterystyka składu osobowego Przywództwa Regionalnego

Według badań Nikolaosa van Dama w pierwszych latach po zdobyciu władzy w Syrii przez partię Baas w Przywództwie Regionalnym proporcje między działaczami pochodzącymi z mniejszości wyznaniowych a sunnitami były prawie równe (27 sunnitów i 23 przedstawicieli mniejszości - 10 druzów, 7 alawitów, 5 ismailitów i chrześcijanin). Podobnie wyglądała sytuacja w latach 1966-1970, gdy przez Przywództwo przewinęło się 33 sunnitów i 31 działaczy pochodzących z mniejszości, w tym piętnastu alawitów. W najwyższym krajowym organie partii Baas nie było żadnego polityka pochodzącego z Damaszku lub Aleppo. Sytuacja ta uległa zmianie po przejęciu władzy przez Hafiza al-Asada w 1970. W ramach tzw. Ruchu Korygującego całkowicie wymieniono skład Przywództwa Regionalnego. W celu przekonania notabli miejskich do rządów partii Baas al-Asad wprowadził do niego działaczy pochodzących z miast, należących do sunnickiej większości^[8][9]. W latach rządów Hafiza al-Asada członkami Przywództwa Regionalnego było 67 sunnitów, 20 alawitów, 7 chrześcijan i 4 druzów. W latach 2000-2011 liczba sunnitów była jeszcze wyższa (127 przy 42 alawitach, 20 druzach, 12 chrześcijanach i 11 ismailitach)^[9].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ​ISBN 978-1-4008-4584-2​
• Fyderek Ł.: Pretorianie i technokraci w reżimie politycznym Syrii. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2011. ISBN 978-83-7638-111-4.
• van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.