Psalm 55
Psalm 55 – jeden z utworów zgromadzonych w biblijnej Księdze Psalmów. Psalm jest zaliczany do dzieł Dawidowych[1]. W numeracji Septuaginty psalm ten nosi numer 54.
Teologia Psalmu
Utwór jest lamentacją zbudowaną koncentrycznie z dwóch części (54,2–15, 16–24). W znaczącym stopniu przeważa w nich prośba o pokonanie wrogów. Podmiot liryczny doświadcza niewierności ze strony swoich przyjaciół. Doświadczenia i ból, jakie przeżywa psalmista, przypominają towarzyszące problemom niewierności małżeńskiej, nadużyciom władzy i niewdzięczności[2]. W psalmie występują chaotyczne wypowiedzi odzwierciedlające stres, jakiemu poddana jest osoba mówiąca w tekście. Psalmista chętnie uciekłby z miasta pełnego nieprawości. Niestety ucieczka nie jest w stanie uciszyć źródła udręki podmiotu lirycznego. Wypowiedziom psalmisty towarzyszy uczucie smutku i lęku. W drugiej części psalmu (55,16) określa on pragnienie odwetu jako coś absolutnie normalnego, jednak do niego nie zachęca. Proponuje, aby cały ciężar składać na Pana (55,23)[3].
Symbolika
- Niechaj żywcem zstąpią do szeolu (55,16) – bardziej dokładne tłumaczenie, wyrażające życzenie całkowitej śmierci wrogów psalmisty[4].
- Gładsze niż masło są usta jego, ale wrogość jest w sercu jego (55,22) – podobne rozróżnienie istnieje w przysłowiu akadyjskim znajdującym się w serii tekstów magicznych Šurpu[4].
- W utworze dwukrotnie pojawia się niejasne słowo sela, którego znaczenie nie jest dokładnie znane[5].
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ M.J. Mangano, Wstęp do Starego Testamentu cz.2, Chrześcijański Instytut Biblijny, Warszawa 2009, s. 54, 55.
- ↑ Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem, s. 1199.
- ↑ K. Farmer, Księga Psalmów, druga (Ps 42-72) i trzecia (Ps 73-89), [w:] Międzynarodowy komentarz do Pisma Świętego, red. W.R. Farmer, Warszawa 2001, s. 722.
- ↑ a b J.H. Walton: Komentarz historyczno-kulturowy do Biblii Hebrajskiej. Warszawa: Vocatio, 2005, s. 604.
- ↑ W.A. Beardslee, Sela, [w:] Słownik Wiedzy Biblijnej, red. B.M. Metzger, M.D. Coogan, 2004, s. 708.
| |||||||||||||||||||||||
