Pseudomalachit

Pseudomalachit

(c) Rob Lavinsky, iRocks.com – CC-BY-SA-3.0
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	lunnit, ehlit, fosforokalcyt
Skład chemiczny	Cu5[(OH)2PO4]
Twardość w skali Mohsa	4 - 5,5
Układ krystalograficzny	jednoskośny
Gęstość minerału	2,98 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	zielonoszmaragdowa
Połysk	szklisty, tłusty

Pseudomalachit (znany także jako lunnit, ehlit, fosforokalcyt, trombolit, dyhydryt, prasyn, tagilit) – minerał bardzo rzadki, podobny do malachitu^[1].

Minerał ten bywa nazywany także fosforokalcytem, lunnitem (od nazwiska chemika, Lunna) oraz ehlitem (od nazwy miejscowości Ehle w Niemczech, gdzie został odkryty).

Charakterystyka

Właściwości

Bardzo rzadko tworzy pojedyncze kryształy o pokroju krótkosłupkowym, tabliczkowym, igiełkowym lub włoskowym. Występuje w skupieniach włókniste, groniaste, sferolityczne bądź nerkowate, tworzy nacieki i naskorupienia. Odznacza się intensywną, zielonoszmaragdową barwą, jest kruchy, przezroczysty. Nie „burzy” z kwasem solnym (tą reakcją odróżnia się go od malachitu), ale rozpuszcza się w kwasach i stapia się w płomieniu dmuchawki.

Występowanie

Jest minerałem strefy utleniania kruszców miedzi, przede wszystkim chalkopirytu. Najczęściej współwystępuje z takimi minerałami jak: malachit, azuryt, chalkopiryt, kupryt, tenoryt, chryzokola, limonit, chalcedon.

Miejsca występowania:

• Na świecie: jego główne złoża znajdują się w Niemczech - Nadrenii, Rosja - Uralu, w okolicach Chotobofu w Czechach i Lubetovej na Słowacji, Wielka Brytania – Kornwalia, Portugalia – Bogolo, Zambia, Kongo.

• W Polsce: został stwierdzony w Sudetach – Rudawy Janowickie, Góry Kaczawskie i na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

• czasami wykorzystywany jest jako kamień ozdobny,
• do wyrobu drobnej galanterii,
• ceniony kamień kolekcjonerski.

Wydobywany jest jedynie ze względu na to, że towarzyszy różnym rudom miedzi.

Przypisy

Bibliografia

• Jizi Koufinsky: Encyklopedia minerałów i skał. Warszawa 1995, ISBN 83-7175-085-4.
• W. Schumann: Minerały świata, Almapress, ISBN 83-7020-313-2.
• R. Duda, L. Reji: Wielka Encyklopedia Minerałów, Elipsa 2 ISBN 83-86013-00-1,

Linki zewnętrzne

• pseudomalachit na stronie Webmineral.com (ang.)
• pseudomalachit na stronie Mindat.org (ang.)