Pseudoparenchyma
Pseudoparenchyma u porostów w korze górnej, dolnej i chwytnikach: a – kora górna, b – warstwa glonowa, c – warstwa miąższowa, d – kora dolna, e – chwytniki
Pseudoparenchyma lub paraplektynchyma – rodzaj pseudotkanki występujący u grzybów i glonów[1]. Składa się ze ściśle upakowanych jednokomórkowych strzępek i swoim wyglądem przypomina tkanki roślin wyższych, szczególnie tkankę miękiszową. Komórki pseudoparenchymy mają przeważnie owalny kształt i są izodiametryczne (tzn. nie zróżnicowane)[2].
U grzybów z pseudoparenchymy zbudowane są:
- skleroty (sklerocja) – twarde twory o różnym kształcie i wielkości, zwykle czarne na powierzchni, które mają za zadanie zachować formy życiowe grzyba w niesprzyjających warunkach (np. susza, mróz).
- pseudoskleroty (pseudosklerocja) – zwarte skupienia strzępek obejmujące podłoże, np. glebę, kamienie, resztki owoców
- sznury grzybniowe – wiązki równolegle ułożonych strzępek
- ryzomorfy – zbite skupiska równolegle ułożonych i silnie połączonych strzępek służące do dostarczania powietrza, wody i substancji pokarmowych.
- podkładki (stroma) – zwarte skupienie strzępek, na lub w którym tworzą się zarodniki lub owocniki. Czasami strzępki stromy obejmują zarówno tkankę gospodarza, jak i podłoże[3].
Z pseudoparenchymy zbudowana jest też często kora u porostów, zwłaszcza kora górna[4]. Pseudoparenchyma występuje również u niektórych glonów (szczególnie brunatnic i krasnorostoów) i zbudowana jest u nich ze ściśle upakowanych nitek[1].
Przypisy
- ↑ a b Encyclopedia [dostęp 2015-04-08].
- ↑ Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.
- ↑ Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.
- ↑ Edmund Malinowski, Anatomia roślin, Warszawa: PWN, 1966.
Media użyte na tej stronie