Puccinia bistortae

Puccinia bistortae
Ilustracja
(c) James Lindsey at Ecology of Commanster, CC BY-SA 3.0

Liść porażony przez Puccinia bistortae
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

rdze

Rząd

rdzowce

Rodzina

rdzowate

Rodzaj

rdza

Gatunek

Puccinia bistortae

Nazwa systematyczna
Puccinia bistortae (F. Strauss) DC.
Fl. franç., Edn 3 (Paris) 5/6: 61 (1815)
Teliospora

Puccinia bistortae (F. Strauss) DC. – gatunek grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Grzyb mikroskopijny pasożytujący na różnych gatunkach rdestów (Persicaria) i roślin z rodziny selerowatych (Apiaceae)[2]. Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji[3].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Puccinia, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1811 r. nadając mu nazwę Uredo bistortae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Augustin Pyramus de Candolle w 1815 r.[1]

Synonimy[4]:

  • Dicaeoma bistortae (F. Strauss) Kuntze 1898
  • Dicaeoma polygoni-vivipari (P. Karst.) Arthur 1920
  • Puccinia angelicae-bistortae (F. Strauss) Kleb. 1902
  • Puccinia bistortae (F. Strauss) DC. 1815 var. bistortae
  • Puccinia cari-bistortae Kleb. 1899
  • Puccinia conopodii-bistortae Kleb. 1869
  • Puccinia polygoni var. bistortae (F. Strauss) Röhl. 1813
  • Puccinia polygoni-vivipari P. Karst. 1882
  • Uredo bistortae F. Strauss 1811
  • Uredo polygoni var. bistortae F. Strauss 1811

Morfologia i rozwój

Wytwarza 4 rodzaje zarodników: sporydia, ecjospory, urediniospory i teliospory. Jest pasożytem dwudomowym, tzn. że jego cykl rozwojowy odbywa się na dwóch żywicielach. Urediniospory i teliospory powstają na rdestach. Zanotowano ich występowanie na rdeście wężowniku (Persicaria bistorta) i rdeście żyworodnym (Persicaria vivipara). Spermogonia i ecja rozwijają się na innych gatunkach roślin z rodziny selerowatych: Angelica sylvestris, Carum carvi, Chaerophyllum hirsutum, Conopodium majus, Ligusticum mutellina, Meum athamanticum, Pimpinella anisum, Pimpinella major, Pimpinella peregrina, Pimpinella saxifraga, Selinum carvifolia[2].

Spermogonia w miodowym kolorze powstają na obydwu stronach liści porażonych roślin. Ecjospory powstają w ecjach na dolnej stronie liści, głęboko zanurzone w ich tkance. Na zewnątrz są widoczne jako drobne, żółte kropki. Nie posiadają perydium. Ecjospory uwalniają się przez otworek na szczycie ecjum. Uredinia i telia powstają na dolnej stronie liści w obrębie żółtych plam. Uredinia są żółte, powstają w nich gładkie, eliptyczne urediniospory o 4 porach rostkowych. Telia ciemnobrązowe, zawierające sproszkowaną masę dwukomórkowych teliospor o powierzchni pokrytej rzędami drobnych brodawek. Posiadają 2 pory rostkowe[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Index Fungorum. indexfungorum.org. [dostęp 2018-03-05]. (ang.).
  2. ↑ a b c Plant Parasites of Europe. [dostęp 2018-03-05].
  3. ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2018-03-05].
  4. ↑ Species Fungorum. speciesfungorum.org. [dostęp 2018-03-03]. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Puccinia7, 14.09.jpg
Autor: Mkaercher, Licencja: CC BY-SA 3.0
Sporen von Rostpilzen. Puccinia bistortae (F.Straus)DC. Fluoreszenzmikroskopie,Acridinorange-Färbung