Puchacz wirginijski

Puchacz wirginijski

Bubo virginianus[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	sowy
Rodzina	puszczykowate
Podrodzina	puszczyki
Rodzaj	Bubo
Gatunek	puchacz wirginijski
Synonimy
Strix virginiana J. F. Gmelin, 1788[2]
Podgatunki B. v. algistus (Oberholser, 1904) B. v. lagophonus (Oberholser, 1904) B. v. saturatus Ridgway, 1877 B. v. pacificus Cassin, 1854 B. v. subarcticus P. R. Hoy, 1853 B. v. pallescens Stone, 1897 B. v. pinorum Dickerman & A. B. Johnson, 2008 B. v. heterocnemis (Oberholser, 1904) B. v. virginianus (J. F. Gmelin, 1788) B. v. elachistus Brewster, 1902 B. v. mayensis Nelson, 1901 B. v. mesembrinus (Oberholser, 1904) B. v. nigrescens von Berlepsch, 1884 B. v. nacurutu (Vieillot, 1817) B. v. deserti Reiser, 1905 B. v. magellanicus (Lesson, 1828)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
Zasięg występowania bez podgatunku magellanicus, często traktowanego jako odrębny gatunek

Puchacz wirginijski (Bubo virginianus) – gatunek dużego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkujący Amerykę Północną i Południową. Teren lęgowy sięga od północnej granicy lasu na Alasce i w Kanadzie, przez Stany Zjednoczone, Meksyk, kraje Ameryki Centralnej. W Ameryce Południowej występuje na terytorium wszystkich państw^[3][4].

Występowanie

Puchacz wirginijski zamieszkuje zależnie od podgatunku^[5][2][6]:

• B. virginianus algistus – zachodnia Alaska
• B. virginianus lagophonus – środkowa Alaska do północno-wschodniego Oregonu, Idaho i północno-zachodniej Montany
• B. virginianus saturatus – wybrzeża południowo-wschodniej Alaski do wybrzeży północnej Kalifornii
• B. virginianus pacificus – wybrzeża środkowej Kalifornii do północno-zachodniej Kalifornii Dolnej
• B. virginianus subarcticus – zachodnio-środkowa Kanada do północnego Idaho
• B. virginianus pallescens – południowo-zachodnie USA do południowego Meksyku
• B. virginianus pinorum – południowe Idaho do północnej Arizony i północnego Nowego Meksyku
• B. virginianus heterocnemis – północno-wschodnia Kanada do obszaru Wielkich Jezior Północnoamerykańskich
• B. virginianus virginianus – puchacz wirginijski – południowo-wschodnia Kanada do środkowych i wschodnich USA
• B. virginianus elachistus – południowa Kalifornia Dolna
• B. virginianus mayensis – półwysep Jukatan
• B. virginianus mesembrinus – południowy Meksyk do zachodniej Panamy
• B. virginianus nigrescens – Kolumbia do północno-zachodniego Peru
• B. virginianus nacurutu – wschodnia Kolumbia przez region Gujana po północną i wschodnią Brazylię, Argentynę, Boliwię i środkowe Peru
• B. virginianus deserti – północno-wschodnia Brazylia (północno-środkowa Bahia)
• B. virginianus magellanicus – puchacz magellański – środkowe Peru do Ziemi Ognistej; takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, przez część systematyków traktowany jako odrębny gatunek^[5][7].

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny

Największa sowa na kontynentach amerykańskich. Upierzenie w zależności od podgatunku występuje w różnych kolorach, od brązowego do jasnoszarego z licznymi ciemnymi plamami i kreskami. Głowa o dużych oczach, czarno obrzeżonych bokach twarzy i dwóch uszach z piór.

Rozmiary

długość ciała samca 51 cm, samicy 60 cm; rozpiętość skrzydeł samca 134 cm, samicy 143 cm^[2]

Masa ciała

samiec 680–1450 g, samica 1000–2500 g^[2]

Zachowanie

Aktywny głównie o zmierzchu i w nocy, rzadziej w dzień^[2]. Łączą się w pary na całe życie. Najczęstszym odgłosem jest wydawany od 3 do 8 razy dźwięk uhu.

Długość życia

W niewoli do 38 lat, na wolności przeważnie 13 lat^[8].

Środowisko

Lasy liściaste, mieszane i iglaste. Przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach, dużych parkach miejskich.

Pożywienie

Poluje na małe i średnie ssaki (np. szczury, króliki i skunksy) i ptaki (np. inne sowy, krukowate, kaczki) oraz czasami na gady, płazy i duże owady.

Lęgi

Trzy młode puchacze w gnieździe

Zachowania godowe

Sezon godowy i lęgowy trwa od stycznia do lutego. Podczas godów samiec o zmierzchu niezbyt głośno pohukuje.

Gniazdo

Stare gniazda ptaków drapieżnych lub krukowatych. Gniazduje również w dziuplach drzew, na występach skalnych, a nawet na ziemi lub w starych, opuszczonych budynkach.

Jaja i wysiadywanie

Samica składa 2–3 białe jaja (rzadko 5). Wysiaduje wyłącznie samica, samiec w tym czasie dostarcza pożywienie.

Pisklęta

Po około 35 dniach wylęgają się młode o gęstym, szarym puchu. Są karmione przez obydwoje rodziców. Młode uczą się latać po okołu siedmiu tygodniach życia. Dojrzałość płciową osiągają po dwóch latach.

Status

IUCN uznaje puchacza wirginijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny^[3]. IUCN od 2014 roku uznaje puchacza magellańskiego (B. (v.) magellanicus) za odrębny gatunek, również zalicza go do kategorii najmniejszej troski^[4].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
• Opis gatunku na Animal Diversity Web (ang.)