Puchar Świata w Rugby 2023

Ten artykuł dotyczy przyszłego wydarzenia sportowego. Informacje w nim zawarte zmienią się w przyszłości.

Puchar Świata w Rugby 2023

Rugby World Cup 2023

2019 2027
Dyscyplina	rugby union
Organizator	World Rugby
Szczegóły turnieju
Gospodarz	Francja
Otwarcie	8 września 2023
Zamknięcie (finał)	28 października 2023
Strona internetowa

Puchar Świata w Rugby 2023 – dziesiąty Puchar Świata, zawody o randze mistrzostw świata w rugby union rozgrywane co cztery lata, zaplanowane do rozegrania w dniach 8 września – 28 października 2023 roku na dziewięciu stadionach we Francji. Tytułu bronić będzie reprezentacja Południowej Afryki.

Wybór organizatora

Zainteresowanie

Zgodnie z ogłoszonym przez World Rugby w marcu 2015 roku harmonogramem wstępne zgłoszenia związków rugby chętnych do zorganizowania turnieju były przyjmowane od 14 maja do 15 czerwca 2015 roku, termin na złożenie oficjalnych kandydatur upłynał w czerwcu 2016 roku, zaś sam gospodarz miał zostać wybrany w maju 2017 roku^[1][2]. Mniej lub bardziej oficjalne zainteresowanie wyraziły Rosja^[3], Argentyna^[4], USA ewentualnie z Kanadą^[5], Irlandia wraz z Irlandią Północną^[6], RPA^[7] i Włochy^[8][9].

W czerwcu 2015 roku odbyły się spotkania z pięcioma potencjalnymi gospodarzami^[10], a na początku lipca 2015 roku ogłoszono, że swe zainteresowanie potwierdziły cztery związki: francuski, irlandzki, włoski i południowoafrykański, Amerykanie nie zdecydowali się jednak na ten krok^[11]. W upływającym 1 września 2016 roku terminie składania oficjalnych aplikacji złożyły je właśnie te cztery związki, jednocześnie data wyboru gospodarza została ustalona na listopad 2017 roku^[12].

Kandydatura francuska

W lutym 2017 roku Bernard Laporte, Serge Simon i Claude Atcher przedstawili wstępne założenia francuskiej kandydatury, na początkowej liście miast gospodarzy znalazło się wówczas dziewiętnaście miast^[13][14], miesiąc później została ona ograniczona do dwunastu^[15]. W połowie maja tegoż roku Deloitte opublikował raport, w którym oszacowano wpływ turnieju na francuską gospodarkę na 2,4 miliarda euro, powstałoby kilkanaście tysięcy miejsc pracy, a kraj odwiedziłoby 450 tysięcy zagranicznych gości^[16].

Podstawą tej aplikacji były 120 milionów GBP dla światowej federacji, nowe stadiony zbudowane na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2016, specjalnie wyposażone pociągi TGV i ponadosiemdziesięcioprocentowe poparcie Francuzów^[17], a została ona przekazana WR przez Laporte’a, Atchera i ambasadorów turnieju Sébastien Chabala i Fabrice Estebaneza, jej kopie otrzymali także minister wydatków publicznych Gérald Darmanin, minister sportu Laura Flessel oraz prezydent Francji Emmanuel Macron^[18]. W tym czasie liczba obiektów zotasła ograniczona do dziewięciu, bowiem katarscy właściciele nie chcieli zgodzić się na udostępnienie Parc des Prince^[19].

We wrześniu 2017 roku przedstawiciele francuskiego komitetu kandydackiego oznajmili, mając rządowe gwarancje, iż są gotowi podwyższyć o jedną czwartą kwotę dla światowego związku – do 150 milionów GBP – by zwiększyć swe szanse na wybór^[20][21], a w prezentacji przed Radą wzięli także udział Jean-Pierre Jouyet i synowie grającej we Francji nowozelandzkiej legendy rugby, Jonah Lomu^[22].

Kandydatura irlandzka

Pierwsze sygnały o irlandzkiej gotowości do goszczenia turnieju wyszły w listopadzie 2013 roku ze strony ówczesnego ministra sportu Irlandii Leo Varadkara^[23]. Irish Rugby Football Union oficjalnie ogłosił zamiar kandydowania 5 grudnia 2014 roku na konferencji z udziałem taoiseach Endy Kenny’ego i tánaiste Joan Burton oraz pierwszego ministra Petera Robinsona i zastępcę pierwszego ministra Irlandii Północnej Martina McGuinnessa. Prócz rządów Irlandii oraz Irlandii Północnej swoje wsparcie zapowiedział też, w postaci użyczenia stadionów, tradycyjnie niechętny nieirlandzkim sportom Gaelic Athletic Association^[6][24]. W komitecie nadzorującym przygotowanie kandydatury znaleźli się, prócz jej ambasadora Briana O’Driscolla, także działacze GAA, regionalnych i krajowego związku rugby, m.in. Dick Spring czy Hugo MacNeill^[25].

Blisko tysiącstronicowy dokument aplikacyjny do siedziby WR dostarczyli taoiseach Enda Kenny, przedstawiciel Irlandii Północnej Malcolm McKibbin, Shane Ross, Brian O’Driscoll, trener irlandzkiej kadry Joe Schmidt i Stephen Hilditch. Atutem tej kandydatury prócz wyprzedanych biletów, doskonałej infrastruktury turystycznej, bliskości baz treningowych do obiektów meczowych, miał być także wzrost popularności tego sportu dzięki irlandzkiej diasporze, w szczególności czterdziestomilionowej w USA. Wpisowe na rzecz światowego związku było gwarantowane przez oba rządy, które traktowały tę ideę priorytetowo – w latach bezpośrednio poprzedzających i nasępujących po turnieju nie były planowane żadne wielkie imprezy sportowe, a wpływ na gospodarkę całej wyspy szacowany był na 1,5 miliarda euro. Kandydatura ta była inspirowana sukcesem organizacji RWC 2011 przez Nową Zelandię – kraj o podobnej populacji^[26]. Na wstępnej liście stadionów znalazło się prócz czterech typowo do rugby także osiem obiektów, których właścicielem było GAA^[24].

Prezentację dla Rady prowadzili Leo Varadkar, już w roli premiera rządu irlandzkiego, David Sterling, szef Northern Ireland Civil Service, Brian O’Driscoll oraz działacze IRFU. Kandydaturę aktywnie popierali, pojawiając się w materiałach promocyjnych, m.in. Liam Neeson, Bono i U2, Niamh Briggs oraz Bob Geldof^[27][28][29].

Kandydatura południowoafrykańska

Wstępne zainteresowanie SARU ogłosił na początku marca 2015 roku^[7], potwierdzając je trzy miesiące później^[30]. W kwietniu 2016 roku minister sportu Fikile Mbalula zabronił federacjom netballu, krykieta, rugby i lekkoatletyki ubiegania się o międzynarodowe imprezy z uwagi na zbyt małą liczbę czarnoskórych zawodników^[31], jednak niecały rok później odwołał swoją decyzję deklarując poparcie rządu dla tej kandydatury^[32], co potwierdził w maju 2017 roku kolejny minister sportu, Thulas Nxesi^[33][34].

Złożona z końcem maja 2017 roku ponadośmiusetstronicowa aplikacja podkreślała brak konieczności inwestycji w infrastrukturę, co – w połączeniu z zakładaną liczbą 2,9 miliona dostępnych biletów – przekładało się na pewność zorganizowania rentowej imprezy. Dodatkowo analizy przygotowane przez Grant Thornton wskazywały, że wpływ turnieju na południowoafrykańską gospodarkę wyniesie 27,3 miliarda randów, powstanie ponad 38 tysięcy miejsc pracy, a wpływy podatkowe dla rządu osiągną 1,4 miliarda ZAR^[35]. Do rozegrania zawodów wyznaczono osiem stadionów w siedmiu miastach – wszystkie gościły Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2010^[36]. Na początku sierpnia 2017 roku ogłoszono uzyskanie wszelkich rządowych gwarancji – zarówno finansowych, jak i ze strony czterech ministerstw: handlu, spraw wewnętrznych, policji i sportu^[37][38].

Dwunastoosobowa delegacja na prezentację przed Radą, oprócz przedstawicieli krajowego związku rugby, obejmowała obu dotychczasowych kapitanów Springboks triumfujących w finałach Pucharu Świata – Francoisa Pienaara i Johna Smita – oraz przedstawicieli rządu z ministrem sportu i wiceprezydentem RPA Cyrilem Ramaphosą^[39]. Akcentowała ona podwyższenie o jedną trzecią kwoty, która trafi dla World Rugby (do 160 milionów GBP), gwarantując jednocześnie osiem stadionów o minimalnej pojemności nie piętnastu, lecz ponad czterdziestu tysięcy widzów, a co za tym idzie zwiększenie liczby biletów o czterysta tysięcy w porównaniu do PŚ 2015^[40].

Wybór organizatora

Pod koniec maja 2016 roku proces wyboru gospodarza wkroczył w drugą fazę – fazę aplikacji. Obejmowała ona wymianę informacji w kluczowych aspektach, jak korzyści (sportowe, ekonomiczne czy turystyczne) z organizacji turnieju, kryteria oceny kandydatury, proces wyboru gospodarza czy wymogi światowego związku w celu dostarczenia kandydatom szczegółowych informacji potrzebnych do przygotowania oferty, a z drugiej strony zapewnienia World Rugby, że wszyscy potencjalni gospodarze są gotowi do spełnienia wymagań potrzebnych do organizacji takich zawodów. Częścią tego procesu było dostarczenie WR przeglądu najważniejszych informacji dotyczących finansowania, stadionów czy wsparcia rządowego, tak by spełniały siedem założonych przez niego celów (ekonomicznych, sportowych, wizerunkowych) w terminie do 1 września tego roku. Miały one być następnie zaopiniowane przez grupę techniczną WR oraz niezależnie zweryfikowane, po czym spełniające kryteria aplikacje przeszłyby do trzeciej fazy – fazy kandydackiej – 1 listopada 2016 roku^[41]. W zakładanym terminie składania oficjalnych aplikacji złożyły je cztery związki: FFR, IRFU, FIR i SARU^[12]. Jeszcze w sierpniu 2016 roku Włosi pracowali nad kandydaturą przedstawiając potencjalne stadiony^[42], jednak pod koniec września 2016 roku kandydatura została cofnięta z uwagi na brak gwarancji rządowych co do sfinansowania przygotowań, propozycja była bowiem ściśle powiązana z wnioskiem o organizację w Rzymie Letnich Igrzysk Olimpijskich 2024, który to również został wycofany^[43][44][45]. W październiku 2016 roku ogłoszono zatem, że oficjalnymi kandydatami zostały związki francuski, irlandzki i południowoafrykański^[43].

W marcu 2017 roku odbyły się pierwsze wizytacje i konsultacje w krajach kandydackich przed zaplanowanym na 1 czerwca oficjalnym zgłoszeniem aplikacji^[46]. W wyznaczonym terminie wszystkie trzy związki dostarczyły szczegółowe dokumenty potwierdzające chęć kandydowania oraz spełnianie warunków wymaganych przez WR. Następnie aplikacje te miały być szczegółowo przeanalizowane przez niezależnych biegłych i skwantyfikowane według zadanych kryteriów. Kolejnym krokiem była prezentacja dla Rady World Rugby 25 września, pod koniec października Zarząd przedstawił swoją rekomendację preferowanego kandydata, sam wybór gospodarza miał zostać podjęty przez Radę 15 listopada tego roku^[47]

Trzydziestominutowe prezentacje, po których następowała dwudziestominutowa sesja pytań, zostały przedstawione Radzie kolejno przez delegację francuską, irlandzką, a następnie południowoafrykańską^[48][49]. Rugby World Cup Limited, zarządzająca organizacją turniejów o Puchar Świata, 31 października jednogłośnie zarekomendowała Radzie WR wybór Południowej Afryki na gospodarza PŚ 2023 bazując na obszernym raporcie oceniającym wszystkie trzy kandydatury^[50][51].

W kolejnych dniach obiekcje co do tego raportu, w szczególności do wysokiej oceny kandydatury południowoafrykańskiej, wyraził zarówno IRFU^[52][53], jak i irlandzki minister sportu, Shane Ross^[54], a także ze strony francuskiej Bernard Laporte^[55][56][57], na które odpowiedział światowy związek^[58][59].

Wbrew rekomendacji Rugby World Cup Limited, zarządzającej organizacją turniejów o Puchar Świata, Rada World Rugby wyznaczyła w drugiej turze głosowania Francję na gospodarza turnieju^[60]. Do zdobycia było trzydzieści dziewięć głosów najważniejszych związków rugby i organizacji kontynentalnych, związki kandydujące zostały wyłączone bowiem z głosowania^[39][61]. Prawdopodobny rozkład głosów przedstawił dziennik L’Équipe^[62]. Rozczarowanie tą decyzją wyrazili włodarze SARU, dla których – pomimo najwyższej oceny oraz rekomendacji – był to czwarty z rzędu przegrany konkurs^[63], a także przedstawiciele irlandzkiego rugby, którzy otwarcie kwestionowali, czy mniejsze państwa mają w ogóle szansę na goszczenie turnieju tej rangi^[64].

W maju 2018 roku ukazał się przygotowany przez BDO raport oceniający cały proces wyboru gospodarza jako profesjonalny i przejrzysty, będący znaczącym postępem od poprzedniego. Poziom transparentności, trzyfazowe podejście do kandydowania, a także publikacja szczegółowego raportu z oceny aplikacji powinny być zachowane w przyszłych takich procesach, jednocześnie raport ten sugerował większą rolę Rady w selekcji kryteriów oceny, zachowanie jej praw do wyboru gospodarza, choć przy publikacji poszczególnych szczegółów głosowania, zaś jeśli chodzi o raport z oceny aplikacji skupienie się na ocenie technicznej i ryzyka bez oceny punktowej czy też rekomendacji, przy jednoczesnym wyraźnym wskazaniu, czy wszyscy kandydaci zdolni są zorganizować taki turniej^[65].

Informacje ogólne

Komitet organizacyjny zawodów ustanowiono – po ceremonialnych podpisach, które złożyli Bernard Laporte i premier Édouard Philippe – w marcu 2018 roku podczas oficjalnej ceremonii przed meczem Pucharu Sześciu Narodów pomiędzy Francją i Anglią. Powołany on został dzięki współpracy trzech podmiotów – FFR 62%, państwo francuskie 37%, zaś pozostały jeden procent należał do CNOSF – w celu przygotowania, finansowania i zorganizowania wyjątkowej imprezy pod względem sportowym, technicznym i finansowym, promocji kraju na arenie międzynarodowej, współtworzenia programu spuścizny poturniejowej^[66]. World Rugby przeprowadzała następnie okresowe inspekcje postępów w przygotowaniach do zawodów^{[67][68][69][70]}

W połowie listopada 2018 roku World Rugby przedstawiła logo zawodów oraz uruchomiła oficjalną stronę internetową^[71], oficjalna turniejowa piłka przygotowana ponownie przez firmę Gilbert została przedstawiona na dwa lata przed jego rozpoczęciem^[72].

Nominowana do nadzorowania procesu wyboru oficjalnych touroperatorów Groupe Couleur^[73] spośród ponad stu aplikacji^[74] wybrała dwadzieścia trzy firmy z trzynastu krajów, w tym po raz pierwszy z Chin, Niemiec i Holandii^[75][76].

Pod koniec marca 2021 roku francuski premier Jean Castex wraz z trzema ministrami (Jean-Michel Blanquer, Élisabeth Borne i Roxana Maracineanu) ogłosili start programu Campus 2023, dzięki któremu trzy tysiące osób w wieku od 18 do 30 roku życia odbędzie staż w klubach, ligach i komitetach pomagając im w profesjonalizacji ich działań i przygotowując je na napływ nowych zawodników ściągniętych do sportu dzięki organizacji tego turnieju. Był on częścią poturniejowej spuścizny pozostawiając po sobie nowe pokolenie działających w służbie sportu osób^[77]. Innym trwałym elementem pozostałym po turnieju miały być propagowanie i działania na rzecz równoważonego rozwoju, gospodarki cyrkularnej, inkluzji społecznej, równości płci oraz ochrony środowiska^[78][79]. Rekrutacja wolontariuszy rozpoczęła się w marcu 2022 roku^[80].

Organizatorzy Pucharu Świata uruchomili także dodatkowe inicjatywy, jak: objazd specjalnie malowanego pociągu po 24 miastach Francji^{[78][81][82][83]}, Rugby World Cup France 2023 Players’ Committee, do którego oprócz przewodniczącego Johna Ealesa weszli także Philippe Sella, Yannick Jauzion, Gareth Thomas, David Pocock, Jessy Trémoulière oraz Iesinga Vunipola, matka Mako i Billy’ego^[84][85].

Na początku marca 2021 roku podany został orientacyjny harmonogram sprzedaży pierwszej transzy z zaplanowanej liczby 2,6 miliona biletów, jednocześnie uruchomiono też internetową stronę sprzedaży oraz umożliwiono rejestrację zainteresowanych wejściówkami osób. W pierwszej fazie – od 15 marca 2021 roku – do sprzedaży trafiły pakiety obejmujące mecze danej drużyny bądź na danym stadionie, najpierw dla zarejestrowanych kibiców – z czego pierwsze trzy dni zarezerwowane były dla posiadaczy kart Mastercard – oraz touroperatorów, od 6 kwietnia została ona otwarta dla zainteresowanych z całego świata^[86]. W kolejnych dniach liczba zarejestrowanych kibiców wzrosła do czterystu tysięcy^[87] i do pół miliona w dniu rozpoczęcia sprzedaży^[88], a cała kwietniowa transza trzystu pięćdziesięciu tysięcy biletów została wyprzedana w ciągu pięciu godzin^[89]. Kolejne fazy sprzedaży – z jedną dobą zarezerwowaną dla zarejestrowanych kibiców – były uruchamiane 28 sierpnia 2021 roku (z dwupakami na mecze fazy grupowej i ćwierćfinały)^[90], 15 marca (z pozostałymi meczami fazy pucharowej)^[91] i 13 września 2022 roku – już z pojedynczymi biletami na wszystkie mecze na zasadzie „kto pierwszy, ten lepszy”^[92]. Przed tą ostatnią, w ramach której było dostępne ponad dwieście tysięcy wejściówek, ustalono ostatecznie ceny – najtańsze bilety fazy grupowej kosztowały 10 euro, a na ćwierćfinały, półfinały i finał odpowiednio 75, 80 i 100 EUR. Z kolei najdroższe na finał wyceniono na 950, mecz otwarcia i półfinały 550, a rywalizację w grupach na 300 euro^[93].

Terminarz

World Rugby, w porozumieniu z komitetem organizacyjnym i związkiem zawodników, 22 lutego 2021 roku ustaliła ramy czasowe turnieju – mecz otwarcia zaplanowany został na 8 września, a finał na 28 października 2023 roku, oba na Stade de France. Po raz pierwszy wszystkie zespoły miały zagwarantowane minimum pięć dni odpoczynku pomiędzy spotkaniami, przez co faza grupowa została wydłużona o jeden tydzień^[94]. Cztery dni później przedstawiono terminarz zawodów, po raz pierwszy z wolnymi poniedziałkami i wtorkami. Faza grupowa trwać będzie od 8 września do 8 października, mecze ćwierćfinałowe odbędą się w dniach 14 i 15 października, półfinały w dniach 20 i 21 października, mecz o trzecie miejsce rozegrany zostanie 27 października, finał zaś dzień później^[95][96]. Wraz z uruchomieniem sprzedaży biletów 15 marca 2021 roku potwierdzono godziny rozpoczęcia meczów – uwzględniając strefy czasowe na kluczowych rynkach. Połowa ze spotkań została zaplanowana do rozegrania o godzinie 21, tradycyjnej dla francuskiej kultury rugby^[88].

Uczestnicy

Kwalifikacje

Pomimo informacji pochodzących od członków władz światowego związku dotyczących zwiększenia liczby startujących reprezentacji do dwudziestu czterech^[97][98][99], ostatecznie jednak w turnieju głównym uczestniczyć będzie dwadzieścia zespołów. Automatyczny awans uzyskało dwanaście drużyn, które w swoich grupach Pucharu Świata 2019 zajęły jedno z trzech pierwszych miejsc. O pozostałe osiem miejsc zostały rozegrane kilkustopniowe eliminacje. Ramowy schemat kwalifikacji został ogłoszony na początku czerwca 2020 roku. Te miejsca podzielono według następującego klucza geograficznego: po dwa miejsca przyznano Europie i Ameryce (Południowej wspólnie z Północną), po jednym przydzielono Oceanii i Afryce. Ponadto kwalifikację uzyska także zwycięzca dwumeczu pomiędzy drugą drużyną z Oceanii i najlepszą drużyną z Azji oraz zwycięzca czterozespołowego turnieju kończącego eliminacje, którego stawką będzie ostatnie miejsce w Pucharze Świata (z udziałem trzecich drużyn z Europy i Ameryki, drugiej drużyny z Afryki oraz przegranego w dwumeczu między drużynami z Azji i Oceanii)^[100].

Ponownie w kwalifikacjach europejskich doszło do perturbacji: Hiszpania, która wywalczyła awans jako Europa 2 została pozbawiona punktów za udział w dwóch jej meczach zawodnika nieuprawnionego do reprezentowania kraju, w związku z czym jej miejsce zajęła Rumunia^[101].

Zakwalifikowane drużyny

Drużyna	Podstawa kwalifikacji	Liczba występów	Najlepszy wynik	Ostatni występ
Francja	gospodarz	9	wicemistrzostwo (1987, 1999, 2011)	2019
Południowa Afryka	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	7	mistrzostwo (1995, 2007, 2019)	2019
Anglia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	mistrzostwo (2003)	2019
Nowa Zelandia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	mistrzostwo (1987, 2011, 2015)	2019
Walia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	III miejsce (1987)	2019
Japonia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	ćwierćfinał (2019)	2019
Australia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	mistrzostwo (1991, 1999)	2019
Irlandia	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	ćwierćfinał (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2011, 2015, 2019)	2019
Szkocja	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	IV miejsce (1991)	2019
Włochy	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	faza grupowa	2019
Argentyna	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	9	III miejsce (2007)	2019
Fidżi	miejsca 1–3 w fazie grupowej Pucharu Świata 2019	8	ćwierćfinał (1987, 2007)	2019
Samoa (Oceania 1)[102]	kwalifikacje w Oceanii	8	faza grupowa (1991, 1995, 1999, 2003, 2007, 2011, 2015, 2019)	2019
Urugwaj (Ameryka 1)[103]	kwalifikacje w Ameryce	4	faza grupowa (1999, 2003, 2015, 2019)	2019
Gruzja (Europa 1)[104]	kwalifikacje w Europie	5	faza grupowa (2003, 2007, 2011, 2015, 2019)	2019
Rumunia (Europa 2)[101]	kwalifikacje w Europie	8	faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007, 2011, 2015)	2015
Namibia (Afryka 1)[105]	kwalifikacje w Afryce	6	faza grupowa (1999, 2003, 2007, 2011, 2015, 2019)	2019
Chile (Ameryka 2)[106]	kwalifikacje w Ameryce	0	–	–
Tonga (Azja/Pacyfik 1)[107]	play-off Azja/Pacyfik	8	faza grupowa (1987, 1995, 1999, 2003, 2007, 2011, 2015, 2019)	2019
Portugalia (baraż)[108]	baraż	1	faza grupowa (2007)	2007

Losowanie grup

Pod koniec stycznia 2020 roku World Rugby ogłosił, iż rozstawienie zespołów według aktualnego rankingu i losowanie grup odbędzie się w Paryżu po zakończeniu listopadowej serii testmeczów^[109]. Na początku października 2020 roku przesunięto ten termin o dwa tygodnie ustalając datę losowania na 14 grudnia tego roku w paryskim Palais Brongniart. W związku z pandemią COVID-19 i faktem, że niektóre z reprezentacji nie rozegrały w roku 2020 ani jednego spotkania, automatycznie zakwalifikowane drużyny zostały podzielone na trzy koszyki według rankingu World Rugby nie z dnia losowania, lecz na dzień 1 stycznia 2020 roku, w pozostałych dwóch koszykach znalazły się natomiast zespoły, które walczyły w kwalifikacjach^[110][111].

Koszyk 1  Południowa Afryka  Nowa Zelandia  Anglia  Walia

Koszyk 2  Irlandia  Australia  Francja  Japonia

Koszyk 3  Szkocja  Argentyna  Fidżi  Włochy

Koszyk 4 Oceania 1 Europa 1 Ameryka 1 Azja/Pacyfik 1

Koszyk 5 Afryka 1 Europa 2 Ameryka 2 Baraż

Losowanie przeprowadzili znani przedstawiciele francuskiej kultury: Yann-Arthus Bertrand, Jean Dujardin, Christain Louboutin, Alice Renevand, Guy Savoy i Jean-Michel Wilmotte^[112][113] i w jego wyniku powstały cztery pięciozespołowe grupy^[114].

Grupa A  Nowa Zelandia  Francja  Włochy  Urugwaj Ameryka 1  Namibia Afryka 1

Grupa B  Południowa Afryka  Irlandia  Szkocja  Tonga Azja/Pacyfik 1  Rumunia Europa 2

Grupa C  Walia  Australia  Fidżi  Gruzja Europa 1  Portugalia baraż

Grupa D  Anglia  Japonia  Argentyna  Samoa Oceania 1  Chile Ameryka 2

Stadiony

Bordeaux

Villeneuve-d’Ascq

Décines-Charpieu

Marsylia

Nantes

Nicea

Saint-Denis

Saint-Étienne

Tuluza

Położenie na mapie Francji

Planowane jest rozegranie turnieju na dziewięciu stadionach położonych we Francji^[115][116]:

Faza grupowa

Grupa A

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	–	+/−
1.	Francja									0
2.	Namibia									0
3.	Nowa Zelandia									0
4.	Urugwaj									0
5.	Włochy									0

8 września 2023	Francja	vs	Nowa Zelandia	Stade de France, Saint-Denis

9 września 2023	Włochy	vs	Namibia	Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne

14 września 2023	Francja	vs	Urugwaj	Stade Pierre-Mauroy, Villeneuve-d’Ascq

15 września 2023	Nowa Zelandia	vs	Namibia	Stadium de Toulouse, Tuluza

20 września 2023	Włochy	vs	Urugwaj	Stade de Nice, Nicea

21 września 2023	Francja	vs	Namibia	Stade Vélodrome, Marsylia

27 września 2023	Urugwaj	vs	Namibia	OL Stadium, Décines-Charpieu

29 września	Nowa Zelandia	vs	Włochy	OL Stadium, Décines-Charpieu

5 października 2023	Nowa Zelandia	vs	Urugwaj	OL Stadium, Décines-Charpieu

6 października 2023	Francja	vs	Włochy	OL Stadium, Décines-Charpieu

Grupa B

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	–	+/−
1.	Irlandia									0
2.	Południowa Afryka									0
3.	Rumunia									0
4.	Szkocja									0
5.	Tonga									0

9 września 2023	Irlandia	vs	Rumunia	Stade de Bordeaux, Bordeaux

10 września 2023	Południowa Afryka	vs	Szkocja	Stade Vélodrome, Marsylia

16 września 2023	Irlandia	vs	Tonga	Stade de la Beaujoire, Nantes

17 września 2023	Południowa Afryka	vs	Rumunia	Stade de Bordeaux, Bordeaux

23 września 2023	Południowa Afryka	vs	Irlandia	Stade de France, Saint-Denis

24 września 2023	Szkocja	vs	Tonga	Stade de Nice, Nicea

30 września 2023	Szkocja	vs	Rumunia	Stade Pierre-Mauroy, Villeneuve-d’Ascq

1 października 2023	Południowa Afryka	vs	Tonga	Stade Vélodrome, Marsylia

7 października 2023	Irlandia	vs	Szkocja	Stade de France, Saint-Denis

8 października 2023	Tonga	vs	Rumunia	Stade Pierre-Mauroy, Villeneuve-d’Ascq

Grupa C

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	–	+/−
1.	Australia									0
2.	Fidżi									0
3.	Gruzja									0
4.	Walia									0
5.	Portugalia									0

9 września 2023	Australia	vs	Gruzja	Stade de France, Saint-Denis

10 września 2023	Walia	vs	Fidżi	Stade de Bordeaux, Bordeaux

16 września 2023	Walia	vs	Portugalia	Stade de Nice, Nicea

17 września 2023	Australia	vs	Fidżi	Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne

23 września 2023	Gruzja	vs	Portugalia	Stadium de Toulouse, Tuluza

24 września 2023	Walia	vs	Australia	OL Stadium, Décines-Charpieu

30 września 2023	Fidżi	vs	Gruzja	Stade de Bordeaux, Bordeaux

1 października 2023	Australia	vs	Portugalia	Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne

7 października 2023	Walia	vs	Gruzja	Stade de la Beaujoire, Nantes

8 października 2023	Fidżi	vs	Portugalia	Stadium de Toulouse, Tuluza

Grupa D

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	–	+/−
1.	Anglia									0
2.	Argentyna									0
3.	Chile									0
4.	Japonia									0
5.	Samoa									0

9 września 2023	Anglia	vs	Argentyna	Stade Vélodrome, Marsylia

10 września 2023	Japonia	vs	Chile	Stadium de Toulouse, Tuluza

16 września 2023	Samoa	vs	Chile	Stade de Bordeaux, Bordeaux

17 września 2023	Anglia	vs	Japonia	Stade de Nice, Nicea

22 września 2023	Argentyna	vs	Samoa	Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne

23 września 2023	Anglia	vs	Chile	Stade Pierre-Mauroy, Villeneuve-d’Ascq

28 września 2023	Japonia	vs	Samoa	Stadium de Toulouse, Tuluza

30 września 2023	Argentyna	vs	Chile	Stade de la Beaujoire, Nantes

7 października 2023	Anglia	vs	Samoa	Stade Pierre-Mauroy, Villeneuve-d’Ascq

8 października 2023	Japonia	vs	Argentyna	Stade de la Beaujoire, Nantes

Partnerzy

Światowi Partnerzy

• Société Générale^[117]
• Mastercard^[118]
• Asahi Group Holdings^[119]
• Capgemini^[120]
• Land Rover^[121]

Oficjalni Partnerzy

• Gilbert – piłka^[122]
• IMG – zarządzanie licencjami^[123]
• Tudor – pomiar czasu^[124]
• Legends^[125]
• Emirates – przewozy lotnicze^[126]

Oficjalni Sponsorzy

• GL events group – organizator wydarzeń^[127]
• SNCF – przewoźnik kolejowy^[128]
• LOXAM – wynajem sprzętu^[129]
• Vivendi – koncern mediowy^[130]
• Orange – operator telekomunikacyjny^[131]
• TotalEnergies^[132]
• GMF – ubezpieczenia^[133]
• Host Broadcast Services – główny nadawca^[134]
• Sage Group^[135]
• France Pare-Brise^[136]
• PPA Business School^[137]
• Koesio^[138]
• Aramis Rugby^[139]

Oficjalni Dostawcy

• PROMAN^[140]
• EF Education First^[141]
• Hewlett-Packard^[142]
• Rugby au Cœur^[143]
• Taisho Pharmaceutical^[144]
• Eden Park^[145]
• Facebook^[146]
• Andros^[147]
• InVivo^[148]
• Balkrishna Industries^[149]
• Mitsubishi Electric^[150]
• Louis Vuitton^[151]
• Macron^[152]
• Geodis^[153]
• Canon^[154]

Transmisje telewizyjne

• Stany Zjednoczone: NBC^[155]
• Wielka Brytania: ITV^[156]
• Francja: TF1^[157]
• Australia: Stan^[158]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona RWC