Puchar Świata w Rugby 7 (2001) – kwalifikacje

Kwalifikacje do Pucharu Świata w Rugby 7 2001 miały na celu wyłonienie męskich reprezentacji narodowych w rugby 7, które wystąpiły w finałach tego turnieju.

Informacje ogólne

Turniej finałowy organizowanego przez IRB Pucharu Świata odbył się w Mar del Plata w dniach 26–28 stycznia 2001 roku i wzięły w nim udział dwadzieścia cztery drużyny. Automatyczny awans do turnieju finałowego uzyskali gospodarze oraz ćwierćfinaliści poprzedniej edycji. O pozostałe piętnaście miejsc w ośmiu turniejach kwalifikacyjnych rywalizowała natomiast rekordowa liczba 91 reprezentacji^[1][2][3].

Zakwalifikowane drużyny

Kwalifikacje

Afryka

Kwalifikacje w Afryce odbyły się dwustopniowo – z rozegranych 29 kwietnia 2000 roku w Abidżanie czterozespołowych zawodów czołowe dwa zespoły, gospodarze i Kenijczycy, awansowali do drugiego etapu kwalifikacji^[4]. Dwanaście zespołów rywalizowało w Nairobi w pierwszym dniu systemem kołowy w ramach trzech czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na cztery grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do półfinałów, a z nich zwycięsko wyszły reprezentacje Zimbabwe i Kenii, gwarantując sobie tym samym awans do Pucharu Świata^[5][6].

Ameryka

Kwalifikacje w Afryce odbyły się dwustopniowo – z rozegranych na Hasely Crawford Stadium w dniach 22–23 stycznia 2000 roku ośmiozespołowych zawodów, triumufujący zespół gospodarzy awansował do drugiego etapu kwalifikacji^[7][8]. Dziesięć zespołów rywalizowało na Estadio San Carlos de Apoquindo w pierwszym dniu systemem kołowy w ramach dwóch pięciozespołowych grup^[9]. Każdy z zespołów w drugim dniu miał rozegrać po jednym meczu, jednak po spotkaniu menedżerów reprezentacji ustalono, iż odbędzie się pełna trzyrundowa faza pucharowa^[10]. W turnieju triumfowali Kanadyjczycy pokonując zespół Chile, a obie te drużyny miały już zagwarantowany awans na Puchar Świata. Dołączyła do nich reprezentacja USA, która czterema punktami pokonała Urugwaj w meczu o trzecie miejsce^[11][12][13].

Azja

Zawody kwalifikacyjne rozegrano w ramach turnieju Kuala Lumpur Sevens, a trzy czołowe zespoły awansowały do Pucharu Świata. W eliminacjach nie wystąpiła reprezentacja Korei Południowej mająca zagwarantowany automatyczny awans jako ćwierćfinalista poprzedniej edycji^[14]. Dziesięć reprezentacji rywalizowało w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach dwóch czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na dwie grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do finału – walczyli dalej o triumf w turnieju mając zagwarantowany awans na Puchar Świata – stawką meczu zespołów z drugich lokat było trzecie premiowane awansem miejsce^[15][16]. Turniej zdominowały reprezentacje Japonii i Hongkongu^[17][18]. Jako niepokonane spotkały się dopiero w finale, a lepsi okazali się Japończycy, trzecie premiowane awansem miejsce zajęło Chińskie Tajpej po zwycięstwie nad gospodarzami^[19][20]

Europa

IRB zleciła organizację turniejów eliminacyjnych FIRA-AER. Zostały zaplanowane dwa turnieje, każdy z udziałem szesnastu reprezentacji: w Madrycie (10 i 11 czerwca) oraz w Heidelbergu (30 czerwca i 1 lipca). Z każdego z nich do Pucharu Świata awansowały trzy czołowe zespoły^[21]. W obydwóch zawodach schemat rozgrywek był taki sam – szesnaście reprezentacji rywalizowało w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach czterech czterozespołowych grup. Po zakończeniu tej fazy rozgrywek tworzony był ranking, według którego drużyny zostały po raz kolejny podzielone na cztery grupy, by rozegrać w nich mecze w drugim dniu ponownie systemem kołowym. Zwycięzcy grup awansowali do półfinałów – wygrani z tych pojedynków gwarantowali sobie awans na Puchar Świata i walczyli dalej o triumf w turnieju, stawką meczu dla przegranych było trzecie premiowane awansem miejsce^[22][2].

W Niemczech w najlepszej trójce znalazły się reprezentacje Walii, Gruzji i Irlandii, w Hiszpanii zaś zespoły Portugalii, Rosji i Hiszpanii^[23].

Oceania

Stawką zawodów było jedno miejsce w turnieju finałowym Pucharu Świata. Sześć reprezentacji rywalizowało w pierwszej fazie systemem kołowym w ramach jednej grupy, po czym odbyła się faza pucharowa – dwa czołowe zespoły zmierzyły się o triumf w turnieju i awans do Pucharu Świata, pozostałe drużyny zagrały zaś o poszczególne miejsca. W turnieju triumfowała reprezentacja gospodarzy, która pokonała w finale Tonga, pomimo wysokiej porażki zaledwie dwie godziny wcześniej^[24][25][26].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.)