Puchar Świata w skokach narciarskich 1999/2000 – Zakopane

Puchar Świata w skokach narciarskich 1999/2000
Zakopane 1999

Villach 48. TCS
Data	17–19 grudnia 1999
Gospodarz	Zakopane
Liczba konkurencji	2
Liczba zawodników	86
Zwycięzcy
Konkurs indywidualny (18.12.1999)	Martin Schmitt
Konkurs indywidualny (19.12.1999)	Martin Schmitt
Strona internetowa

Zakopane

Położenie na mapie Europy

Puchar Świata w skokach narciarskich Zakopane 1999 – zawody w skokach narciarskich przeprowadzone w ramach Pucharu Świata w skokach narciarskich 1999/2000 między 17 a 19 grudnia 1999 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem.

Rozegrane zostały dwa konkursy indywidualne na dużej skoczni. Po raz szósty zawodnicy rywalizowali w Zakopanem o punkty do klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. Były to zarazem 6. i 7. zawody Pucharu Świata w sezonie 1999/2000.

Oba konkursy zakończyły się zwycięstwem reprezentanta Niemiec, Martina Schmitta. Dwukrotnie na drugim miejscu sklasyfikowany został Janne Ahonen. Trzecią pozycję w pierwszym konkursie zajął Lasse Ottesen, a w drugim Andreas Widhölzl.

Po raz czwarty w historii, po 1996, 1998 i styczniu 1999 roku, w ramach Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem rozegrano dwa konkursy indywidualne na dużej skoczni. W 1980 roku zorganizowano po jednym konkursie na normalnej i dużej skoczni, natomiast w 1990 jeden konkurs na dużej skoczni.

Do zawodów zostało zgłoszonych 86 zawodników z 17 reprezentacji^[a][1][2]. Najstarszym uczestnikiem był reprezentant Norwegii, Espen Bredesen (31 lat i 318 dni), a najmłodszym Polak, Tomisław Tajner (16 lat i 217 dni)^[b].

Przed zawodami

Andreas Goldberger, trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata przed konkursami w Zakopanem

Przed konkursami Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem rozegrano pięć zawodów indywidualnych w ramach cyklu^[3]. Liderem klasyfikacji generalnej Pucharu Świata był Martin Schmitt. Reprezentant Niemiec zgromadził 360 punktów i o 100 wyprzedzał drugiego Andreasa Widhölzla. Trzecią pozycję zajmował Andreas Goldberger z wynikiem 213 punktów. W klasyfikacji Pucharu Narodów prowadzili Finowie przed Austriakami i Niemcami^[4].

W rozegranych przed konkursami w Zakopanem zawodach Pucharu Świata wygrywali: dwukrotnie – Andreas Widhölzl, a po jednym razie – Janne Ahonen, Martin Schmitt i Ville Kantee^[3].

W ostatnim konkursie przed Pucharem Świata w Zakopanem, tj. 12 grudnia w Villach, triumfował Janne Ahonen. Reprezentant Finlandii okazał się lepszy od Martina Schmitta i Andreasa Widhölzla. W pierwszej dziesiątce zawodów sklasyfikowano pięciu reprezentantów Finlandii oraz trzech zawodników z Japonii^[5].

Klasyfikacja Pucharu Świata przed konkursami w Zakopanem

Organizacja zawodów

Wielka Krokiew w Zakopanem

Problemem dla organizatorów konkursów Pucharu Świata w Zakopanem była panująca tydzień przez zawodami odwilż, która spowodowała osunięcie się śniegu z zeskoku Wielkiej Krokwi. Organizatorom udało się jednak ponownie przygotować obiekt na zawody, zaś ujemne temperatury powietrza zapobiegły ponownym osunięciom się śniegu ze skoczni^[6].

Przed rozpoczęciem zawodów Pucharu Świata w Zakopanem prezes Polskiego Związku Narciarskiego Paweł Włodarczyk obiecał premię pieniężną dla reprezentanta Polski, który znajdzie się w pierwszej dziesiątce jednego z dwóch konkursów na Wielkiej Krokwi. Za zwycięstwo zawodnik miał otrzymać 10 000 złotych, za drugie miejsce 9000 złotych i tak kolejno aż do 10. miejsca – 1000 złotych^[7].

Zawody Pucharu Świata w Zakopanem zostały w sezonie 1999/2000 przeniesione ze styczniowego na grudniowy termin. Powodem tej zmiany był termin wygasającej homologacji FIS dla Wielkiej Krokwi, przypadający na 31 grudnia 1999 roku^[8][9].

Program zawodów

Pierwszy oficjalny trening skoków został zaplanowany na 17 grudnia 1999, a ostatnimi zawodami był rozegrany dwa dni później drugi konkurs pucharowy. Łącznie zaplanowano dwa konkursy indywidualne, a także dwie serie kwalifikacyjne oraz trzy oficjalne treningi^[7].

Poniższa tabela przedstawia szczegółowy wykaz serii skoków zaplanowanych w ramach Pucharu Świata Zakopane 1999.

Skocznia

Konkursy Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem w 1999 roku rozegrano na Wielkiej Krokwi, skoczni narciarskiej nazwanej imieniem narciarza Stanisława Marusarza, usytuowanej na północnym stoku góry Krokiew w Tatrach Zachodnich. Na obiekcie rozegrano dwa konkursy indywidualne^[7]. Na Wielkiej Krokwi rywalizowano w zawodach Pucharu Świata w 1980, 1990, 1996, 1998 i styczniu 1999 roku. Zaplanowano również rywalizację w 1981 roku, jednak została odwołana^[10].

	Nazwa skoczni	Miejscowość	Punkt K	Punkt jury	Rekord skoczni[d]
	Wielka Krokiew	Zakopane	K-116	128 m[11]	130,0 m[12][e]	Primož Peterka	27.01.1996

Jury

Z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej dyrektorem zawodów był Walter Hofer, a jego asystentem – Miran Tepeš. Ponadto kierownikiem zawodów z ramienia organizatorów Pucharu Świata w Zakopanem był Polak Lech Pochwała. Delegatem technicznym podczas wszystkich zawodów był Austriak Gert Aigmüller, a asystował mu Amerykanin Bill Erickson^{[1][2][11][13]}.

Noty za styl w każdej serii kwalifikacyjnej i konkursowej wystawiało po pięciu sędziów. Skład sędziowski poszczególnych konkursów wraz z zajmowanymi przez arbitrów stanowiskami na wieży przedstawiono w poniższej tabeli.

Przebieg zawodów

Serie treningowe (17.12.1999)

Janne Ahonen, dwukrotny zdobywca 2. miejsca w konkursach w Zakopanem

Pierwsza z trzech serii treningowych przed konkursami Pucharu Świata w Zakopanem rozpoczęła się w piątek 17 grudnia o godzinie 11:00. Jej zwycięzcą został Martin Schmitt, który uzyskał w swojej próbie odległość 125 metrów^[7].

Drugi trening zakończył się najdłuższym skokiem w wykonaniu Janne Ahonena. Reprezentant Finlandii w swojej próbie wylądował na 123 metrze. O metr krótszy skok oddał triumfator pierwszej rundy treningowej, Martin Schmitt. Ahonen zrezygnował z wykonania skoku w trzeciej kolejce treningowej. Występujący w niej Schmitt uzyskał odległość 113 metrów^[7].

Najlepszym reprezentantem Polski w piątkowych seriach treningowych w Zakopanem był Adam Małysz. Skoczek z Wisły w swoich próbach lądował odpowiednio na 109,5, 117,5 i 119,5 metrze. Tym samym Polak został sklasyfikowany w treningach na dziewiątej, siódmej i szóstej pozycji^[14].

W seriach treningowych wystartowało 80 z 84 zgłoszonych zawodników z 17 państw^[14].

Kwalifikacje do pierwszego konkursu indywidualnego (18.12.1999)

Andreas Widhölzl, zdobywca 3. miejsca w drugim konkursie w Zakopanem

Runda kwalifikacyjna do pierwszych zawodów indywidualnych rozpoczęła się 18 grudnia o godzinie 11:00^[7]. Zakończyła się ona wygraną Andreasa Widhölzla. Wicelider Pucharu Świata oddał skok na odległość 128 m. Metr bliżej lądował Jaroslav Sakala, który zajął drugą pozycję i był najlepszym zawodnikiem z grona walczących o występ w pierwszej serii konkursowej. Trzeci był Niemiec Martin Schmitt, który w swojej próbie uzyskał 126 m. Zawodnicy mający zapewniony udział w konkursie rozpoczynali swoje próby z 11. i 9. belki startowej, zaś skoczkowie, którzy walczyli o udział w zawodach – z 13. belki^[1].

W kwalifikacjach wystartowało 81 z 84 zgłoszonych zawodników z 17 państw. Pomimo zgłoszenia na liście startowej nie uczestniczyli w nich Primož Peterka, Pekka Salminen i Matti Hautamäki. Ostatni z nich miał zapewniony udział w konkursie z racji zajmowanej szóstej pozycji w klasyfikacji Pucharu Świata, zrezygnował jednak z udziału w zawodach. Dzięki temu prawo startu w nich otrzymał Ivan Lunardi, który w kwalifikacjach zajął pierwsze miejsce nie dające awansu do konkursu^[1].

Pierwszy konkurs indywidualny (18.12.1999)

Martin Schmitt, dwukrotny triumfator konkursów w Zakopanem

Tommy Ingebrigtsen, dziesiąty zawodnik pierwszego konkursu w Zakopanem

Pierwszy konkurs indywidualny rozpoczął się 18 grudnia o godzinie 13:00^[7]. Wystartowało w nim 50 zawodników z 13 państw^[11]. Zawody były rozgrywane przy zmieniającym kierunek silnym wietrze. Po skokach Franka Löfflera na 125 metr i Lasse Ottesena na 124,5 metra, jury zawodów podjęło decyzję o przerwaniu zawodów i obniżeniu belki startowej z 10. na 8. pozycję^[15]. Jako pierwszy po rozpoczęciu na nowo zawodów wystartował Norweg, Henning Stensrud, który uzyskał 108,5 metra. Następnym zawodnikiem był Tommy Ingebrigtsen, który lądował 14,5 metra dalej od swojego rodaka i został nowym liderem konkursu. Po nim wystartował Bine Norčič, który dzięki odległości 113,5 m został sklasyfikowany na drugiej pozycji. W trakcie rywalizacji zaczął nasilać się tylny wiatr, który powodował coraz gorsze warunki dla zawodników na rozbiegu skoczni^[15][16]. Prowadzącego Ingebrigtsena nie byli w stanie pokonać m.in. Primož Urh-Zupan (111,5 m), Michal Doležal (112 m) i Adam Małysz (108 m). Kolejni zawodnicy skakali poniżej 100 metrów. Granicę tę przekroczyli natomiast Hiroya Saitō (103 m) i Alexander Herr (101 m). Awansu do drugiej serii nie uzyskali z kolei m.in. Michael Uhrmann i Roberto Cecon, którzy lądowali odpowiednio na 95,5 i 96 metrze. Odległość 103 m uzyskał Kazuyoshi Funaki. Startujący z 71. numerem startowym Mika Laitinen uzyskał 98 metrów i ostatecznie nie awansował do finałowej serii. Zwycięzca styczniowego konkursu Pucharu Świata w Zakopanem, Janne Ahonen, uzyskał 121,5 m i znalazł się na drugim miejscu ze stratą 0,7 punktu do liderującego Ingebrigtsena. Jako pierwszy z czołowej dziesiątki klasyfikacji Pucharu Świata wystartował Stefan Horngacher, który lądował na 104. metrze. Startujący bezpośrednio po nim Noriaki Kasai uzyskał odległość 96 metrów i nie awansował do drugiej serii. Jego rodak, Hideharu Miyahira, skoczył na odległość 103 metrów. Następny skoczek, Jani Soininen, osiągnął 113,5 metra i zajął trzecie miejsce, za Ingebrigtsenem i Ahonenem. Kolejny z reprezentantów Finlandii, Ville Kantee, uzyskał odległość 106,5 metra. Jego rodak, Risto Jussilainen, wylądował na 122,5 metrze i objął prowadzenie w zawodach z przewagą 0,6 punktu nad Ingebrigtsenem. Pół metra dalej poszybował trzykrotny triumfator Pucharu Świata, Andreas Goldberger, który został nowym liderem konkursu. Skok na odległość 110,5 metra uzyskał Andreas Widhölzl. Prowadzący w Pucharze Świata Martin Schmitt oddał najdłuższy skok serii i dzięki próbie na odległość 123,5 metra objął prowadzenie w konkursie z przewagą 0,9 punktu nad Goldbergerem. Z grona trzynastu zawodników powtarzających swoje skoki najdalej poszybowali Frank Löffler i Lasse Ottesen, którzy po próbach na 117,5 metra zostali sklasyfikowani odpowiednio na 6. i 7. pozycji. Po pierwszej serii prowadził Martin Schmitt, a na kolejnych pozycjach sklasyfikowani zostali Andreas Goldberger, Risto Jussilainen, Tommy Ingebrigtsen i Janne Ahonen^[17].

Jako pierwszy skok w drugiej serii oddał Jakub Janda, który uzyskał 87 metrów. Zmiana lidera nastąpiła po skoku następnego zawodnika, Reinharda Schwarzenbergera, który skoczył 12,5 metra dalej. Wyprzedził go już kolejny z zawodników – Hansjörg Jäkle, który po pierwszej serii plasował się na 28. miejscu (100 m). Niemiec poprawił się w serii finałowej o 5,5 metra i objął prowadzenie o 12,2 punktu nad Austriakiem. Kolejna zmiana na prowadzeniu w zawodach nastąpiła po skoku 26. zawodnika pierwszej serii – Petera Žonty. Reprezentant Słowenii wylądował 3 metry dalej od Jäkle i wyprzedził go o 8,1 punktu. Žonta przodował klasyfikacji konkursu do skoku, 22. po pierwszej rundzie, Hideharu Miyahiry. Japończyk wylądował na odległości 110,5 metra. Swojego rodaka nie był w stanie pokonać Kazuyoshi Funaki, który po próbie na 103,5 metra przegrał z Miyahirą różnicą 10,1 punktu. Reprezentanta Japonii na pozycji lidera zmienił osiemnasty po pierwszej serii Stefan Horngacher. Odległość uzyskana przez Austriaka to 110,5 metra. Zwycięzca styczniowego konkursu Pucharu Świata w Zakopanem stracił prowadzenie na rzecz 16. po pierwszej rundzie Ville Kantee. Fin wylądował na 111,5 metrze. 4,5 metra bliżej lądował Adam Małysz, który został sklasyfikowany po swoim skoku na drugim miejscu. Dwunasty na półmetku rywalizacji Andreas Widhölzl oddał skok na odległość 124 metrów i został nowym liderem konkursu z przewagą 33,2 punktu nad Kantee. Otwierający ostatnią dziesiątkę zawodników Michal Doležal uzyskał rezultat o 6,5 metra gorszy i znalazł się tuż za Widhölzlem. Jako następny zaprezentował się Bine Norčič, który po próbie na 99. metr stracił czołową pozycję w zawodach. Ósmy po pierwszej serii Jani Soininen oddał skok na odległość 109,5 metra i znalazł się na trzecim miejscu w konkursie. 11,5 metra dalej od Soininena wylądował Lasse Ottesen. Reprezentant Norwegii został nowym liderem zawodów z przewagą 5,2 punktu nad Widhölzlem. Startujący po nim Frank Löffler uzyskał odległość 98 metrów i został sklasyfikowany na siódmej pozycji. Będący na piątym miejscu po pierwszym skoku Janne Ahonen uzyskał tym razem 116 metrów i dzięki przewadze po pierwszej kolejce oraz wysokim notom sędziowskim objął prowadzenie w zawodach. Dwadzieścia metrów bliżej od Ahonena lądował Tommy Ingebrigtsen, który stracił szansę na miejsce w czołowej trójce. Trzeci po pierwszej serii Risto Jussilainen doleciał do 112. metra, w efekcie czego zajmował czwarte miejsce. O 3,5 metra krótszą odległość uzyskał Andreas Goldberger, który znalazł się tuż za Jussilainenem. Zwycięzca pierwszej serii konkursowej Martin Schmitt skoczył 123,5 metra, co pozwoliło mu na triumf w całym konkursie z przewagą 16,1 punktu nad Ahonenem. Dla reprezentanta Niemiec było to dwunaste pucharowe zwycięstwo w karierze, a drugie w sezonie. Kolejne miejsca na podium przypadły odpowiednio Janne Ahonenowi i Lasse Ottesenowi^[18].

Kwalifikacje do drugiego konkursu indywidualnego (19.12.1999)

Hideharu Miyahira, piąty zawodnik drugiego konkursu w Zakopanem

Seria kwalifikacyjna do drugiego konkursu indywidualnego w Zakopanem rozpoczęła się 19 grudnia o godzinie 11:00^[7]. Jej triumfatorem został Martin Schmitt. Lider Pucharu Świata i zwycięzca pierwszego konkursu tym razem uzyskał odległość 119,5 metra. Na drugim miejscu sklasyfikowany został Janne Ahonen. Reprezentant Finlandii wylądował na 118,5 metrze. 5,5 metra krótszą odległość uzyskał trzeci zawodnik kwalifikacji, Kazuyoshi Funaki. Najlepszym zawodnikiem z grona skoczków walczących o udział w konkursie głównym został Mika Laitinen, który dzięki próbie na odległość 111,5 m zajął piątą pozycję. Wszyscy skoczkowie biorący udział w kwalifikacjach, zaczynali swoje próby z 11. belki startowej^[2].

W kwalifikacjach wystartowało 80 z 82 zgłoszonych zawodników z 17 państw. Pomimo zgłoszenia na liście startowej nie uczestniczyli w nich Primož Peterka i Andreas Widhölzl. Drugi z tych skoczków miał zapewniony udział w konkursie z racji zajmowanej drugiej pozycji w klasyfikacji Pucharu Świata^[2].

Drugi konkurs indywidualny (19.12.1999)

Jussi Hautamäki, dziesiąty zawodnik drugiego konkursu w Zakopanem

19 grudnia o godzinie 12:30 rozpoczął się drugi konkurs indywidualny na Wielkiej Krokwi^[7]. Wystartowało w nim 50 zawodników z 10 państw^[13]. Zawody rozpoczęły się przy opadach śniegu^[15]. Pierwszym uczestnikiem był Andrzej Młynarczyk, który uzyskał 89,5 metra. Startujący po nim Espen Bredesen wylądował 9,5 metra dalej i został nowym liderem zawodów. Na prowadzeniu zmienił go kolejny zawodnik konkursu, Jakub Hlava, który uzyskał odległość 104,5 metra. Rezultat reprezentanta Czech poprawił o pół metra Jon Petter Sandaker, który został liderem zawodów. Norweg był na prowadzeniu do skoku Jaroslava Sakali, który wylądował na 108,5 metrze. O 9 metrów dłuższą odległość uzyskał 7. na liście startowej Reinhard Schwarzenberger i dzięki temu wyprzedził reprezentanta Czech. Prowadzącego w zawodach Austriaka nie byli w stanie wyprzedzić m.in. Damjan Fras (105 m), Frank Löffler (89,5 m), Hiroya Saitō (96 m), Tommy Ingebrigtsen (105 m), Lasse Ottesen (111 m), Wolfgang Loitzl (110,5 m) i Mika Laitinen (114 m). Schwarzenbergera jako pierwszy zastąpił na pozycji lidera startujący jako 38. zawodnik Kazuyoshi Funaki, który uzyskał w swojej próbie 117,5 metra. Japończyka nie zdołał wyprzedzić jego rodak, Noriaki Kasai (114 m). Sześć metrów bliżej od niego lądował Stefan Horngacher, który znalazł się w drugiej dziesiątce zawodów. Skaczący po Austriaku Hideharu Miyahira oddał skok na 119. metr, dzięki czemu wyprzedził Funakiego o 0,7 punktu. Kolejny na belce startowej Jani Soininen wylądował na 117,5 metrze i znalazł się na trzeciej pozycji. Miyahirę wyprzedził skaczący jako następny Janne Ahonen, który uzyskał odległość 124,5 metra i pokonał Japończyka różnicą 11,4 punktu. Reprezentanta Finlandii nie zdołali pokonać Ville Kantee (121 m), Risto Jussilainen (120 m), Andreas Goldberger (116 m) oraz Andreas Widhölzl (124 m). Ostatni zawodnik pierwszej serii konkursowej, lider Pucharu Świata Martin Schmitt, uzyskał w swojej próbie odległość 124,5 metrów i z powodu niższych not za styl przegrywał z Ahonenem różnicą 1 punktu. Na półmetku zawodów prowadził zatem Janne Ahonen, przed Martinem Schmittem i Andreasem Widhölzlem^[19].

Drugą serię rozpoczął zajmujący 30. lokatę po pierwszej serii Espen Bredesen. Norweg uzyskał 99 metrów, co nie pozwoliło mu na długie prowadzenie w konkursie, ponieważ startujący bezpośrednio po nim Alexander Herr wylądował na odległości 108,5 metra. Niemiec prowadził do momentu startu 26. zawodnika po pierwszej serii, Petera Žonty, który uzyskał 115 metrów. Reprezentant Słowenii liderował do skoku 17. po pierwszej rundzie Lasse Ottesena. Reprezentant Norwegii także lądował na 115 metrze, jednak łącznie okazał się lepszy od Žonty o 14,7 punktu. Będący po pierwszej serii na 15. miejscu Jussi Hautamäki również osiągnął wspomnianą odległość i o 2,9 punktu wyprzedził liderującego Ottesena. Dziesiąty zawodnik pierwszej rundy, Andreas Goldberger, skoczył 115,5 metra i znalazł się na 1. pozycji z przewagą 12 punktów nad Hautamäkim. Występujący po rodaku Reinhard Schwarzenberger wylądował na 103 metrze i spadł na siódmą lokatę. Odległość 109,5 metra uzyskał Jani Soininen, który przegrał z Goldbergerem różnicą 8,1 punktu. Siódmy skoczek pierwszej serii, Kazuyoshi Funaki, wylądował na 123 metrze i objął prowadzenie w konkursie, wyprzedzając Goldbergera o 19,7 punktu. Osiem metrów bliżej skoczył Hideharu Miyahira i został sklasyfikowany na drugim miejscu. Piąty na półmetku rywalizacji w Zakopanem Risto Jussilainen w drugiej serii lądował na 108,5 metrze i zajął czwartą pozycję – za Funakim, Miyahirą i Goldbergerem. Na 112. metrze lądował Ville Kantee, który został sklasyfikowany na trzecim miejscu. Następnie na belce startowej zasiadł Andreas Widhölzl. Reprezentant Austrii lądował 6,5 metra dalej od poprzedzającego go Fina, dzięki czemu objął prowadzenie z przewagą 0,6 punktu nad Funakim. Drugi zawodnik po pierwszej serii, Martin Schmitt, uzyskał 126,5 metrów i o 15,3 punktu wyprzedził liderującego reprezentanta Austrii. Na starcie pozostał ostatni ze skoczków, Janne Ahonen. Fin oddał skok na 121. metr i wystarczyło to, aby zająć drugie miejsce ze stratą 7,4 punktu do Schmitta^[20]. Reprezentant Niemiec został pierwszym skoczkiem w historii, który odniósł dwie indywidualne wygrane w trakcie jednego weekendu zawodów Pucharu Świata w Zakopanem^{[21][22][23][24][25][26][27][28]}. Tuż za Schmittem sklasyfikowani zostali Janne Ahonen i Andreas Widhölzl^[20].

Klasyfikacja Pucharu Świata po konkursach w Zakopanem

W Pucharze Świata po konkursach w Zakopanem nastąpiło kilka zmian wśród czołowych zawodników. Z jedenastej na czwartą pozycję awansował Janne Ahonen, wyprzedzając Risto Jussilainena, Ville Kantee, Matti Hautamäkiego, Jani Soininena, Hideharu Miyahirę, Noriakiego Kasai i Stefana Horngachera. Z szóstej na dziewiątą lokatę spadł Matti Hautamäki, przed którym znaleźli się Miyahira i Soininen, sklasyfikowani ex aequo na siódmym miejscu. Kosztem Kasai dziesiątą pozycję utrzymał Horngacher. W czołowej piętnastce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata nastąpiła jedna zmiana personalna. Na dwunaste miejsce awansował Kazuyoshi Funaki, a klasyfikowany na tej pozycji przed konkursami w Polsce Masahiko Harada spadł na 15. miejsce ex aequo z Miką Laitinenem^[29].

W klasyfikacji generalnej Pucharu Narodów nie nastąpiły zmiany na czołowych lokatach. Na pierwszych trzech pozycjach pozostały reprezentacje Finlandii, Austrii i Niemiec^[29].

Spadek z 25. na 29. miejsce zaliczył reprezentant Polski, Robert Mateja, zaś z 36. na 47. – Łukasz Kruczek. Z zawodników gospodarzy jedyny awans w klasyfikacji – z 40. na 31. pozycję – odnotował Adam Małysz. W klasyfikacji Pucharu Narodów reprezentacja Polski utrzymała dziesiątą lokatę^[29].

Zdobywcy miejsc na podium

Pierwszy konkurs indywidualny (18.12.1999)

Miejsce	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
1.	Martin Schmitt	123,5 m 130,5 pkt	123,5 m 129,5 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 18,5 • 18,5 • 19,0 • 19,0 • 18,5	260,0 pkt	–
2.	Janne Ahonen	121,5 m 126,9 pkt	116,0 m 117,0 pkt	19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 19,0 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0	243,9 pkt	16,1 pkt
3.	Lasse Ottesen	117,5 m 117,2 pkt	121,0 m 124,5 pkt	18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0 18,5 • 19,0 • 18,5 • 18,5 • 18,0	241,7 pkt	18,3 pkt

Drugi konkurs indywidualny (19.12.1999)

Miejsce	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
1.	Martin Schmitt	124,5 m 132,8 pkt	126,5 m 135,9 pkt	19,0 • 19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,5 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0	268,7 pkt	–
2.	Janne Ahonen	124,5 m 133,8 pkt	121,0 m 127,5 pkt	19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5 • 19,5	261,3 pkt	7,4 pkt
3.	Andreas Widhölzl	124,0 m 131,9 pkt	118,5 m 121,5 pkt	19,5 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,5 19,0 • 19,0 • 19,0 • 19,0 • 18,5	253,4 pkt	15,3 pkt

Wyniki

Kwalifikacje do pierwszego konkursu indywidualnego (18.12.1999)

Legenda:

pq – zawodnik miał zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej „15” klasyfikacji Pucharu Świata

Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego

nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach

DNS – zawodnik nie wystartował

Pierwszy konkurs indywidualny (18.12.1999)

Kwalifikacje do drugiego konkursu indywidualnego (19.12.1999)

Legenda:

pq – zawodnik miał zapewnioną kwalifikację dzięki pozycji w pierwszej „15” klasyfikacji Pucharu Świata

Q – zawodnik zakwalifikował się do konkursu głównego

nq – zawodnik odpadł w kwalifikacjach

DNS – zawodnik nie wystartował

Drugi konkurs indywidualny (19.12.1999)

Składy reprezentacji

Poniżej znajduje się zestawienie składów wszystkich reprezentacji, które uczestniczyły w konkursach Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem w grudniu 1999 roku. Spośród zawodników pierwszej piętnastki klasyfikacji generalnej Pucharu Świata na starcie zabrakło jedynie Masahiko Harady, zajmującego przed zawodami w Polsce dwunastą pozycję^[4]. Wstępnie zgłoszony do zawodów, sklasyfikowany na szóstym miejscu Matti Hautamäki ostatecznie nie wystąpił w żadnym z zakopiańskich konkursów.

Z uwagi na fakt, iż Polska była gospodarzem zawodów, miała ona prawo do wystawienia w kwalifikacjach dodatkowej liczby dziesięciu zawodników z tzw. „puli krajowej”, przysługującej na dwa konkursy organizowane w kraju^[30]. Tym samym do kwalifikacji do każdego z dwóch konkursów na Wielkiej Krokwi przystąpiło po 14 reprezentantów Polski^[1][2].

Zawodnik	Data urodzenia	Pozycja w PŚ[4]	Miejsca w PŚ Zakopane 1999 (1998/1999)		Miejsca w PŚ Zakopane 1999 (1999/2000)		Źródło
			I konkurs (16.01.1999)[31][32]	II konkurs (17.01.1999)[33][34]	I konkurs (18.12.1999)	II konkurs (19.12.1999)
Austria (8)
Andreas Goldberger	29 listopada 1972	3	9	28	6	7	[35]
Stefan Horngacher	20 września 1969	10	1	3	14	17	[36]
Martin Höllwarth	13 kwietnia 1974	32	15	13	q	33	[37]
Martin Koch	22 stycznia 1982	46	29	49	q	19	[38]
Wolfgang Loitzl	13 stycznia 1980	19	26	7	21	13	[39]
Bernhard Metzler	13 czerwca 1979	49	–		22	42	[40]
Reinhard Schwarzenberger	7 stycznia 1977	–	19	22	29	15	[41]
Andreas Widhölzl	14 października 1976	2	4	4	4	3	[42]
Białoruś (3)
Dzmitryj Afanasienka	9 marca 1981	–	–		q	q	[43]
Alaksandr Dziadziula	4 listopada 1982	–	q	q	q	q	[44]
Alaksiej Szybko	27 września 1977	–	–		q	q	[45]
Czechy (4)
Michal Doležal	11 marca 1978	45	47	34	7	34	[46]
Jakub Hlava	29 grudnia 1979	–	–		39	24	[47]
Jakub Janda	27 kwietnia 1978	55	49	33	30	31	[48]
Jaroslav Sakala	14 lipca 1969	–	–		34	40	[49]
Finlandia (8)
Janne Ahonen	11 maja 1977	11	2	1	2	2	[50]
Jussi Hautamäki	20 kwietnia 1979	13	–		17	10	[51]
Matti Hautamäki	14 lipca 1981	6	–		DNSq	–	[52]
Risto Jussilainen	10 czerwca 1975	4	q	50	5	8	[53]
Ville Kantee	8 grudnia 1978	5	–		9	6	[54]
Mika Laitinen	5 marca 1973	24	–		24	31	[55]
Pekka Salminen	3 czerwca 1981	29	–		DNSq	–	[56]
Jani Soininen	12 listopada 1972	15	45	19	35	11	[57]
Holandia (1)
Niels de Groot	1 maja 1981	–	–		q	q	[58]
Japonia (5)
Kazuyoshi Funaki	27 kwietnia 1975	16	8	2	19	4	[59]
Noriaki Kasai	6 czerwca 1972	9	5	11	34	14	[60]
Hideharu Miyahira	21 grudnia 1973	7	13	5	15	5	[61]
Hiroya Saitō	1 września 1970	36	20	32	25	32	[62]
Kazuya Yoshioka	9 września 1978	46	12	14	31	29	[63]
Kazachstan (4)
Stanisław Filimonow	7 czerwca 1979	–	–		45	q	[64]
Pawieł Gajduk	11 lutego 1976	–	–		q	q	[65]
Jurij Rulew	8 grudnia 1978	–	q	q	q	q	[66]
Aleksandr Wietrow	1978	–	–		q	q	[67]
Korea Południowa (1)
Choi Heung-chul	3 grudnia 1981	38	–		50	q	[68]
Niemcy (6)
Alexander Herr	4 października 1978	34	17	27	27	23	[69]
Hansjörg Jäkle	19 października 1971	20	25	36	23	20	[70]
Frank Löffler	9 sierpnia 1980	–	–		12	39	[71]
Martin Schmitt	29 stycznia 1978	1	–		1	1	[72]
Gerd Siegmund	7 lutego 1973	46	35	29	q	27	[73]
Michael Uhrmann	16 września 1978	24	–		37	46	[74]
Norwegia (8)
Morten Ågheim	20 lipca 1980	28	21	43	32	40	[75]
Espen Bredesen	2 lutego 1968	–	–		47	30	[76]
Olav Magne Dønnem	21 listopada 1980	–	–		42	q	[77]
Tommy Ingebrigtsen	8 sierpnia 1977	50	3	6	10	21	[78]
Roar Ljøkelsøy	31 maja 1976	26	–		28	36	[79]
Lasse Ottesen	8 kwietnia 1974	55	22	24	3	12	[80]
Jon Petter Sandaker	24 lutego 1974	–	–		32	25	[81]
Henning Stensrud	20 sierpnia 1977	53	18	20	20	41	[82]
Polska (15)
Marcin Bachleda	4 września 1982	–	–		q	q	[83]
Krystian Długopolski	3 sierpnia 1980	–	q	q	q	q	[84]
Łukasz Kruczek	1 listopada 1975	36	37	25	q	44	[85]
Paweł Kruczek	1 stycznia 1983	–	–		q	q	[86]
Mariusz Maciaś	1 stycznia 1981	–	–		q	q	[87]
Maciej Maciusiak	28 marca 1982	–	–		q	q	[88]
Adam Małysz	3 grudnia 1977	40	27	23	13	38	[89]
Robert Mateja	5 października 1974	25	28	16	40	49	[90]
Andrzej Młynarczyk	1973	–	32	46	q	37	[91]
Tomasz Pochwała	7 maja 1983	–	–		q	q	[92]
Wojciech Skupień	9 marca 1976	–	36	41	46	q	[93]
Grzegorz Sobczyk	10 lutego 1981	–	–		q	–	[94]
Grzegorz Śliwka	19 kwietnia 1982	–	–		q	q	[95]
Tomisław Tajner	14 maja 1983	–	–		q	q	[96]
Wojciech Tajner	24 czerwca 1980	–	q	q	–	q	[97]
Rosja (4)
Ildar Fatkullin	16 października 1982	–	–		q	q	[98]
Anton Kaliniczenko	22 lipca 1982	–	–		38	q	[99]
Walerij Kobielew	4 marca 1973	–	–		q	q	[100]
Dmitrij Wasiljew	26 grudnia 1979	43	–		q	q	[101]
Słowacja (5)
Filip Kafka	26 kwietnia 1982	–	–		q	q	[102]
Peter Koštial	29 sierpnia 1979	–	–		q	–	[103]
Martin Mesík	17 października 1979	–	46	44	q	q	[104]
Dušan Oršula	23 sierpnia 1979	–	q	q	–	q	[105]
Ján Zelenčík	17 października 1979	–	–		q	q	[106]
Słowenia (6)
Damjan Fras	21 lutego 1973	38	q	47	49	26	[107]
Bine Norčič	16 marca 1981	50	–		16	43	[108]
Primož Peterka	28 lutego 1979	43	30	q	DNSq	DNSq	[109]
Primož Urh-Zupan	22 stycznia 1983	50	23	37	11	47	[110]
Blaž Vrhovnik	8 maja 1981	–	–		24	17	[111]
Peter Žonta	9 stycznia 1979	14	16	9	18	16	[112]
Szwajcaria (3)
Simon Ammann	25 czerwca 1981	27	–		44	48	[113]
Sylvain Freiholz	23 listopada 1974	32	–		26	35	[114]
Marco Steinauer	13 kwietnia 1976	22	–		48	50	[115]
Ukraina (3)
Wołodymyr Boszczuk	3 sierpnia 1982	–	–		q	q	[116]
Iwan Kozłow	6 maja 1978	–	42	q	q	q	[117]
Aleksandr Popuk	6 kwietnia 1976	–	–		q	q	[118]
Włochy (2)
Roberto Cecon	28 grudnia 1971	18	–		36	28	[119]
Ivan Lunardi	15 maja 1973	29	–		43	45	[120]

Legenda:

q – zawodnik nie zakwalifikował się do konkursu głównego;

– – zawodnik nie został zgłoszony do kwalifikacji;

DNSq – zawodnik został zgłoszony do kwalifikacji, ale nie wystartował w nich.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• WC Springen - Zakopane (POL) – Event results (ang.). fis-ski.com. [dostęp 2016-09-04].