Puchar Kontynentalny w skokach narciarskich

Puchar Kontynentalny w skokach narciarskich (zwany też w skrócie PK lub CoC – od angielskiego Continental Cup) – cykl zawodów rozgrywanych na całym świecie, będący zapleczem Pucharu Świata mężczyzn i kobiet.

W dniu, który poprzedza dzień głównego konkursu, odbywają się oficjalne treningi. Przed zawodami odbywają się jedynie treningi – nie odbywają się, jak w PŚ, kwalifikacje (w I serii startują wszyscy zgłoszeni zawodnicy).

Prawo startu w konkursach

Prawo startu w PK mają zawodnicy, którzy kiedykolwiek zdobyli choć jeden punkt do klasyfikacji PŚ, Grand Prix, bądź PK, a także skoczkowie, którzy w aktualnym bądź poprzednim sezonie zapunktowali w FIS Cupie^[1].

Kwoty startowe dla danych reprezentacji są przyznawane na podstawie liczby skoczków z danego kraju w pierwszej pięćdziesiątce Kontynentalnej Listy Rankingowej (CRL), które przyznaje się po zakończonym periodzie (etapie). Minimalna liczba skoczków, którą mogą wystawić reprezentacje to 3 zawodników, maksimum to 6. Można też sobie wywalczyć 3 dodatkowe miejsca z ostatniego periodu FIS Cup, uwzględniając limit, który wynosi 7 miejsc – gdy zostanie on przekroczony, 2 dodatkowe miejsca przejmują inne reprezentacje. Gospodarzom przysługuje dwa razy w sezonie zimowym oraz dwa razy w sezonie letnim jeszcze dodatkowo „kwota narodowa” licząca 6 nowych zawodników^[2][3].

Zdobycie punktów w PK mężczyzn umożliwia zawodnikowi start w Pucharze Świata w aktualnym i kolejnym sezonie.

PK jest rozgrywany w dwóch edycjach w sezonie – letniej i zimowej. Klasyfikacje obu edycji od sezonu 2002/2003 nie łączą się.

Historia

Międzynarodowa Federacja Narciarska zdecydowała o konieczności rozgrywania Pucharu Kontynentalnego, głównie ze względu na dużą liczbę zawodników chcących startować w Pucharze Świata. Pierwsza edycja odbyła się w sezonie 1993/1994. FIS jednak zalicza dwie ostatnie edycje Pucharu Europy (rozgrywanego od sezonu 1980/1981 do sezonu 1992/1993) jako dwie pierwsze edycje Pucharu Kontynentalnego. W sezonie 1993/1994 pojawili się zawodnicy z Azji i Ameryki Północnej (wcześniej zawodnicy z Azji i Ameryki startowali w Pacific Rim Cup, który uległ likwidacji w 1993). Na tamtejszych skoczniach także zaczęto rozgrywać zawody.

W sezonie 2002/2003 zrezygnowano z przeprowadzania kwalifikacji i ograniczono liczbę uczestników drugiej serii skoków do trzydziestu. Do 2003 nie istniała Lista Rankingowa Pucharu Kontynentalnego i liczba zgłaszanych zawodników była w dużej mierze dowolna, co doprowadzało do sytuacji, gdy przy braku serii kwalifikacyjnej, do pierwszej serii zawodów zgłaszało się nawet około stu skoczków. W tamtym czasie kalendarz zawodów CoC był bardziej obszerny niż PŚ i podzielony na trzy strefy: środkowoeuropejską, skandynawską i amerykańsko-azjatycką, a konkursy CoC mogły się odbywać w dwóch miejscach jednocześnie^[4].

Koordynatorzy FIS

• Sepp Gratzer (?–2005)
• Horst Tielmann (2005–2020)
• Berni Schödler (od 2020)

Zwycięzcy

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce
1991/1992	Andi Rauschmeier	Franz Neuländtner	Remo Lederer
1992/1993	Franz Neuländtner	Christian Moser	Knut Müller
1993/1994	Ralf Gebstedt	Ronny Hornschuh	Klaus Huber
1994/1995	Olli Happonen	Martin Höllwarth	Risto Jussilainen
1995/1996	Stein Henrik Tuff	Michael Kury	Hansjörg Jäkle
1996/1997	Hein-Arne Mathiesen	Simen Berntsen	Roman Křenek
1997/1998	Alexander Herr	Falko Krismayr	Damjan Fras
1998/1999	Roland Audenrieth	Marius Småriset	Wilhelm Brenna
1999/2000	Dirk Else	Georg Späth	Dennis Störl
2000/2001	Akseli Lajunen	Christoph Grillhösl	Lassi Huuskonen
2001/2002	Michael Neumayer	Janne Ylijärvi	Jörg Ritzerfeld
2002/2003	Stefan Thurnbichler	Morten Solem	Michael Möllinger
2003/2004	Olav Magne Dønnem	Balthasar Schneider	Stefan Kaiser
2004/2005	Anders Bardal	Balthasar Schneider	Stefan Thurnbichler
2005/2006	Anders Bardal	Morten Solem	Mathias Hafele
2006/2007	Balthasar Schneider	Morten Solem	Stefan Thurnbichler
2007/2008	Stefan Thurnbichler	Bastian Kaltenböck	Lars Bystøl
2008/2009	Stefan Thurnbichler	Lukáš Hlava	Christian Ulmer
2009/2010	David Unterberger	Michael Hayböck	Manuel Fettner
2010/2011	Rok Zima	Mario Innauer	Andreas Wank
2011/2012	Andreas Stjernen	Kenneth Gangnes	Michael Hayböck
2012/2013	Anže Semenič	Fredrik Bjerkeengen	Matic Benedik
2013/2014	Manuel Fettner	Nejc Dežman	Rok Justin
2014/2015	Anže Semenič	Kenneth Gangnes	Miran Zupančič
2015/2016	Tom Hilde	Clemens Aigner	Karl Geiger
2016/2017	Clemens Aigner	Miran Zupančič	Nejc Dežman
2017/2018	Marius Lindvik	Andreas Wank	David Siegel
2018/2019	Clemens Aigner	Aleksander Zniszczoł	Marius Lindvik
2019/2020	Clemens Leitner	Clemens Aigner	Taku Takeuchi
2020/2021	Markus Schiffner	Ulrich Wohlgenannt	Manuel Fettner
2021/2022	Thomas Lackner	Joacim Ødegård Bjøreng	Ulrich Wohlgenannt

Najwięcej zwycięstw w konkursach Pucharu Kontynentalnego

Stan po zakończeniu sezonu 2016/2017. Uwzględniono zawodników z co najmniej sześcioma zwycięstwami.
Wliczone są zwycięstwa w zawodach letnich w latach 1996–2001 oraz wszystkie zwycięstwa w konkursach zimowych. Opracowano na podstawie^[5].

Miejsce Imię i nazwisko Kraj Wygrane Zima Lato Suma 1. Manuel Fettner  Austria 20 – 20 2. Stefan Thurnbichler  Austria 17 1 18 3. Anders Bardal  Norwegia 12 – 12 Martin Höllwarth  Austria 12 – 12 Reinhard Schwarzenberger  Austria 12 – 12 6. Michael Hayböck  Austria 11 – 11 7. Janne Happonen  Finlandia 10 1 11 Toni Nieminen  Finlandia 10 1 11 9. Bastian Kaltenböck  Austria 9 – 9 10. Stephan Hocke  Niemcy 8 1 9 Morten Solem  Norwegia 8 1 9 12. Clemens Aigner  Austria 8 – 8 Wilhelm Brenna  Norwegia 8 – 8 Ronny Hornschuh  Niemcy 8 – 8 Rok Justin  Słowenia 8 – 8 Wolfgang Loitzl  Austria 8 – 8 Anže Semenič  Słowenia 8 – 8 Andreas Widhölzl  Austria 8 – 8 19. Kazuyoshi Funaki  Japonia 5 3 8 Robert Kranjec  Słowenia 5 3 8

Miejsce Imię i nazwisko Kraj Wygrane Zima Lato Suma 21. Alexander Herr  Niemcy 7 – 7 Michael Kury  Austria 7 – 7 Thomas Lobben  Norwegia 7 – 7 24. Akira Higashi  Japonia 6 – 6 Tami Kiuru  Finlandia 6 – 6 Stefan Kraft  Austria 6 – 6 Robert Křenek  Czechy 6 – 6 Maximilian Mechler  Niemcy 6 – 6 Roland Müller  Austria 6 – 6 Balthasar Schneider  Austria 6 – 6 Andreas Stjernen  Norwegia 6 – 6 David Unterberger  Austria 6 – 6 Arve Vorvik  Norwegia 6 – 6 Janne Ylijärvi  Finlandia 6 – 6 35. Stein Henrik Tuff  Norwegia 5 1 6 36. Masahiko Harada  Japonia 4 2 6 Georg Späth  Niemcy 4 2 6 38. Adam Małysz  Polska 3 3 6 Martin Schmitt  Niemcy 3 3 6

Najmłodsi zwycięzcy konkursów Pucharu Kontynentalnego

Stan po zakończeniu sezonu 2016/2017. Uwzględniono zawodników poniżej 17. roku życia^[a].
Opracowano na podstawie^[6][7][8] oraz biografii poszczególnych zawodników^[9].

Miejsce	Imię i nazwisko	Kraj	Data urodzenia	Data 1. zwycięstwa	Miejsce	Wiek
1.	Juha-Matti Ruuskanen	Finlandia	24 lipca 1984	11 grudnia 1999	Trondheim	15 lat 4 m. 17 d.
2.	Mario Stecher	Austria	17 lipca 1977	29 grudnia 1992[10]	Sankt Aegyd	15 lat 5 m. 12 d.
3.	Manuel Fettner	Austria	17 czerwca 1985	2 stycznia 2001	Innsbruck	15 lat 6 m. 16 d.
4.	Anže Lanišek	Słowenia	20 kwietnia 1996	29 stycznia 2012	Bischofshofen	15 lat 9 m. 9 d.
5.	Brendan Doran	Stany Zjednoczone	17 marca 1979	11 lub 12 lutego 1995	Westby	15 lat 10 m. 25/26 d.
6.	Primož Urh-Zupan	Słowenia	22 stycznia 1983	26 grudnia 1998	Sankt Moritz	15 lat 11 m. 4 d.
7.	Wojciech Skupień	Polska	9 marca 1976	23 lutego 1992[11]	Szczyrk	15 lat 11 m. 14 d.
8.	Stefan Kaiser	Austria	15 lutego 1983	30 stycznia 1999	Saalfelden am Steinernen Meer	15 lat 11 m. 15 d.
9.	Stefan Thurnbichler	Austria	2 marca 1984	8 marca 2000	Zaō	16 lat 0 m. 6 d.
10.	Thomas Morgenstern	Austria	30 października 1986	15 grudnia 2002	Lahti	16 lat 1 m. 15 d.
11.	Primož Roglič	Słowenia	29 października 1989	7 stycznia 2006	Planica	16 lat 2 m. 9 d.
12.	Wilhelm Brenna	Norwegia	8 października 1979	22 marca 1996	Örnsköldsvik	16 lat 5 m. 14 d.
13.	Robert Kranjec	Słowenia	16 lipca 1981	8 lutego 1998	Westby	16 lat 6 m. 23 d.
14.	Andreas Küttel	Szwajcaria	25 kwietnia 1979	18 lutego 1996	Gallio	16 lat 9 m. 24 d.
15.	Grzegorz Miętus	Polska	20 lutego 1993	20 grudnia 2009	Otepää	16 lat 10 m. 0 d.
16.	Sami Nieminen	Finlandia	20 marca 1977	20 lutego 1994	Iron Mountain	16 lat 11 m. 0 d.
	Lukas Müller	Austria	14 marca 1992	14 lutego 2009	Iron Mountain	16 lat 11 m. 0 d.
18.	Grega Lang	Słowenia	16 marca 1981	21 lutego 1998	Willingen	16 lat 11 m. 5 d.
19.	Kenshirō Itō	Japonia	8 stycznia 1990	15 grudnia 2006	Rovaniemi	16 lat 11 m. 7 d.
20.	Primož Peterka	Słowenia	28 lutego 1979	11 lutego 1996	Westby	16 lat 11 m. 14 d.
	Maxime Belleville	Francja	23 lutego 1981	6 lutego 1998	Villach	16 lat 11 m. 14 d.

Najstarsi zwycięzcy konkursów Pucharu Kontynentalnego

Stan na 7 grudnia 2019. Uwzględniono zawodników powyżej 30. roku życia^[a].
Opracowano na podstawie^[6][12] oraz biografii poszczególnych zawodników^[9].

Miejsce	Imię i nazwisko	Kraj	Data urodzenia	Data ostatniego zwycięstwa	Miejsce	Wiek
1.	Takanobu Okabe	Japonia	26 października 1970	11 stycznia 2009	Sapporo	38 lat 2 m. 16 d.
2.	Akira Higashi	Japonia	7 stycznia 1972	10 stycznia 2010	Sapporo	38 lat 0 m. 3 d.
3.	Robert Kranjec	Słowenia	16 lipca 1981	28 stycznia 2018	Sapporo	36 lat 6 m. 12 d.
4.	Martin Schmitt	Niemcy	29 stycznia 1978	28 grudnia 2012	Engelberg	34 lat 10 m. 29 d.
5.	Wolfgang Loitzl	Austria	13 stycznia 1980	20 lutego 2014	Seefeld	34 lat 1 m. 7 d.
6.	Martin Höllwarth	Austria	13 kwietnia 1974	19 stycznia 2008	Brotterode	33 lat 9 m. 6 d.
7.	Bjørn Einar Romøren	Norwegia	1 kwietnia 1981	9 marca 2014	Zakopane	32 lat 11 m. 8 d.
8.	Manuel Fettner	Austria	17 czerwca 1985	11 marca 2018	Zakopane	32 lat 8 m. 22 d.
9.	Masahiko Harada	Japonia	9 maja 1968	14 stycznia 2001	Sapporo	32 lat 8 m. 5 d.
10.	Taku Takeuchi	Japonia	20 maja 1987	7 grudnia 2019	Vikersund	32 lat 6 m. 17 d.
11.	Robert Mateja	Polska	5 października 1974	11 marca 2007	Vikersund	32 lat 5 m. 6 d.
12.	Jin’ya Nishikata	Japonia	4 grudnia 1968	14 marca 2001	Zaō	32 lat 3 m. 10 d.
13.	Adam Małysz	Polska	3 grudnia 1977	27 lutego 2010	Wisła	32 lat 2 m. 24 d.
14.	Kenji Suda	Japonia	26 lutego 1966	8 marca 1998	Sapporo	32 lat 0 m. 10 d.
15.	Roar Ljøkelsøy	Norwegia	31 maja 1976	9 marca 2008	Trondheim	31 lat 9 m. 6 d.
16.	Jaroslav Sakala	Czechy	14 lipca 1969	11 marca 2001	Harrachov	31 lat 7 m. 25 d.
17.	Christof Duffner	Niemcy	16 grudnia 1971	25 stycznia 2003	Titisee-Neustadt	31 lat 1 m. 9 d.
18.	Wojciech Skupień	Polska	9 marca 1976	12 stycznia 2007	Sapporo	30 lat 10 m. 3 d.
19.	Jakub Janda	Czechy	27 kwietnia 1978	1 lutego 2009	Titisee-Neustadt	30 lat 9 m. 5 d.
20.	Jernej Damjan	Słowenia	28 maja 1983	13 grudnia 2013	Rena	30 lat 6 m. 15 d.
21.	Tom Hilde	Norwegia	22 września 1987	19 stycznia 2018	Bischofshofen	30 lat 3 m. 19 d.
22.	Hansjörg Jäkle	Niemcy	19 października 1971	2 marca 2002	Schönwald	30 lat 3 m. 14 d.
23.	Jan Matura	Czechy	29 stycznia 1980	21 lutego 2010	Brotterode	30 lat 0 m. 23 d.
24.	Andreas Wank	Niemcy	18 lutego 1988	3 marca 2018	Rena	30 lat 0 m. 13 d.

Zobacz też

• Lista podiów reprezentacji Polski w Pucharze Kontynentalnym w skokach narciarskich
• Puchar Kontynentalny kobiet w skokach narciarskich

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• SJ_20120415. skisprungschanzen.com, 2012-04-15. s. 31, 35–43. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).
• FIS-Ski – FIS Ski Jumping. fis-ski.com. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).