Pudel miniaturowy

Pudel miniaturowy

Pudel o umaszczeniu białym
Inne nazwy	Barbone Caniche Miniature Poodle
Kraj patronacki	Francja
Wymiary
Wysokość	28-35 cm
Masa	4-7 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa IX, Sekcja 2, nr wzorca 172

Pudel miniaturowy – rasa psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa^[1]. Psy te są wierne i opiekuńcze. Poleca się je dla rodzin z dziećmi od 6 roku życia.

Rys historyczny

Przypuszcza się, że przodkami pudli były psy wywodzące się z psów pasterskich i myśliwskich.

Najstarsze wizerunki pudli pochodzą z XV wieku, z terenów dzisiejszych Niemiec i Hiszpanii. Pudle zostały rozpowszechnione na dworze Ludwika XV, gdzie były oznaką splendoru. Ówczesne zamieszanie wojenne, a także kontakty handlowe i dyplomatyczne, przyczyniły się do rozpowszechnienia i popularyzacji pudli w Europie zachodniej. Pudle od początku występowały jako uformowana rasa w trzech odmianach wielkości.

We wrześniu 1948 roku zorganizowano I Ogólnopolską Wystawę Psów Rasowych we Wrocławiu, w której uczestniczyły dwa duże pudle, czarny i biały. W 1954 roku powstała w Warszawie sekcja pudla i chow-chowa, a 20 listopada 1960 roku został zorganizowany pierwszy przegląd tej rasy, w którym udział wzięło 40 pudli, w tym 20 dużych, 16 średnich i 4 miniaturowe.

Wygląd

Budowa

Sylwetka pudla miniaturowego jest kwadratowa lub lekko prostokątna, o harmonijnej, proporcjonalnej budowie.

• Głowa jest długa o prostych liniach o kufie wąskiej, a nos o prostym profilu. Policzki przylegają, kości jarzmowe słabo zaznaczone, bruzda czołowa szeroka, wyraźnie zaznaczony grzebień potyliczny. Niepożądana jest głowa ciężka i masywna, jak też za bardzo spiczasta, krótka kufa, czy brak bruzdy czołowej i guza potylicznego.
  • Uzębienie jest mocne i kompletne, zgryz nożycowy. Dopuszczalne są nieliczne braki w zębach przedtrzonowych. Wadami dyskwalifikującymi jest brak siekacza, lub więcej niż 2 przedtrzonowców, a także zgryz inny niż nożycowy.
  • Oczy są osadzone ukośnie, o kształcie migdałowym. Pożądane są jak najciemniejsze.
  • Uszy posiadają długi płat uszny, zwisają wzdłuż głowy, płaskie, pokryte długim włosem. Pożądane są sięgające do kącików warg, przylegające, niepożądane uszy osadzone z tyłu głowy.
• Szyja jest mocna, łukowato wygięta za karkiem, przynajmniej średniej długości.
• Tułów jest zwarty, prosty o krótkim grzbiecie i pojemnej klatce piersiowej, dobrze zaznaczone przedpiersie.
  • Ogon jest wysoko osadzony, w akcji noszony ukośnie. W większości krajów zachodnich obowiązuje całkowity zakaz wystawiania psów z obciętym ogonem. Sędziowie z tych krajów oceniają psy zgodnie z konwencją Europejską.
• Kończyny
  • Kończyny przednie są proste, równoległe, dobrze umięśnione.
  • Kończyny tylne oglądane z tyłu są równoległe, dobrze kątowany staw skokowy
    • Udo jest dobrze umięśnione
    • Łapy są bez wilczych pazurów, o stopach niewielkich i mocnych w kształcie krótkiego owalu
  • Ruch jest lekki i harmonijny

Szata i umaszczenie

W nomenklaturze FCI dopuszczone są tylko kolory jednolite: biały, czarny, srebrny, morelowy ("apricot"różne odcienie), brązowy, czerwony ("red"). W USA dopuszczalne są wszystkie jednolite kolory, takie jak kremowy czy niebieski. W niektórych krajach uznawane są także umaszczenia dwukolorowe: czarno-biały oraz czarny podpalany. Szata jest w charakterystyczny sposób skręcona lub sznurowata. Obfita, wełnista, elastyczna, sierść tworzy po rozczesaniu jednolite runo na całym ciele. Ze względu na sposoby układania i strzyżenia pudli wyróżnia się fryzury takie jak:

• lew amerykański – sylwetka psa wpisana w kwadrat., długa szyja podkreślona odpowiednim wymodelowaniem partii grzbietowej. Kufa w kształcie wydłużonego prostokąta. Na przednich i tylnych kończynach oraz w partii lędźwiowej i na ogonie ufryzurowane pompony. Do gołe skóry ostrzyżone są brzuch, kończyny przednie z wyjątkiem nadgarstków, kończyny tylne z wyjątkiem śródstopia, łapy, nasada ogona, zad, kufa, policzki, podgardle. Partie ciała pokryte długim włosem to głowa, uszy, kark i część grzbietu.
• lew kontynentalny – fryzura klasyczna jest to najstarsza, użytkowa fryzura pudla. Wygląd fryzury taki jak przy strzyżeniu na lwa amerykańskiego, tylko bez pomponów w części lędźwiowej i na ogonie
• puppy clip – sylwetka psa wpisana w kwadrat. Długa szyja podkreślona odpowiednim strzyżeniem partii grzbietowej. Kufa w kształcie wydłużonego prostokąta. Na przednich i tylnych kończynach zostawiamy długi włos. Partie ciała ostrzyżone prawie do gołej skóry to brzuch, łapy, nasada ogona, kufa, policzki, podgardle. Partie ciała pokryte długim włosem: głowa, uszy, kark i część grzbietu; partie ciała pokryte odpowiednio modelowanym włosem: szyja, tylna część grzbietu, łapy; włos strzyżony w formie pomponów: ogon.
• federał – sylwetka psa jest wpisana w kwadrat. Sierść długa na łapach, głowie i ogonie, krótsza na korpusie. Partie ciała ostrzyżone prawie do gołej skóry: brzuch, stopy, nasada ogona, kufa, policzki, podgardle; partie ciała pokryte długim włosem: łapy, głowa, uszy; partie ciała pokryte odpowiednio modelowanym włosem o długości 1-4 cm: szyja, korpus; włos strzyżony w formie pomponów: ogon.

Skóra i pigmentacja

Skóra jest elastyczna, miękka, przylegająca i bez fałd. U pudli czarnych, brązowych, srebrnych kolor skóry jest taki jak barwa umaszczenia, u białych pudli natomiast skóra jest srebrzysta. Pigment ciemny występuje na powiekach, wargach, nosie, dziąsłach oraz podniebieniu. U pudli brązowych i morelowych może być jaśniejszy. Różowe przebarwienia czy kolor inny niż czarny jest wadą.

Zachowanie i charakter

Pudel miniaturowy to aktywny, żywy, wręcz ciekawski pies, potrzebujący ciągłego kontaktu z człowiekiem.

Użytkowość

Dawniej wykorzystywano pudle do szukania trufli, czy aportowania zwierzyny z wody. Obecnie jest to pies rodzinny i reprezentacyjny.

Zdrowie i pielęgnacja

Pielęgnacja sierści jest czasochłonna i musi być wykonywana regularnie.

Ta sekcja od 2009-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Zapalenie ucha Występuje u Pudli częściej niż u innych ras. Małżowiny Uszne są długie i ciężkie, a sierść zarastająca przewody słuchowe zatrzymuje wilgoć i woszczynę tworząc idealne środowisko dla rozwoju bakterii Zapalenie dziąseł jest częste u pudli, prawdopodobnie z powodu składu śliny. Odpowiednia pielęgnacja zębów w domu, czyszczenie ich i prawidłowa dieta są bardzo ważne dla utrzymania higieny pyska i zapobiegania infekcjom. Zęby mogą wymagać usuwania kamienia przez lekarza weterynarii. Choroba Legg-Perthesa-Clave'a to zaburzenie rozwoju głowy i szyjki jednej lub obu kości udowych, zwykle u pudli miniaturowych i Toy. Martwica wierzchołka kości udowej powoduje ból w obrębie stawu biodrowego. Chociaż podawanie leków może pomóc we wczesnym stadiach, często niezbędna jest operacja chirurgiczna zaatakowanego fragmentu kości. Padaczka występuje zwykle u miniaturowych pudli. Pies ma nagłe ataki drgawek trwające po kilka minut, zazwyczaj szybko wraca do siebie, chociaż czasami może być osowiały i nieswój przez kilka godzin. Leki przeciwdrgawkowe zazwyczaj przynoszą pewną poprawę. Choroba von Willebranda – dziedziczna choroba komórek śródbłonka naczyń krwionośnych; wiadomo że czasami występuje u pudli, prowadząc do nagłego i niekontrolowanego krwawienia. Zwichniecie rzepki Postępujący zanik siatkówki

Popularność

Obecnie jest rasą znaną, ale mało popularną. Najliczniej reprezentowane na wystawach są odmiany małe (pudle miniaturowe, oraz coraz liczniejsze pudle toy).

Przypisy

Bibliografia

• Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.