Puk (księżyc)
| ||
 Zdjęcie Puka wykonane przez sondę Voyager 2 | ||
| Planeta | Uran | |
| Odkrywca | Stephen Synnott, Voyager Imaging Team | |
| Data odkrycia | 30 grudnia 1985 | |
| Tymczasowe oznaczenie | S/1985 U1 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 86 000 km[1] | |
| Mimośród | 0,0001[1] | |
| Okres obiegu | 0,762 d[1] | |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,319°[1] | |
| Długość węzła wstępującego | 268,734°[1] | |
| Argument perycentrum | 177,094°[1] | |
| Anomalia średnia | 245,796°[1] | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 162 ± 4 km[2] | |
| Powierzchnia | ~82 450 km² | |
| Objętość | ~2,23 ×106 km³ | |
| Masa | 2,9 ×1018 kg | |
| Średnia gęstość | 1,3 g/cm³[2] | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,028 m/s² | |
| Prędkość ucieczki | 69 m/s | |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny | |
| Albedo | 0,104 ± 0,006[2] | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 19,75 ± 0,05m[2] | |
| Temperatura powierzchni | 64 K | |
Puk (Uran XV ) – największy wewnętrzny księżyc Urana. Spośród księżyców odkrytych przez sondę Voyager 2 jedynie Puk został zaobserwowany na tyle wcześnie, że mogła ona zostać zaprogramowana do szczegółowego sfotografowania go.
Jest on szóstym co do wielkości księżycem Urana, znacznie mniejszym od piątej Mirandy. Orbita Puka jest umiejscowiona wewnątrz jej orbity, a także wewnątrz odkrytego w 2003 roku pierścienia mi, najbardziej zewnętrznego pierścienia planety.
W celtyckiej mitologii i angielskim folklorze, Puk jest psotnym chochlikiem, przez chrześcijan wyobrażanym jako demon zła. Nazwa księżyca pochodzi od Puka, postaci ze sztuki Sen nocy letniej Szekspira, w której razem z elfami podróżuje nocami dookoła świata.
Zobacz też
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- Ukształtowanie powierzchni Puka
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Puck (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
Uranus moon Puck.png
Image taken by the Voyager 2 spacecraft on January 24th, 1986, from a distance of 493,000 km. The satellite is about 130 km across in this image and the rotation axis is vertical.
Image taken by the Voyager 2 spacecraft on January 24th, 1986, from a distance of 493,000 km. The satellite is about 130 km across in this image and the rotation axis is vertical.
Solar System XXX.png
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Uranus.jpg
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.