Quasi-eksperyment

Quasi-eksperyment – metody analizy danych obserwacyjnych na sposoby pozwalające odnaleźć w nich strukturę odpowiadającą eksperymentowi kontrolowanemu, dzięki czemu uzyskane statystyki opisowe i korelacyjne mogą uprawniać do wnioskowania przyczynowego, nawet pomimo braku klasycznej randomizacji i manipulacji eksperymentalnej. W przypadku problemów badawczych, przy których wykonanie rzeczywistego eksperymentu jest nieetyczne lub niepraktyczne, metody te stanowią pragmatyczną alternatywę umożliwiającą systematyczną pracę naukową[1][2].

Quasi-eksperymentom brakuje zwykle zaplanowanej kontroli nad takimi aspektami jak randomizacja, pretest, posttest i grupa kontrolna. Wadą tego typu podejść jest – w porównaniu do faktycznych eksperymentów – przede wszystkim ograniczona i uwarunkowana trafnością przyjętych założeń możliwość wyciągania wniosków na temat związków przyczynowo-skutkowych. Na tyle na ile założenia metod są jednak wiarygodnie spełnione, w teorii mogą one osiągać taką rzetelność i trafność jak prawdziwy eksperyment[1][2].

Techniki quasi-eksperymentalne obejmują m.in. metodę różnicy w różnicach, syntetycznej kontroli, zmiennych instrumentalnych, model regresji nieciągłej, badanie szeregów czasowych oraz wykorzystanie nierównoważnych grup kontrolnych. Techniki te wykorzystują np. zróżnicowane geograficznie i czasowo występowanie rozważanych zmiennych, w celu sztucznego skonstruowania „grupy kontrolnej” i „grupy eksperymentalnej”[1][2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Shahidur R. Khandker, Gayatri B. Koolwal, Hussain A. Samad, Handbook on impact evaluation: quantitative methods and practices, Washington, D.C.: World Bank, 2010, ISBN 978-0-8213-8029-1, OCLC 647836132 [dostęp 2019-03-05].
  2. ↑ a b c Frederick J. Gravetter, Lori-Ann B. Forzano, Research methods for the behavioral sciences, wyd. 4, Australia: Wadsworth, 2012, s. 281-308, ISBN 978-1-111-34225-8, OCLC 731822961.