Quincunx, to jest wzór Korony Polskiej na cynku wystawiony

Quincunx, to jest wzór Korony Polskiej na cynku wystawiony
Ilustracja
Grafika przedstawiająca tytułowy Quincunx
AutorStanisław Orzechowski
Typ utworudialog
Wydanie oryginalne
Miejsce wydaniaKraków
Językpolski
Data wydania1564
WydawcaDrukarnia Łazarzowa
Grafika z postacią Polonii

Quincunx, to jest wzór Korony Polskiej na cynku wystawiony – dwuczęściowy dialog polityczny Stanisława Orzechowskiego, wydany w 1564 w Krakowie w Drukarni Łazarzowej.

Pełny tytuł utworu to: Quincunx, to jest wzór Korony Polskiej na cynku wystawiony, przez Stanisława Orzechowskiego Okszyca z przemyskiej ziemi, i za kolędę posłom koronnym do Warszawy na nowe lato roku pańskiego 1564 posłany.

Tytułowy Quincunx (Cynek) to u Orzechowskiego wzór geometryczny (pokrewny kwinkunksowi) złożony z elementów wpisanych w kwadrat i jednego nad nim. Cztery kąty kwadratu to wiara, kapłan, ołtarz i król, zaś wierzchołkiem jest Kościół. Układ ten symbolizuje proponowany przez Orzechowskiego teokratyczny ustrój Polski. Zdaniem autora to katolicyzm stworzył polską państwowość, zaś nierozerwalny związek Kościoła z Królestwem jest fundamentem istnienia Polski. W czasach rozkwitu ruchu egzekucyjnego Orzechowski proponował, by to wiara katolicka i Kościół były czynnikami mogącymi ograniczyć nadmierną władzę królewską.

Orzechowski rozróżnia pojęcia „Królestwo” i „Rzeczpospolita”. Całość figury tworzy Królestwo składające się z pięciu elementów, z których dominujący jest Kościół, zaś wiara, kapłan, ołtarz i król są równorzędne. Król i szlachta tworzą Rzeczpospolitą, czyli wolny związek oparty na prawach, których królowi nie wolno przekraczać. Szlachcic powinien stawać w pospolitym ruszeniu, płacić podymne, nie ma jednak innych zobowiązań wobec króla[1].

Quincunx ma formę dialogu toczonego między Ewangelikiem, Papieżnikiem i samym Orzechowskim. Utwór, chociaż pisany w języku polskim, wykorzystuje reguły retoryczne zaczerpnięte od Cycerona. W książce tej pojawiła się też po raz pierwszy podobizna Polonii, czyli kobiety będącej personifikacją Polski[2].

Przypisy

  1. Jerzy Ziomek: Renesans. Warszawa: 2002. ISBN 83-01-13843-2.
  2. Mieczysław Rokosz: Orły nasze. Kraków: 1996. ISBN 83-7052-227-0.

Bibliografia

  • Jerzy Ziomek: Renesans. Wyd. XI – 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 201-204, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13843-1.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Quincunx by Stanislaw Orzechowski.jpg
Tytułowa grafika z dzieła Stanisława Orzechowskiego Quincunx, to jest wzór Korony Polskiej na cynku wystawiony (1564)
Quincunx Polonia.jpg

Drzeworyt stanowiący ilustrację do trakratu politycznego Stanisława Orzechowskiego pt. Qvincvnx, tho iest wzor Korony Polskiey, wydanego w Krakowie w 1564 r. Jest to alegoryczne przedstawienie struktury politycznej Królestwa Polskiego.

Pośrodku, pod krucyfiksem, kobieca personifikacja Polski stoi na ramionach papieża i króla klęczących poniżej. Kobieta, w koronie zamkniętej na rozpuszczonych włosach, trzyma w rękach mały ołtarz. Poniżej tegoż znajduje się Orzeł Biały spleciony z literami SA, tj. królewskim monogramem Zygmunta Augusta. Papież ubrany jest w strój pontyfikalny i tiarę, w prawej dłoni trzyma prosty pastorał zakończony podwójnym krzyżem. Na przeciwko klęczy król ubrany w zbroję i koronę zamkniętą, trzymający w lewej ręce miecz. Pomiędzy nimi stoi ołtarz, na którym stoją kielich mszalny oraz mszał otwarty na ilustracji przedstawiąjącej ukrzyżowanie. Całość kompozycji jest ujęta w ramę dwóch par kolum podtrzymujących baldachim. Powyżej kobieciej postaci wisi rozwinięta wstęga z napisem: Quincunx Polonia. Poniżej, po obu stronach personifikacji, łaciński napis objaśnia znaczenie ilustracji: Papae ac regis humerix nixa, cuius quodvis latus si offe[n]deris, totam regni structura[m] dissolveris ("Quincunx: Polska wsparta na ramionach papieża i króla. Jeśli uszkodzisz któryś z jej boków, zburzysz cały porządek królestwa."). Ponad głowami papieża i króla napisano słowa psalmu 43: Et introibo ad altere Dei, ad Deum qui laetificat iuventutem mea[m] ("I przystąpię do ołtarza Bożego, do Boga, który jest weselem mojej młodości").

Źródło: Rokosz, Mieczysław , ed. (1996) Orły nasze: Orzeł Biały w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej. Our Eagles: The White Eagle in the Collections of the Jagiellonian Library, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, s. 114 ISBN: 83-7052-227-0.