Rów grzbietowy
Rów grzbietowy, rów graniowy – podłużne zagłębienie lub kilka takich zagłębień wzdłuż grzbietu górskiego lub grani[1]. Takie rowy grzbietowe występują wzdłuż niektórych grzbietów, częściej w obszarze przełęczy. W Polsce szczególnie w Tatrach Zachodnich, np. na Ornaku, Starorobociańskim Wierchu. Mogą mieć długość od kilkunastu do kilkuset metrów, a głębokość od kilku do ok. 100 m. Największy w Tatrach rów znajduje się w grani pomiędzy Smreczyńskim Wierchem a Kamienistą – Hliński Rów[2].
Rowy grzbietowe powstają głównie w skałach krystalicznych i metamorficznych. Zdarzają się również takie rowy na zboczu, nazywane są wówczas rowami zboczowymi[2].
Dawniej przypisywano tym rowom tektoniczne pochodzenie. Obecnie naukowcy są zgodni, że rowy takie powstają w strefie spękań w wyniku współudziału procesów osuwiskowych i wietrzenia fizycznego w ostatnim okresie polodowcowym[2].
Przypisy
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Justyna Żyszkowska, Geneza Rowów Grzbietowych w Tatrach Polskich, Praca Magisterska Uniwersytet Warszawski Wydział Geografii i Studiów Regionalnych, 2005.
Media użyte na tej stronie