Rów przeciwpancerny

Rów przeciwpancerny – przełęcz nad Bartosovicami w Górach Orlickich. W tle ciężki schron bojowy R-S-74 „Na Holem”

Rów przeciwpancerny (zwany niekiedy przeciwczołgowym) – ziemna zapora przeciwpancerna wykonana w terenie ręcznie, mechanicznie lub przy użyciu materiału wybuchowego. Ma postać rowu o przekroju trapezu lub trójkąta. Rowy przeciwpancerne tworzy się w terenie równinnym i na stokach o nachyleniu 15–20° w celu zatrzymania czołgów, wozów bojowych i środków transportowych przeciwnika. Głębokość rowu powinna wynosić co najmniej 2 m, szerokość dna 3 m, a nachylenie ścian ponad 45°^[1].

Rowy przeciwpancerne były powszechnie stosowane w czasie II wojny światowej^[1].

Zachowany do dziś rów przeciwczołgowy z niemieckiej linii umocnień, koło Młodzaw Dużych, ma jeszcze 2,3 m głębokości i 6,5 m szerokości u góry

Kopanie rowów przeciwczołogowych z rozkazu Niemców w okupowanej Polsce, 1944 r.

W powiecie pińczowskim, zachował się do dziś, niemal niezniszczony na całym dystansie od Młodzaw Dużych do Michałowa, duży rów przeciwczołgowy mający długość ok. 6 km (głębokość ok. 2,5 m głębokości i szerokości u góry ok. 6,5 m) stanowiący część niemieckiej linii umocnień A1 – „Venus”, Przy jego kopaniu pracowała, od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r., pod przymusem miejscowa ludność oraz więźniowie z niemieckich obozów pracy w Michałowie i Młodzawach Dużych^[2].

Zobacz też

• przeciwskarpa
• skarpa

Przypisy

Bibliografia

• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 379. ISBN 83-11-06229-3.