R-7

R-7

Państwo	ZSRR
Producent	konstrukcja: OKB-1 produkcja: CSKB-Progress
Inne nazwy	R-7: 8K71, SS-6, Sapwood R-7A: 8K74, SS-6, Sapwood
Typ	ICBM
Przeznaczenie	pocisk strategiczny
Wyrzutnia	naziemna wyrzutnia lądowa
Status	wycofany ze służby
Lata służby	1 stycznia 1960 – 1968
Długość	R-7: 34,22 m, następnie i 33 m R-7A: 31,4 m
Rozpiętość	10,3 m
Masa startowa	r-7: 280 t R-7A: 276 t
Napęd	dwustopniowy (paliwo ciekłe kriogeniczne)
Zasięg	R-7: 8000 km R-7A: 12000 km (9500 km[1])
Udźwig	R-7: 5,3 – 5,5 t R-7A: 3 t
Naprowadzanie	R-7: bezwładnościowe z radiową korekcją zasięgu i kursu R-7A: bezwładnościowe z radiową korekcją zasięgu
Celność	CEP: 10 km
Głowica	nuklearna 1 x 5[2] Mt (1 × 6 Mt[1])

R-7 (NATO: SS-6 Sapwood, inna nazwa pocisku: Semiorka) — pierwszy wprowadzony do czynnej służby operacyjnej radziecki pocisk balistyczny o zasięgu międzykontynentalnym (ICBM).

Geneza

Pierwsze szkice pocisku zostały wykonane w trakcie prac nad projektem T-1 – teoretycznymi i eksperymentalnymi wymaganiami dla dwustopniowego pocisku balistycznego o zasięgu pomiędzy 7 a 8 tysięcy kilometrów, których określenie zostało zarządzone dekretem rządowym z 13 lutego 1953 roku. Masa przenoszonego na tę odległość ładunku, który oryginalnie miał być ładunkiem konwencjonalnym, sięgać miała 3 ton. W październiku 1953 roku – krótko po pierwszym teście ładunku termojądrowego – specyfikacja została zmieniona, a nowa masa ładunku określona została na 5,5 tony, przy wadze samej głowicy wynoszącej 3 tony^[3]. Zwiększenie całkowitej masy przenoszonego ładunku, doprowadziło do konieczności znacznych zmian projektu pocisku, którego masa startowa wzrosła z tego powodu ze 170 do aż 280 ton^[3].

Rządowy dekret autoryzujący rozwój nowego pocisku balistycznego, wydany został 20 maja 1954 roku. Pocisk ten otrzymał oznaczenie R-7 oraz numer kodowy 8K71. Z uwagi na fakt, iż większość prac wstępnych nad projektem, została wykonana już w trakcie prac nad projektem T-1, projekt wstępny pocisku ukończono już w lipcu 1954 roku, zaś jego zatwierdzenie przez Radę Ministrów ZSRR nastąpiło 20 listopada 1954 roku^[3]. 20 marca 1956 roku natomiast, wydano dekret autoryzujący zasady testów tego pocisku, oraz inne warunki na których oparte miały być dalsze prace konstrukcyjne^[3].

Pochodne konstrukcje

Zmodyfikowany pocisk R-7 posłużył do wyniesienia w 1957 roku pierwszego sztucznego satelity Sputnik 1. Na bazie pocisku R-7 powstało wiele rakiet nośnych wykorzystywanych przez ZSRR, a później Federację Rosyjską, m.in.:

• 1. Rakiety Wostok i Woschod - użyte podczas pierwszych radzieckich załogowych lotów w kosmos.
• 2. Rakieta Mołnia (od 1964 Mołnia-M) - użyta do wynoszenia satelitów i sond międzyplanetarnych.
• 3. Rodzina rakiet Sojuz - przeznaczona do wynoszenia satelitów, statków załogowych Sojuz i zaopatrzeniowych statków Progress.

Bibliografia

• Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moskow Institute of Physics and Technology, 2004. ISBN 0-262-16202-4.

Przypisy