R-73
Państwo | |
---|---|
Producent | GosMKB "Wympieł" |
Rodzaj | |
Przeznaczenie | przeciwlotnicza krótkiego zasięgu |
Data konstrukcji | 1973 |
Lata produkcji | od 1985 |
Operacyjność | od 1985 |
Długość | 2900 mm |
Średnica | 170 mm |
Rozpiętość | 510 mm |
Masa | 105 kg |
Prędkość | 2,5 Ma (3060 km/h) |
Zasięg | 30 km |
Naprowadzanie | pasywne termiczne (IR) |
Masa głowicy | 7,4 kg |
Typ głowicy | odłamkowo-burząca |
Użytkownicy | |
Algieria, Azerbejdżan, Bangladesz, Bułgaria, Chiny, Kuba, Erytrea, Etiopia, Gruzja, Indie, Indonezja, Iran, Korea Północna, Malezja, Peru, Polska, Rosja, Serbia, Słowacja, Ukraina, Wenezuela, Wietnam W przeszłości: Czechosłowacja, Czechy, NRD, RFN, Rumunia, Węgry, ZSRR |
R-73 – radziecki/rosyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze–powietrze, przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na krótkich dystansach, w warunkach walki powietrznej, naprowadzany termicznie (na źródło promieniowania podczerwonego). Odpowiednik późnych wersji amerykańskiego AIM-9 Sidewinder. W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-11 Archer (z ang., łucznik).
Historia
Opracowanie pocisku R-73 rozpoczęto w 1973 roku w zakładach GosMKB "Wympieł" (ГосМКБ «Вымпел»), w celu zastąpienia przestarzałego R-60. Oficjalnie R-73 wszedł do uzbrojenia w 1985 roku, jako wyposażenie samolotów myśliwskich nowej generacji MiG-29 i Su-27 oraz śmigłowców Mi-24, Mi-28 i Ka-50. Możliwe jest także wyposażenie w R-73 innych statków powietrznych, także tych bez zaawansowanych systemów kierowania ogniem.
Konstrukcja pocisku R-73
Pocisk R-73 przeznaczony jest do zwalczania celów powietrznych takich, jak samoloty i śmigłowce, ale także pocisków manewrujących. Należy on do pocisków typu wystrzel i zapomnij, co oznacza, że po odpaleniu sam naprowadza się na cel bez konieczności ingerencji w tor jego lotu przez zewnętrzne systemy naprowadzające.
Detektor podczerwieni pocisku jest chłodzony skroplonym gazem w celu zapobieżenia oślepieniu przez odbicia od powierzchni wody i lądu. Kąt przeszukiwania detektora wynosi 60°. Wybór celu może być realizowany poprzez celownik nahełmowy pilota, a skuteczny atak może być przeprowadzony na odległość od 300 metrów do 30 km.
R-73 dzięki sterowaniu gazodynamicznemu jest bardzo zwrotnym pociskiem, prawdopodobnie znacznie lepszym niż jego zachodni konkurent AIM-9 Sidewinder i uważa się, że stał się on impulsem do opracowania nowocześniejszych pocisków tej klasy takich jak AIM-132 ASRAAM, IRIS-T czy unowocześnionej wersji AIM-9X Sidewinder obecnie wprowadzanej na uzbrojenie samolotów amerykańskich.
W 1997 roku wprowadzono do uzbrojenia krajów WNP unowocześnioną, opracowaną 3 lata wcześniej wersję pocisku oznaczoną jako R-74EM (początkowo R-73M). R-74EM posiada większy zasięg i szerszy kąt przeszukiwania systemu naprowadzającego, oraz zmniejszoną podatność na środki przeciwdziałania namierzeniu przez pociski rakietowe takie jak flary.
R-73 stanowi wyposażenie samolotów MiG-29, Su-27 i Su-35, oraz nieco starszych maszyn MiG-21, MiG-23, Su-24 i Su-25, oraz śmigłowców bojowych Mi-24, Mi-28 i Ka-50.
Media użyte na tej stronie
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Jno~commonswiki (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5
R-73 and R-77, MAKS, Zhukovskiy, 1999.