ROI

ROI (ang. return on investment, zwrot z inwestycji) – wskaźnik rentowności stosowany w celu zmierzenia efektywności działania przedsiębiorstwa, niezależnie od struktury jego majątku czy czynników nadzwyczajnych.

Metoda ROI służy do pomiaru bezwzględnej opłacalności dla wszystkich dostawców kapitału i może być interpretowana ekonomicznie jako stopa zwrotu z nakładów inwestycyjnych poniesionych na realizację danej inwestycji. Należy do grupy metod prostych, które zakładają, że nadwyżkowa korzyść netto z inwestycji mierzona jest memoriałowym zyskiem i wartość pieniądza w czasie jest stała. Metoda często jest wykorzystywana do oceny opłacalności projektów IT, marketingowych i szkoleniowych. Wykorzystywana jest również do oceny społecznej opłacalności projektów. W ostatnim z przytoczonych przykładów ROI określana jest jako SROI, czyli Social return on investment.

Algorytm metody ROI wyraża następująca formuła:

Ogólnie kryterium decyzyjne można sformułować w następujący sposób:

  • R ≥ kgr – inwestycja jest opłacalna,
  • R < kgr – inwestycja jest nieopłacalna.

Jako wartość graniczną w wypadku metody ROI można przyjąć zwrot z nakładów inwestycyjnych w branży (ROIb), wówczas bezwzględne kryterium decyzyjne będzie można sformułować następująco:

  • ROI ≥ ROIb – inwestycja jest opłacalna (akceptowalna),
  • ROI < ROIb – inwestycja jest nieopłacalna (nieakceptowalna).

Jednak coraz częściej jako kgr przyjmowany jest średni ważony koszt kapitału (WACC, albo dla całego przedsiębiorstwa, albo oszacowany jedynie dla kapitału zaangażowanego w inwestycję).

W takim przypadku kryterium decyzyjne ma postać:

  • ROI ≥ WACC – inwestycja jest opłacalna,
  • ROI < WACC – inwestycja jest nieopłacalna.

Zobacz też

Bibliografia

  • W. Rogowski: Rachunek efektywności inwestycji. Wyzwania teorii i potrzeby praktyki, Kraków, Wolters Kluwer, 2013 ​ISBN 978-83-264-4210-0​
  • W. Rogowski, S. Kasiewicz, Ocena opłacalności inwestycji społecznych, „Bank i Kredyt” 2006, nr 1, s. 3–18
  • S. Kasiewicz, W. Rogowski, Inwestycje hybrydowe – nowe ujęcie oceny efektywności, Oficyna SGH, Warszawa 2009 ​ISBN 978-83-7378-443-7​