Raúl Leoni
| ||
 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 26 kwietnia 1905 El Manteco | |
| Data i miejsce śmierci | 5 lipca 1972 Nowy Jork | |
| Prezydent Wenezueli | ||
| Okres | od 13 marca 1964 do 11 marca 1969 | |
| Poprzednik | Rómulo Betancourt | |
| Następca | Rafael Caldera | |
| Minister pracy Wenezueli | ||
| Okres | od 18 października 1945 do 24 listopada 1948 | |
| Poprzednik | Julio Díez (jako Minister Pracy i Komunikacji) | |
| Następca | Rubén Corredor | |
| Przewodniczący Senatu Republiki Wenezueli | ||
| Okres | od 2 lutego 1959 do 2 czerwca 1963 | |
| Poprzednik | vacat | |
| Następca | Luis Beltrán Prieto Figueroa | |
 | ||
Raúl Leoni Otero (ur. 26 kwietnia 1905, zm. 5 lipca 1972) – wenezuelski polityk.
W 1928 został przewodniczącym Federacji Studentów Wenezueli. Od 1928 do 1936 przebywał na emigracji. Po powrocie do kraju założył w 1937 Narodową Partię Demokratyczną, zaś w 1945 znalazł się w gronie założycieli partii Akcja Demokratyczna przewodzonej przez Rómulo Betancourt. Kiedy Betancourt sprawował urząd prezydenta Wenezueli, Leoni został w 1945 ministrem pracy w jego rządzie. Był nim do 1948, kiedy ów rząd został obalony przez ministra wojny Carlosa Delgado Chalbauda. Po tym wydarzeniu Leoni udał się po raz kolejny na emigrację, lecz w 1958 powrócił do ojczyzny i kontynuował karierę polityczną. Pełnił funkcję przewodniczącego parlamentu (1959-1962), a następnie prezydenta państwa od 13 marca 1964 do 11 marca 1968. Okres jego rządów stanowił okres walk partyzanckich. Po incydencie w Machurucuto z maja 1967 roku, gdzie wenezuelska Gwardia Narodowa i wojsko starły się z 12-osobowym oddziałem Kubańczyków i przeszkolonymi przez nich rebeliantami doszło do gwałtownego pogorszenia stosunków z rewolucyjnym rządem Kuby[1].
