Rachida Dati

Rachida Dati

Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1965 Saint-Rémy
Minister sprawiedliwości Francji
Okres	od 18 maja 2007 do 23 czerwca 2009
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Pascal Clément
Następca	Michèle Alliot-Marie

Rachida Dati, arab. رشيدة داتي Rašīdah Dātī (ur. 27 listopada 1965 w Saint-Rémy) – francuska polityk pochodzenia marokańskiego i algierskiego, była minister sprawiedliwości i strażnik pieczęci, eurodeputowana VII i VIII kadencji.

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

Urodziła się w rodzinie imigrantów (ojciec był marokańskim murarzem, matka niepiśmienną Algierką) jako drugie z dwanaściorga dzieci^[1]. Dzieciństwo spędziła w burgundzkim mieście Chalon-sur-Saône, gdzie jej rodzina mieszkała w typowym bloku HLM. Uczęszczała do katolickiej szkoły prowadzonej przez karmelitanki, następnie do liceum publicznego, gdzie w 1983 zdała egzamin maturalny. Już w wieku 16 lat zaczęła wieczorami oraz podczas wakacji pracować jako pomoc medyczna. Ukończyła studia ekonomiczne oraz z zakresu prawa publicznego (została absolwentką Université de Bourgogne i Université Panthéon-Assas). Od początku lat 90. pracowała w bankowości i audycie, następnie od 1997 w organach administracji publicznej. W 1999 została prokuratorem po odbyciu dwuletnich studiów prokuratorskich.

Kariera polityczna

W 2002 została doradczynią Nicolasa Sarkozy’ego ds. zwalczania przestępczości. W 2006 wstąpiła do centroprawicowej Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2007 pełniła funkcję rzeczniczki kandydata UMP w trakcie kampanii prezydenckiej.

W maju 2007, po wygranej Nicolasa Sarkozy’ego w wyborach prezydenckich, została powołana na urząd ministra sprawiedliwości w pierwszym rządzie François Fillona, stając się pierwszą kobietą północnoafrykańskiego pochodzenia^[1] i pierwszą muzułmanką^[2]. Miesiąc później objęła tożsame stanowisko w drugim gabinecie tego premiera.

Jako minister sprawiedliwości uchodzi za zwolennika zaostrzenia polityki karnej, zaproponowała m.in. wprowadzenie progów minimalnych wyroków dla recydywistów, które odpowiadałyby 1/3 najwyższego wymiaru kary. Doprowadziła do uchwalenia przepisu pozwalającego na „zatrzymanie prewencyjne” (bezterminowe zatrzymanie sprawców najcięższych przestępstw już po zakończeniu odbywania kary), zgodnie z orzeczeniem francuskiego odpowiednika Trybunału Konstytucyjnego będzie mógł być stosowany wyłącznie do nowo skazywanych przestępców w przyszłości^[3].

W wyborach samorządowych w 2008 została wybrana na mera 7. dzielnicy Paryża, sprawowanie tej funkcji rozpoczęła 29 marca^[4] (utrzymała ją również w 2014 i 2020^[5]). W 2009 z listy UMP została wybrana na posła do Parlamentu Europejskiego, w konsekwencji 23 czerwca tego samego roku odeszła z rządu. 23 kwietnia 2013, mimo wcześniejszych zapowiedzi, ogłosiła, że nie będzie ubiegać się o stanowisko mera Paryża^[6].

W tym samym roku przyznała, że spodziewa się dziecka, zarazem odmówiła ujawnienia tożsamości jego ojca, co doprowadziło do licznych spekulacji medialnych^[7]. W 2009 urodziła córkę, której nadała imię Zohra^[8]. W 2014 na wniosek Rachidy Dati w postępowaniu sądowym potwierdzono, że ojcem jej córki jest Dominique Desseigne, miliarder, prezes firmy Groupe Barrière zarządzającej siecią hoteli, kasyn i restauracji^[9].

W lutym 2010 złożyła przysięgę adwokacką w pierwszej izbie paryskiego sądu apelacyjnego i weszła w skład palestry Paryża (jako były wysoki urzędnik sądownictwa z pominięciem egzaminu le certificat d’aptitude à la profession d’avocat)^[10]. Na jesieni 2010 kilkakrotnie zaatakowała na łamach prasy ministra spraw wewnętrznych, Brice’a Hortefeux, m.in. w związku z rosnącymi wskaźnikami przestępczości wśród młodzieży oraz wydalaniem Romów, co zostało zinterpretowane przez media jako próba wzmocnienia wizerunku przed wyborami parlamentarnymi w 2012^[11].

W wyborach w maju 2014 zapewniła sobie europarlamentarną reelekcję^[12]. W PE zasiadała do lipca 2019, nie ubiegała się o reelekcję. W listopadzie tegoż roku została wybrana przez partię Republikanie na kandydatkę w wyborach na mera Paryża zaplanowanych na marzec 2020^[13]. 15 marca 2020 w pierwszej turze tych wyborów uzyskała 22,7% głosów^[14]. W drugiej turze z 28 czerwca 2020 otrzymała 34,3% głosów, przegrywając tym samym wybory^[15].

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2014-05-28].
• Elisabeth Chavelet: Rachida ne meurt jamais. Paryż: Editions du moment, 2013. ISBN 2-35417-245-1. (fr.).