Rachowice

Rachowice

wieś
Spichlerz
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Powiat	gliwicki
Gmina	Sośnicowice
Sołectwo	Rachowice
Liczba ludności (2008)	699
Strefa numeracyjna	032
Kod pocztowy	44-156
Tablice rejestracyjne	SGL
SIMC	0221882
Położenie na mapie gminy Sośnicowice Rachowice
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Rachowice
Położenie na mapie województwa śląskiego Rachowice
Położenie na mapie powiatu gliwickiego Rachowice
50°17′38″N 18°29′39″E/50,293889 18,494167

Rachowice

(c) I, Pimke, CC-BY-SA-3.0

Rachowice – kościół Świętej Trójcy

(c) I, Pimke, CC-BY-SA-3.0

Rachowice – kościół Świętej Trójcy

(c) Mimikla z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0

Rachowice - wnętrze kościoła Świętej Trójcy

(c) I, Pimke, CC-BY-SA-3.0

Rachowice – grota

(c) I, Pimke, CC-BY-SA-3.0

Rachowice – krzyż nieopodal groty

(c) I, Pimke, CC-BY-SA-3.0

Rachowice – pomnik ofiar II wojny światowej

Rachowice (dodatkowa nazwa w j. niem. Rachowitz; dawn. Buchenlust^[1])– wieś sołecka w Polsce, położona w województwie śląskim, w powiecie gliwickim, w gminie Sośnicowice.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.

Nazwa

W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) miejscowość wymieniona jest jako Rachowitz^[2]. W 1936 w czasie rządów narodowych socjalistów została zmieniona na całkowicie niemiecką Buchenlust.

Historia

Wieś Rachowice powstała w drugiej połowie XIII wieku. W 1475 rycerz Mikołaj Bierawa sprzedał dwór i wieś rycerzowi Christofowi Dziecko. W 1571 Rachowice przeszły w ręce Larischów, a w 1602 właścicielem był Orzeski von Syrin. W latach 1625–1711 wieś była w posiadaniu rodu von Holy. W 1720 dobra nabył Polak, hrabia Gabriel Wyhowski, a od 1730 Rachowice stały się własnością hrabiów von Hoditz, którzy byli właścicielami dóbr sośnicowickich. W styczniu 1945 żołnierze sowieccy podpalili plebanię. Wraz z plebanią spłonęły wszystkie dokumenty parafialne oraz księgi metrykalne. Podczas II Wojny Światowej we wsi istniał obóz jeńców wojennych Arbeits Kommando E149. Więźniowie, głównie Brytyjczycy, byli zaangażowani w prace leśne; zostali ewakuowani pieszo w styczniu 1945.

1 stycznia 1952 wyłączone z gminy Rudziniec i włączone do gminy Sośnicowice^[3].

Zabytki

• Kościół Świętej Trójcy – istniał już w 1305; wzmiankowany w latach 1376 i 1447. Zakrystia i prezbiterium gotyckie z XV/XVI wieku – murowane; nawa i wieża – drewniane. W kościele zachował się oryginalny, drewniany, dębowy portal z XVII wieku, wspaniały przykład niegdysiejszej sztuki ciesielskiej. Uwagę zwracają również kute, stalowe drzwi do zakrystii, stanowiące przykład XV-wiecznej sztuki hutniczej i kowalskiej. We wnętrzu kościoła barokowy ołtarz główny, bogato rzeźbiony i złocony, z licznymi rzeźbami figuralnymi. Na uwagę zasługuje też ogrodzenie kościoła wykonane w XVIII/XIX wieku, nakryte dwuspadowym daszkiem gontowym.
• Kapliczka – kapliczka z połowy XIX wieku, wyremontowana w 1982.
• Pomnik Juliusa Rogera – pomnik lekarza związanego głównie z Rudami Raciborskimi znajdujący się w lesie na wschód od wsi.
• Obelisk – pomnik ku czci ofiar I wojny światowej z 1918 oraz ku czci poległych na frontach i zmarłych w czasie II wojny światowej.
• Rzeźba św. Jana Nepomucena – barokowa rzeźba z XVIII wieku.
• Spichlerz – drewniany obiekt z pierwszej połowy XIX wieku.

Przyroda

• Dąb bezszypułkowy – dąb o obwodzie 326 cm, znajdujący się w lesie na wschód od wsi i 750 m na południe od pomnika Juliusa Rogera.
• Dąb szypułkowy – dąb o obwodzie 305 cm z uszkodzonym pniem, znajdujący się w lesie na wschód od wsi, dojście niebieskim szlakiem 2,2 km od gajówki Potempa w stronę Kozłowa.
• Dęby szypułkowe – dęby o obwodach od 320 cm do 348 cm.
• Lipa drobnolistna – lipa o obwodzie 362 cm.

Edukacja

Przedszkola:

• Przedszkole w Rachowicach

Turystyka

Przez wieś przebiega szlak turystyczny:

• – Szlak Powstańców Śląskich

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Rachowice – Ścieżka Przyrodniczo-Leśna
• Rachowice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 354 .