Rada Ambasadorów

Rada Ambasadorów (Konferencja Ambasadorów ang. Conference of Ambassadors, fr. Conférence des Ambassadeurs) – międzynarodowy organ wykonawczy kończącego I wojnę światową traktatu wersalskiego, działający w latach 1920–1935.

W jej skład wchodzili paryscy ambasadorowie Wielkiej Brytanii, Włoch, Japonii i USA, a po ustąpieniu USA (ambasador amerykański uczestniczył w obradach jako obserwator) także Belgii. Obradom przewodniczył przedstawiciel Francji, Jules Cambon. Wśród zadań Rady znalazły się m.in. sprawy przesunięć terytorialnych, a do jej ważniejszych decyzji należały:

• przyznanie Niemcom (po przeprowadzeniu plebiscytu) spornych terenów Warmii, Mazur i Powiśla (sierpień 1920)
• podział Śląska Cieszyńskiego (bez przeprowadzania plebiscytu) na część polską i czechosłowacką oraz przekazanie Czechosłowacji większej części terenów Spiszu i Orawy (lipiec 1920)
• podział Górnego Śląska pomiędzy Niemcy a Polskę po plebiscycie i III powstaniu śląskim (październik 1921)
• zatwierdzenie przebiegu wschodniej granicy II Rzeczypospolitej (15 marca 1923), w tym przyznanie jej Wileńszczyzny i uznanie suwerenności nad Galicją Wschodnią.

Zobacz też

• Rada Najwyższa Głównych Mocarstw Sprzymierzonych i Stowarzyszonych
• Czechosłowacko-polskie konflikty graniczne
• Zaolzie
• stosunki polsko-litewskie

Bibliografia

• Conference of Ambassadors w: Edmund Osmańczyk, Encyclopedia of the United Nations and international agreements: Nowy Jork, Londyn: Routledge, 2003, s. 434. ISBN 0-415-93920-8.