Radosław Sikorski
 | |
| Pełne imię i nazwisko | Radosław Tomasz Sikorski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 23 lutego 1963 |
| Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej | |
| Okres | od 24 września 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych | |
| Okres | od 16 listopada 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister obrony narodowej | |
| Okres | od 31 października 2005 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
| Odznaczenia | |
   _-_Commander_Grand_Cross_BAR.png){kind=small}       _2class_BAR.svg){kind=small}   | |
.jpg)
Radosław Tomasz Sikorski, Radek Sikorski[1][2] (ur. 23 lutego 1963 w Bydgoszczy) – polski polityk, dziennikarz i politolog.
W latach 1986–1989 reporter wojenny w Afganistanie i Angoli. W 1988 laureat nagrody World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich.
W latach 1998–2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w rządzie Jerzego Buzka. Senator VI kadencji (2005–2007), poseł na Sejm VI i VII kadencji (2007–2015), marszałek Sejmu VII kadencji (2014–2015). W latach 2005–2007 minister obrony narodowej w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego, w latach 2007–2014 minister spraw zagranicznych w rządach Donalda Tuska. Wraz z Carlem Bildtem był inicjatorem zainaugurowanego w 2009 unijnego programu Partnerstwo Wschodnie. W 2014 podczas Euromajdanu poprowadził misję dyplomatyczną Unii Europejskiej w Kijowie. W latach 2010–2016 wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej. Od 2019 poseł do Parlamentu Europejskiego IX kadencji.
Życiorys
Wykształcenie
W marcu 1981 w I Liceum Ogólnokształcącym w Bydgoszczy, wówczas noszącym imię Ludwika Waryńskiego, pełnił funkcję przewodniczącego uczniowskiego komitetu strajkowego, będącego odpowiedzią na tzw. wydarzenia bydgoskie.
W czerwcu 1981 wyjechał do Wielkiej Brytanii w celu nauki języka angielskiego. Po pół roku, kiedy w Polsce wprowadzony został stan wojenny, wystąpił o azyl polityczny, który przyznano mu w 1982[3]. W Anglii podjął studia w Pembroke College Uniwersytetu w Oksfordzie. Był członkiem Klubu Bullingdona[4]. Po trzyletnim pobycie na tej uczelni ukończył studia, uzyskując tytuł zawodowy Bachelor of Arts (anglosaski odpowiednik licencjata) na kierunku PPE (Politics, Philosophy, Economics – politologia, filozofia, ekonomia)[5]. Zgodnie z tradycją uniwersytet ten na wniosek Radosława Sikorskiego wystawił mu także dyplom Master of Arts[6][7]. W 1999 ukończył Wyższy Kurs Obronny na Wydziale Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Obrony Narodowej w Warszawie.
Działalność zawodowa i społeczna
W latach 1986–1989 pracował jako dziennikarz – freelancer dla różnych tytułów prasy brytyjskiej („The Spectator”, „The Observer”). W 1986 pojechał do Afganistanu, początkowo – jak sam stwierdził – aby przyłączyć się do mudżahedinów[8]. Jako korespondent „The Sunday Telegraph”, obserwował odpalenie przez islamskich bojowników rakiet Stinger, co było potwierdzeniem, że USA dostarczały Afgańczykom uzbrojenie[9][10].
W 1987 odbył podróż do Heratu[8]. Podczas niej wykonał zdjęcie rodziny afgańskiej zabitej w bombardowaniu, za które dostał pierwszą nagrodę World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich[11]. W 1989 został współpracownikiem amerykańskiego czasopisma „National Review” odpowiedzialnym za korespondencję z zapalnych rejonów świata[12]. Początkowo pisał o Afganistanie, później także relacjonował konflikt w Angoli[13]. Na łamach tego pisma w styczniu 1989 opublikowano jego artykuł The Coming Crack Up of Communism, poświęcony przewidywanemu upadkowi komunizmu[14]. W latach 1990–1991 pełnił funkcję warszawskiego korespondenta „The Sunday Telegraph”.
Od 1988 do 1992 doradzał magnatowi prasowemu Rupertowi Murdochowi i reprezentował interesy należącej do niego News Corporation w Polsce, w tym przy nieudanej próbie utworzenia komercyjnej stacji telewizyjnej[15][16].
Jest autorem książek wydanych w kilku językach, m.in. Prochy Świętych (nt. wojny w Afganistanie), The Polish House – an Intimate History of Poland. Publikował także w „Rzeczpospolitej” i „The Wall Street Journal”. Występował jako ekspert w sprawach stosunków międzynarodowych w telewizjach polskich (TVP, TVN24) i zagranicznych (CNN, Fox News, BBC World News, Voice of America). W TVP prowadził program Wywiad Miesiąca, w którym rozmawiał z takimi politykami jak Margaret Thatcher, Václav Klaus, Qian Qichen czy Henry Kissinger.
Był członkiem założycielem Związku Wyzwolenia Narodowego, został także członkiem Klubu Polskiej Rady Biznesu, rady Klubu Atlantyckiego oraz rady Nagrody im. Jana Karskiego.
Od 2002 do 2005 był członkiem-rezydentem liberalno-prawicowego think tanku American Enterprise Institute (AEI) w Waszyngtonie i dyrektorem wykonawczym New Atlantic Intitiative przy AEI[17][18]. Był redaktorem cyklu publikacji analitycznych pt. European Outlook, a także organizatorem konferencji międzynarodowych. W 2015, po odejściu z parlamentu, został senior fellow (starszym wykładowcą) w Center for European Studies na Uniwersytecie Harvarda[19]. W 2016 objął funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Bydgoskiego Parku Techniczno-Technologicznego, deklarując przekazywanie wynagrodzenia z tego tytułu na cel społeczny[20]. Został także distinguished statesman w Brzezinski Institute on Geostrategy w ramach think tanku Center for Strategic and International Studies[21] oraz członkiem Komitetu Sterującego Grupy Bilderberg[22].
Działalność polityczna w III RP
Lata 1992–2001
W 1992 w rządzie Jana Olszewskiego pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej, opowiadał się za szybką integracją Polski ze strukturami NATO. W późniejszych latach związany był ze zorganizowanym przez Jana Olszewskiego Ruchem Odbudowy Polski.
Od 1 października 1992 do 17 lutego 1995 Wojskowe Służby Informacyjne zainteresowane podwójnym obywatelstwem inwigilowały Radosława Sikorskiego, nadając akcji kryptonim „Szpak”. Teczka z materiałami zgromadzonymi w czasie akcji „Szpak” została odtajniona i upubliczniona przez Radosława Sikorskiego w 2006[23]. W wyborach do Sejmu w 1997 kandydował z listy ROP w okręgu bydgoskim, jednak nie uzyskał mandatu i wkrótce potem rozstał się z tym ugrupowaniem.
W latach 1998–2001 w rządzie Jerzego Buzka był wiceministrem spraw zagranicznych. Zajmował się utrzymywaniem kontaktów z Polonią oraz relacji z krajami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej. W tym samym okresie sprawował funkcję przewodniczącego Fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie. Zasiadał w prezydium Ruchu Społecznego AWS[24].
Lata 2005–2014
25 września 2005 został wybrany do Senatu jako kandydat bezpartyjny z ramienia Komitetu Wyborczego Prawa i Sprawiedliwości w okręgu bydgoskim. Kadencję rozpoczął 20 października tego samego roku, w Senacie VI kadencji był członkiem komisji spraw zagranicznych.
31 października 2005 został zaprzysiężony na ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a 14 lipca 2006 w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Podczas swojej kadencji w MON przeniósł akta z okresu Układu Warszawskiego do Instytutu Pamięci Narodowej, odtajnił mapy, które obrazowały sowieckie plany użycia broni nuklearnej w konflikcie z NATO, oraz odebrał wojskową emeryturę Helenie Brus[25][26].
5 lutego 2007 podał się do dymisji. W mediach jako przyczynę dymisji wskazywał na konflikt z szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego Antonim Macierewiczem[27], któremu wcześniej udzielił pisemnej reprymendy[28]. Rezygnacja została przyjęta przez premiera Jarosława Kaczyńskiego[29].
12 września 2007 ogłosił, że będzie kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej z okręgu bydgoskiego. W wyborach, które odbyły się 21 października tego samego roku, otrzymał 117 219 głosów i zdobył mandat posła na Sejm VI kadencji. Z powodów zdrowotnych nie był obecny na inauguracji Sejmu w dniu 5 listopada 2007, ślubowanie poselskie złożył dzień później. 16 listopada tego samego roku został powołany na stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W grudniu 2007 wstąpił do Platformy Obywatelskiej, w marcu 2008 został członkiem zarządu krajowego PO, a 8 października 2010 wiceprzewodniczącym partii[30].
W 2010 był jednym z dwóch (obok Bronisława Komorowskiego) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. Przegrał rywalizację stosunkiem głosów 31,5% do 68,5%[31]. W wyborach w 2011 ponownie uzyskał mandat poselski jako lider bydgoskiej listy Platformy Obywatelskiej, dostał 91 720 głosów[32]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachował stanowisko ministra spraw zagranicznych. 14 grudnia 2013 ponownie wybrany na wiceprzewodniczącego PO. 22 września 2014 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra.
W polityce zagranicznej głównym punktem odniesienia dla Radosława Sikorskiego była UE[33]. Jako minister aktywizował współpracę w ramach Trójkąta Weimarskiego[34][35]. W okresie jego urzędowania ustanowiono Dzień Służby Zagranicznej, Polski Instytut Dyplomacji oraz Nagrodę Solidarności im. Lecha Wałęsy. Jego decyzją przy ambasadach powstały Polonijne Rady Konsultacyjne[36]. W ramach polityki europejskiej razem z Carlem Bildtem był głównym inicjatorem wschodniej polityki UE, tzw. Partnerstwa Wschodniego[37]. Był też inicjatorem powołania Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji oraz pomysłodawcą Nagrody Solidarności[18].
W sierpniu 2008 w imieniu polskiego rządu podpisał wraz z sekretarz stanu USA Condoleezzą Rice umowę dotyczącą umiejscowienia bazy tarczy antyrakietowej w Polsce[38]. W lipcu 2010 w związku ze zmianą koncepcji obrony balistycznej ze strony USA przez nową administrację amerykańską w obecności Radosława Sikorskiego i Hillary Clinton podpisano aneks do umowy przewidujący zamontowanie w bazie rakiet krótszego zasięgu zdolnych do obrony terytorium Polski[39].
W listopadzie 2011, w trakcie trwającego europejskiego kryzysu finansowego, wygłosił w Berlinie przemówienie pt. Polska a przyszłość Unii Europejskiej dla Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej[40][41]. Ostrzegał w nim, że państwa członkowskie UE stoją w obliczu wyboru pomiędzy głębszą integracją gospodarczą a upadkiem strefy euro, ponadto wskazywał w nim, że mniej się obawia „niemieckiej potęgi niż niemieckiej bezczynności”, wzywając Niemcy do objęcia przywództwa w działaniach dla utrzymania strefy euro[40]. Wystąpienie to spotkało się z szerokim odzewem w mediach oraz wśród europejskich polityków[42][43][44].
W lutym 2014 został poproszony przez Catherine Ashton, aby rozpocząć misję dyplomatyczną w Kijowie[45]. W trakcie wydarzeń Euromajdanu brał udział w negocjacjach między ukraińskimi stronami konfliktu[46]. 21 lutego 2014 w obecności Radosława Sikorskiego i Franka-Waltera Steinmeiera liderzy opozycji i prezydent Wiktor Janukowycz podpisali porozumienie dotyczące utrzymania rządów konstytucyjnych i promowania pokojowych reform na Ukrainie[47].
W 2014 w trakcie negocjacji nad nowym składem organów Unii Europejskiej był przez polski rząd wysuwany jako kandydat na stanowisko wysokiego przedstawiciela UE[48], funkcję tę objęła jednak Federica Mogherini.
Działalność od 2014
Po odejściu z rządu został następnie ogłoszony kandydatem rządzącej koalicji na stanowisko marszałka Sejmu w miejsce Ewy Kopacz, która zrezygnowała z tej funkcji w związku z objęciem funkcji prezesa Rady Ministrów[49]. 24 września 2014 został wybrany na ten urząd 233 głosami za wobec 143 przeciw i przy 62 wstrzymujących się[50].
W 2015 był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich[51].
10 czerwca 2015 zapowiedział podanie się do dymisji z funkcji marszałka Sejmu[52]. Oficjalnie zrezygnował z tego stanowiska 23 czerwca 2015[53]. Nie wystartował także w wyborach parlamentarnych w 2015. W Sejmie VII kadencji był członkiem Komisji Obrony Narodowej (2015)[54]. W 2016 zrezygnował z funkcji wiceprzewodniczącego PO. Zasiadał w radzie programowej Instytutu Obywatelskiego[55], pełnił funkcję jego przewodniczącego[56].
W wyborach w 2019 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z 1. miejsca na liście komitetu Koalicja Europejska jako reprezentant PO w okręgu obejmującym województwo kujawsko-pomorskie[57]. W Parlamencie został przewodniczącym Delegacji do spraw stosunków ze Stanami Zjednoczonymi[58].
Był wymieniany jako jeden z głównych kandydatów do zastąpienia Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w drugich wyborach prezydenckich w 2020[59]; ostatecznie kandydatem na prezydenta z ramienia Koalicji Obywatelskiej został Rafał Trzaskowski[60].
Wyniki wyborcze
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1997 | Ruch Odbudowy Polski | Sejm III kadencji | nr 6 | 7027 (1,85%) [61] | |
| 2005 | Prawo i Sprawiedliwość | Senat VI kadencji | nr 4 | 76 370 (26,14%) [62] | |
| 2007 | Platforma Obywatelska RP | Sejm VI kadencji | nr 4 | 117 291 (28,00%)[63] | |
| 2011 | Sejm VII kadencji | 91 720 (24,95%)[32] | |||
| 2019 | KKW Koalicja Europejska PO PSL SLD .N Zieloni | Parlament Europejski IX kadencji | nr 2 | 129 339 (19,49%)[57] | |
Odznaczenia i wyróżnienia
- Ordery i odznaczenia
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
- Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – 2005, ex officio
- Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 33) – 2006
- Gwiazda Tysiąclecia Litwy – Litwa, 2008[64]
- Honorary Companion with Breast Star Orderu Narodowego Zasługi – Malta, 2009[65]
- Order „Za Zasługi” I Stopnia (nr 407) – Ukraina, 2009[66]
- Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej – Szwecja, 2011[67]
- Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy – Ukraina, 2011[68]
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej – Francja, 2012
- Komandor Orderu Świętego Karola – Monako, 2012[69]
- Wielki Oficer Orderu Korony – Belgia, 2013
- Prezydencki Order Zasługi – Gruzja, 2013[70]
- Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd – Łotwa, 2013[71]
- Wielki Komandor Orderu Honoru – Grecja, 2014[72]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi – Węgry, 2014[73]
- Order Honoru – Mołdawia, 2014[74]
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy – Estonia, 2014[75]
- Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda World Press Photo w 1988[11]
- Nagroda Literacka dla Młodych Pisarzy „The Spectator” i „The Sunday Telegraph”
- „Człowiek Roku 2005” według „Gazety Polskiej” (w 2011 wyróżniony zwrócił nagrodę)[76]
- Wiktor 2006 w kategorii Najpopularniejszy polityk
- Laur Umiejętności i Kompetencji 2009 przyznawany przez Regionalną Izbę Gospodarczą w Katowicach
- Złota Odznaka nr 1 Związku Polaków na Litwie (2010)[77]
- Zaliczony do grona „Top 100 Global Thinkers 2012” przez magazyn „Foreign Policy” za „mówienie prawdy, nawet gdy nie jest to dyplomatyczne”[78]
Życie prywatne
Syn Jana i Teresy z domu Paszkiewicz. Jego dziadek Kazimierz Paszkiewicz był kierownikiem szkoły w Łochowie[79].
W latach 80. był przez kilka lat związany z brytyjską aktorką Olivią Williams[80]. W 1992 jego żoną została amerykańska dziennikarka i pisarka Anne Applebaum. Mają dwóch synów: Aleksandra i Tadeusza. Wraz z rodziną zamieszkał w dworze z 1860 w Chobielinie[81], odbudowanym w latach 1989–1999[79].
Od połowy lat 80. posiadał również obywatelstwo brytyjskie, którego zrzekł się w 2006[82].
Publikacje
- Moscow’s Afghan war. Soviet motives and western interests, 1987.
- Prochy Świętych – Podróż do Heratu w czas wojny, 1995.
- Full circle. A homecoming to free Poland, 1997.
- The Polish House. An Intimate History of Poland, 1998.
- Strefa zdekomunizowana, 2007 (wywiad rzeka przeprowadzony przez Łukasza Warzechę).
- Polska może być lepsza. Kulisy polskiej dyplomacji, 2018.
- W okopie, w redakcji, w ministerstwie, 2022.
- Polska. Stan państwa, 2022.
Przypisy
- ↑ Formy tej Radosław Sikorski używa m.in. w adresie swojej strony internetowej (zob. Radosław Sikorski – strona prywatna. [dostęp 2014-09-23].) oraz w nazwie konta w serwisie Twitter (zob. Radosław Sikorski. twitter.com. [dostęp 2014-09-23].).
- ↑ Radek Sikorski: 'Rules of democracy are the largest party gets top job'. bbc.com, 22 czerwca 2014. [dostęp 2014-09-23]. (ang.).
- ↑ Krzysztof Bobiński: The pretender. europeanvoice.com, 10 stycznia 2009. [dostęp 2010-03-21]. (ang.).
- ↑ Denis Macshane: Britain can help to shape a new Europe. independent.co.uk, 6 czerwca 2006. [dostęp 2010-03-21]. (ang.).
- ↑ Pembrokian is new Foreign Minister of Poland. live.pmb.ox.ac.uk, 26 listopada 2007. [dostęp 2011-06-13]. (ang.).
- ↑ Zbigniew Pełczyński: Sikorski kształcił się jak Cameron. wyborcza.pl, 19 sierpnia 2014. [dostęp 2021-09-01].
- ↑ Radosław Sikorski: Odpowiedź ministra spraw zagranicznych – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów na zapytanie nr 2281 – w sprawie formalnego poziomu wykształcenia ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego. sejm.gov.pl, 10 września 2008. [dostęp 2010-03-25].
- ↑ a b Radek Sikorski. Afghanistan; A Pole reports; DUST OF THE SAINTS. „The Economist”, 2 grudnia 1989. (ang.).
- ↑ Radosław Sikorski. US missiles a big hit with Afghan rebels. „The Sunday Herald”, 2 listopada 1986. (ang.).
- ↑ Edward Girardet. Afghanistan: bleak scene for mujahideen. „Christian Science Monitor”, 22 grudnia 1986. (ang.).
- ↑ a b 1988 Photo Contest, Spot News, Singles, 1st prize. worldpressphoto.org. [dostęp 2019-02-28]. (ang.).
- ↑ Charles Truehart. Reagan Joins Board Of National Review; Journal’s Directors to Help Set Conservative Agenda. „The Washington Post”, 28 lutego 1989. (ang.).
- ↑ Radosław Sikorski. Inside Angola: the Mystique of Savimbi. „National Review”, 18 sierpnia 1989.
- ↑ Decline or Fall?. nationalreview.com, 26 września 2015. [dostęp 2016-05-19]. (ang.).
- ↑ Patricia Clough. Briton’s defence role angers Poles. „The Independent”, 27 lutego 1992. (ang.).
- ↑ Julian Borger. Defence post for British journalist raises ire of Polish opposition. „The Guardian”, 27 lutego 1992. (ang.).
- ↑ Poland to Host Meeting of World Dissidents to Mark 25 Years of Solidarity. aei.org, 9 sierpnia 2005. [dostęp 2016-05-19]. (ang.).
- ↑ a b O mnie. radeksikorski.eu. [dostęp 2021-03-07].
- ↑ Harvard’s Center for European Studies appoints Radoslaw Sikorski as Senior Fellow. ces.fas.harvard.edu, 7 listopada 2015. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
- ↑ Radosław Sikorski w Radzie Nadzorczej Bydgoskiego Parku Przemysłowo-Technologicznego. radiopik.pl, 11 lutego 2016. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Radek Sikorski. csis.org. [dostęp 2017-01-06]. (ang.).
- ↑ Steering Committee. bilderbergmeetings.org. [dostęp 2018-08-22]. (ang.).
- ↑ Sikorski ujawnia dokumenty na hasło „Szpak”. gazeta.pl, 30 czerwca 2006. [dostęp 2010-03-21].
- ↑ Radek Sikorski – gość Krakowskiego Przedmieścia 27 – o Emilu Wąsaczu. rmf24.pl, 20 stycznia 2000. [dostęp 2011-08-02].
- ↑ Min. Sikorski odtajnił akta Układu Warszawskiego. wp.pl, 3 stycznia 2006. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ MON znalazł powód formalny. Wolińska bez emerytury. gazeta.pl, 10 stycznia 2016. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Sikorski: Macierewicz powodem mojego odejścia. wp.pl, 23 marca 2007. [dostęp 2011-06-21].
- ↑ Ostra reprymenda dla Macierewicza. wprost.pl, 4 września 2006. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Premier przyjął dymisję ministra Sikorskiego. wp.pl, 5 lutego 2007. [dostęp 2010-03-21].
- ↑ Schetyna, Kopacz, Gronkiewicz-Waltz i Sikorski wiceszefami PO. gazeta.pl, 8 października 2010. [dostęp 2011-06-06].
- ↑ Komorowski kandydatem PO na prezydenta. Klęska Sikorskiego. newsweek.pl, 27 marca 2010. [dostęp 2010-03-27].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Agnieszka Orzelska-Stączek: Ministrowie spraw zagranicznych Polski w latach 2005–2014: Stefan Meller, Anna Fotyga, Radosław Sikorski. Warszawa: ISP PAN, 2016, s. 86. [dostęp 2020-02-07].
- ↑ Sikorski na spotkaniu Trójkąta Weimarskiego. psz.pl, 23 czerwca 2010. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Trójkąt Weimarski w Bydgoszczy. wyborcza.pl, 20 maja 2011. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Informacja Ministra Spraw Zagranicznych na temat polityki polonijnej. msz.gov.pl, 11 czerwca 2014. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Sikorski: Partnerstwo Wschodnie to spektakularny sukces. gazetaprawna.pl, 12 grudnia 2013. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Umowa ws. tarczy podpisana. tvn24.pl, 20 sierpnia 2008. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Hillary Clinton w Polsce. Aneks podpisany. polskieradio.pl, 3 lipca 2010. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ a b Radosław Sikorski: Polska a przyszłość Unii Europejskiej. msz.gov.pl, 28 listopada 2011. [dostęp 2016-05-24].
- ↑ „I fear German power less than German inaction”. dgap.org, 28 listopada 2011. [dostęp 2016-05-24]. (ang.).
- ↑ Sikorski: German inaction scarier than Germans in action. economist.com, 29 listopada 2011. [dostęp 2016-05-24]. (ang.).
- ↑ Radosław Sikorski: I fear Germany’s power less than her inactivity. ft.com, 28 listopada 2011. [dostęp 2016-05-24]. (ang.).
- ↑ Poland appeals to Germany to save Europe. reuters.com, 29 listopada 2011. [dostęp 2016-05-24]. (ang.).
- ↑ Sikorski udał się do Kijowa. W czwartek spotka się z Janukowyczem. tvn24.pl, 19 lutego 2014. [dostęp 2022-02-19].
- ↑ Lally Weymouth: Talking with Poland’s foreign minister about the Ukraine crisis and Russia’s next moves. 17 kwietnia 2014. [dostęp 2016-05-19]. (ang.).
- ↑ Ukraina: Wiktor Janukowycz i liderzy opozycji podpisali porozumienie. wp.pl, 21 lutego 2014. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Niewyparzony minister. polityka.pl, 1 lipca 2014. [dostęp 2016-05-19].
- ↑ Sikorski kandydatem na Marszałka Sejmu. gazetaprawna.pl, 23 września 2014. [dostęp 2014-09-23].
- ↑ Głosowanie nr 1 – posiedzenie 75.. sejm.gov.pl, 24 września 2014. [dostęp 2014-09-24].
- ↑ Bronisław Komorowski pierwszym zarejestrowanym kandydatem. popieramkomorowskiego.pl, 18 marca 2015. [dostęp 2015-04-20].
- ↑ Sikorski: Rezygnuję z funkcji marszałka Sejmu. Interes PO jest dla mnie ważniejszy niż osobiste ambicje. gazeta.pl, 10 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-10].
- ↑ Radosław Sikorski rezygnuje ze stanowiska marszałka Sejmu. tvn24.pl, 23 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-23].
- ↑ Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2018-07-27].
- ↑ Nowa Platforma – najważniejsze decyzje Rady Krajowej PO. platforma.org, 26 lutego 2016. [dostęp 2016-02-26].
- ↑ O nas. instytutobywatelski.pl. [dostęp 2018-01-20].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
- ↑ Piotr Białczyk: Bruksela. Radosław Sikorski przewodniczącym delegacji europarlamentu. wp.pl, 9 października 2019. [dostęp 2019-10-23].
- ↑ Sikorski kandydatem na prezydenta? „Poważnie to rozważę”. polsatnews.pl, 14 maja 2020. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Edyta Bieńczak: Rafał Trzaskowski kandydatem KO w wyborach prezydenckich. To on zastąpi Małgorzatę Kidawę-Błońską. rmf24.pl, 15 maja 2020. [dostęp 2020-07-22].
- ↑ Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2016-03-17]. (ang.).
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Applebaum otrzymała „Gwiazdę Millenium Litwy”. rp.pl, 23 października 2008. [dostęp 2012-12-11].
- ↑ Gazzetta tal-Gvern ta’ Malta / The Malta Government Gazette Nru./No. 18,545. doi-archived.gov.mt, 9 lutego 2010. s. 1311. [dostęp 2013-11-19]. (malt. • ang.).
- ↑ II Narada Kierownictw Ministerstw Spraw Zagranicznych RP i Ukrainy. msz.gov.pl, 17 grudnia 2009. [dostęp 2014-08-27].
- ↑ Tak się bawi wielki świat. fakt.pl, 12 grudnia 2011. [dostęp 2012-10-17].
- ↑ Указ Президента України № 502/2011. president.gov.ua, 26 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-28]. (ukr.).
- ↑ Ordonnance Souveraine n° 4.047 du 20 novembre 2012 portant nominations dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 23 listopada 2012. [dostęp 2013-12-10]. (fr.).
- ↑ Radosław Sikorski 16 XI 2007 – 22 IX 2014. msz.gov.pl, 22 września 2014. [dostęp 2019-05-10].
- ↑ Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvoto personu reģistrs apbalvošanas secībā, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 23. [dostęp 2014-12-11]. (łot.).
- ↑ Radosław Sikorski. radeksikorski.pl. [dostęp 2015-10-18].
- ↑ Magyar Közlöny. 84. szám. Magyarország Hivatalos Lapja. kozlonyok.hu, 24 czerwca 2014. s. 10 472. [dostęp 2016-09-28]. (węg.).
- ↑ Decret Nr. 1321. lex.justice.md, 5 września 2014. [dostęp 2015-06-29]. (rum.).
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-11]. (est.).
- ↑ Tomasz Sakiewicz: Partyzant wolnego słowa. Kraków: Wydawnictwo M, 2013, s. 202. ISBN 978-83-7595-434-0. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Sikorski uhonorowany Złotą Odznaką. rp.pl, 13 października 2010. [dostęp 2010-10-13].
- ↑ FP Top 100 Global Thinkers. foreignpolicy.com. [dostęp 2013-01-23]. (ang.).
- ↑ a b Radosław Sikorski: Rodzina. radeksikorski.pl. [dostęp 2010-03-23].
- ↑ Donata Subbotko: Żona mówi, że jestem przedfreudowski. wyborcza.pl, 17 października 2020. [dostęp 2020-10-20].
- ↑ Chobielin. Polskie Zabytki. [dostęp 2021-02-28].
- ↑ Sikorski udowadnia, że zrzekł się obywatelstwa. interia.pl, 16 marca 2010. [dostęp 2010-03-25].
Bibliografia
- Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2014-12-12].
- Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych. [dostęp 2014-12-12].
Linki zewnętrzne
- Radosław Sikorski – strona prywatna. [dostęp 2021-03-16].
- od 1918 (po odzyskaniu niepodległości)
| II Rzeczpospolita (1918–1939) |
|
|---|---|
| Polska Ludowa (1945–1989) |
|
| III Rzeczpospolita (od 1989) |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Godło Rzeczypospolitej Polskiej
Autor: Archiwum Kancelarii Prezydenta RP, Licencja: GFDL 1.2
Kazimierz Marcinkiewicz
(c) Tomasz "odder" Kozlowski, CC BY-SA 3.0
Wymowa imienia i nazwiska Radosława Sikorskiego w języku polskim.
Планка украинского ордена "За заслуги" 1 степени
Baretka Orderu Honoru - Wielki Komandor
Autor: Archiwum Kancelarii Prezydenta RP, Licencja: GFDL 1.2
Participation of the President of the Republic of Poland in the Treaty of Lisbon signing ceremony.
Baretka: Gwiazda Tysiąclecia Litwy – nadawana przez Ministra Spraw Zagranicznych Republiki Litewskiej.
Flaga Ministra Obrony Narodowej.
Baretka Orderu Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy
Autor: Martin Lahousse, Licencja: CC BY-SA 3.0
Były szef MON i MSZ, europoseł Radosław Sikorski w Parlamencie Europejskim w Strasbourgu.
Ribbon bar of Order of Prince Yaroslav the Wise
Autor: Autor: Reporter Dziennik Internetowego http://lublin.com.pl (wydawca: AAR Gambit), Licencja: CC BY-SA 3.0
Jarosław Kaczyński podczas kongresu PiS w Lublinie
Polish decoration Zasłużony Działacz Kultury (Meritorious Culture Activist)
Autor: Snake bgd, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of Saint-Charles - Commander
Autor: AnneMarrie, Licencja: CC BY-SA 3.0
Baretka Odznaki honorowej "Zasłużony dla Kultury Polskiej"
Secretary Clinton meets with His Excellency Radosław Sikorski, Minister of Foreign Affairs of the Republic of Poland.
Autor: MGalloway (WMF), Licencja: CC BY-SA 3.0
A tickmark icon included in the OOjs UI MediaWiki lib.
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Bareteka Komandora Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej (po 1975)
Baretka Komandora Orderu Trzech Gwiazd
Signature of Radoslaw Sikorski from the Lison Treaty - Final Act Signature by Polish representatives
Polish Minister of National Defense Radek Sikorski meets with Secretary of Defense Donald H. Rumsfeld in the Pentagon on Dec. 7, 2005. Sikorski and Rumsfeld are meeting to discuss defense issues of mutual interest. DoD photo by Helene C. Stikkel. (Released)
The Presidential Order of Excellence is a order awarded by Georgia since 2009
(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski podczas 56. posiedzenia Senatu
Autor: Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Licencja: CC BY-SA 2.0
Prime Minister of Poland, Donald Tusk
Baretka: Order Korony – Wielki Oficer (Belgia).
(Ordre de la Couronne – Grand-Officier).
(De Kroonorde – Grootofficier).
Autor: Hb19821970, Licencja: CC BY-SA 3.0
Anne Applebaum, Director of Global Transitions at the Legatum Institute; Author and Washington Post columnist
Autor: Mboro, Licencja: CC0
Baretka: Narodowy Order Zasługi – Republika Malty.