Radziecko-jugosłowiański pakt o nieagresji

Radziecko-jugosłowiański pakt o nieagresji – pięcioletni pakt o nieagresji podpisany 6 kwietnia (antydatowany na 5 kwietnia) 1941 w Moskwie między Ludowym Komisarzem Spraw Zagranicznych Wiaczesławem Mołotowem reprezentującym Związek Radziecki a posłem Milanem Gavriloviciem reprezentującym Jugosławię.

Strony paktu zobowiązały się w nim do:

  • wzajemnego przestrzegania swej suwerenności i gwarantowania praw państwowej zwierzchności,
  • nienaruszalności swojego terytorium,
  • zachowania przyjaznej postawy w razie zaatakowania którejś ze stron przez państwo trzecie.

Pod względem wojskowym pakt nie dał Jugosławii żadnych korzyści, bowiem jeszcze tego samego dnia III Rzesza rozpoczęła atak na Jugosławię i Grecję (kampania bałkańska) i do 1 czerwca opanowała oba państwa. Politycznie pakt z Jugosławią potrzebny był Stalinowi, który wysłał w ten sposób ostrzeżenie pod adresem Niemców wobec ich agresywnej polityki na Bałkanach[1]:

Stalin okazał się wyjątkowo cyniczny, bo już za kilka dni jugosłowiański poseł Gavrilović musiał opuścić Moskwę, gdyż Stalin stwierdził, że Jugosławia już nie istnieje. Swój cel – wywołanie wojny między Jugosławią a Hitlerem – osiągnął.

Pułkownik Vladimir Vauhnik

Przypisy

  1. ↑ Janusz Piekałkiewicz, Wojna na Bałkanach 1940-1945, Paweł Seydak (tłum.), Janki koło Warszawy: Agencja Wydawnicza Jerzy Mostowski, 2007, ISBN 978-83-7250-297-1, OCLC 189517515.