Raf Vallone

Raf Vallone
Ilustracja
Vallone w 1956 r.
Imię i nazwiskoRaffaele Vallone
Data i miejsce urodzenia17 lutego 1916
Tropea
Data i miejsce śmierci31 października 2002
Rzym
Zawódaktor
Współmałżonek

Elena Varzi
(1952-2002;
troje dzieci)

Lata aktywności1942-2000

Raffaele Vallone (ur. 17 lutego 1916 w Tropei; zm. 31 października 2002 w Rzymie) – włoski aktor filmowy, wcześniej piłkarz.

Życie i twórczość

Urodził się w 1916 w miejscowości Tropea, położonej w Kalabrii. Jego ojciec był z zawodu prawnikiem. Młody Raffaele studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie w Turynie, podjął również pracę w kancelarii prawniczej swojego ojca. W latach 30. zajmował się profesjonalnie piłką nożną. Jego drużyna zdobyła Coppa Italia w sezonie 1935/36.

Następnie Vallone pracował jako redaktor naczelny działu kulturalnego dziennika "L’Unità", która wkrótce stała się oficjalną gazetą Włoskiej Partii Komunistycznej. Pisywał również recenzje filmowe i teatralne do turyńskiego dziennika "La Stampa". Podczas II wojny światowej służył w komunistycznym ruchu oporu.

Po raz pierwszy pojawił się na ekranie jako marynarz w filmie Noi vivi (1942), ale sławę zyskał dzięki roli żołnierza rywalizującego o względy Silvany Mangano w cieszącym się olbrzymim powodzeniem filmie Gorzki ryż (1949) Giuseppe De Santisa. Zagrał również w kolejnych neorealistycznych filmach tego reżysera: Nie ma pokoju pod oliwkami (1950) i Rzym, godzina 11 (1952).

Od 1952 aż do śmierci był mężem aktorki Eleny Varzi, z którą miał troje dzieci. Dwoje z nich, Eleonora i Saverio Vallone, poszło w ślady ojca i zajmuje się aktorstwem.

W 2001 Vallone wydał swoją autobiografię pt. L'alfabeto della memoria (Alfabet pamięci). Zmarł w Rzymie 31 października 2002 w wieku 86 lat.

Wybrana filmografia

Vallone w filmie Gorzki ryż (1949) Giuseppe De Santisa.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Raf Vallone 1949.jpg
screenshot from the film Riso amaro (1949)
Raf Vallone foto di scena 1956.jpg
Zona del Polesine. Adria. Raf Vallone sul set del film "Uragano sul Po" di Horst Hacler.